In de serie “Zwaar Metaal roest niet” gaat Zware Metalen op zoek naar verdwenen bands uit het metalwereldje. We beginnen we met Creepmime. Nadat in 1992 de demo Anthems For A Doomed Youth uitkwam, nam de band twee albums op: Shadows en Chiaroscuro (respectievelijk uit 1993 en 1995). Daarna doofde langzaam het kaarsje uit voor Creepmime. Was de band haar tijd te ver vooruit? Zware Metalen praat met Andy Judd, gitarist en vocalist van Creepmime. De foto’s bij dit interview komen met toestemming van de band van de Facebookpagina.
Vertel eens iets over het ontstaan van de band. Waren jullie al vrienden en wat was de motivatie en wat waren de ambities destijds?
Marja, Gerrit en ik kenden elkaar uit de lokale metalscene (‘t Breehuys in Leiden, Scum in Katwijk, De Tent in Wassenaar en De Zon in Bodegraven). Gerrit speelde in een toffe thrashband (Mortmain) en er waren toen veel optredens in de buurt van zowel Nederlandse (Silenxce, Mandator, Eternal Nightmare, Dissect, Eternal Solstice, Sexorcist en Pestilence) als buitenlandse bandjes en daar gingen we vaak heen. Ook gingen we naar de lokale metal- en rockcafés. Toevallig hadden Gerrit, Rogier en ik gereageerd op dezelfde advertentie om bandleden te zoeken. Volgens mij hing die advertentie op een prikbord in Scum (wat een “metal temple” was dat vroeger!) bij een Bolt Thrower optreden. Dat was ergens begin 1991.
Rogier kenden wij dus niet maar dat veranderde snel. De motivatie was om wat ziekere, hardere en loggere muziek te maken in de stijl van horrorfilmsoundtracks. Wij zijn allemaal opgegroeid in de tijd dat hardrock en punk plaats maakten voor thrash en speed metal en dat waren we eigenlijk een beetje zat omdat veel thrashbands heel ‘gimmicky’ aan het worden waren. Thrash begon een soort parodie op zichzelf te worden met constant een zoektocht naar commercieel succes. Dat had niets te maken met de metal die wij wilden maken en ook niet met de scene waarin wij zaten. Eigenlijk wilden we onze liefde voor horrorfilms en voornamelijk horrorsoundtracks omvormen in onze muziek. Of in ieder geval kijken of we daar iets mee konden: de horrorsfeer proberen na te doen maar dan verpakt in een death-/doom-/blackjasje.
Wij begonnen met zijn vieren, met een zanger: Peter. Marja (Gerrit’s vriendin) werd snel de bassiste en toen waren we met vijf. Kort daarna ging Peter weg en was de eerste line-up stabiel: Rogier op gitaar en zang, Gerrit op drums, Marja op bas en ikzelf op gitaar. Rogier en ik schreven vrijwel alle muziek. Ik schreef de teksten en Gerrit was verantwoordelijk voor het artwork en dergelijke. Met deze line-up namen we de eerste demo op: Anthems For A Doomed Youth. Dit deden we op een eight-track in in de LVP in Leiden over twee dagen ergens in februari ‘92. Het werd een vrij ‘evil sounding’, lofi opname welke zeer slecht is ingespeeld maar die toch de sfeer van Creepmime van toen wist vast te nagelen. Met wat gejatte plaatjes uit boeken over seriemoordenaars en een H.R. Giger-boek knutselden wij een hoesje in elkaar dat we zo’n vijfhonderd keer kopieerden bij een copyshop in Leiden Daarna gingen we de tapes verkopen bij optredens en in lokale platenzaken en natuurlijk ook weggeven en opsturen naar tijdschriften en zalen.
Zo ging de bal rollen en dat eindigde bij een platendeal bij het net opgezette Mascot Records in Berkel. We kregen best lovende reacties uit allerlei windstreken en al snel hadden we meer ‘trade- en ‘zinecontacten’ in het buitenland en kregen we de nodige goede en slechte dingen toegestuurd vanuit allerlei landen… fantastisch! Met een platendeal op zak besloten Rogier en ik dat wij met onze composities iets technischer wilden gaan spelen. Daarom gingen we op zoek naar een nieuwe bassist en drummer. Dat was niet zo netjes van ons en achteraf had ik dat wel anders gedaan… Maar we waren jong, gedreven en bezeten van ons idee dus ja, dan doe je dat soort shit. “Bad us!” De nieuwe leden werden Mark (een oude schoolvriend van mij) en Frank, een drummer die ik had zien spelen in een Leids powermetaltrio. Met zijn vieren gingen we drie of vier dagen per week schrijven in een oude bankkluis onder ‘t Breehuys in Leiden, een donkere kelder, bereikbaar via een heel zwaar luik en een smalle trap. De ijzeren tralies zaten nog voor de deur. Daar zaten we dan, dag en nacht schreven we iets van tien songs over een periode van zes maanden. Rogier en ik schreven de grootste deel met wat compositorische bijdragen van Mark en met teksten van Mark en mij. Samen arrangeerden wij alles. Deze nummers werden in de zomer van ‘93 opgenomen bij Excess Studios in Rotterdam met Hans Pieters als engineer en Patrick Mameli als producer.
Ik ga binnenkort trouwens een documentaire uitbrengen over dat schrijven en opnemen (Watch this space!). De plaat (Shadows) kwam in oktober ‘93 uit en kreeg best veel lovende reacties vanwege zijn originaliteit en sfeer, zowel in binnenland als buitenland. Na de release zijn we heel veel gaan spelen. Soms als supportact en soms als headliner. Dat was met bands als Death, Cynic, Asphyx, Sinister, Benediction, Gorefest en nog meer bands. Een toffe tijd maar vooralsnog lukte het niet om elders in Europa te toeren. In ‘94 begonnen we met schrijven voor het tweede album maar al snel realiseerden wij ons dat Rogier het niet meer trok. Hij was vaak ziek of afwezig en spendeerde meer tijd met zijn vriendin dan met de band. Hij werd vrij snel persona non grata. Na een optreden op Werfpop met ongeveer twaalfduizend bezoekers besloot hij om te vertrekken. Heel jammer want hij is daarna vrijwel verdwenen uit de muziekscene (en ook van de aardbodem) terwijl hij echt een enorm getalenteerde componist was. Kort daarvoor hadden we Mark al vervangen door Joost op bas. Hij nam ook de zang over en Rogier werd vervangen door Aad (die in de Leidse metalband Inner Sanctum speelde).
Met zijn vieren doken wij weer de bankkluis in om het tweede album te schrijven. Opnieuw tien nummers in zes maanden tijd met een iets andere sfeer dan op het eerste album. Steeds vernieuwing, denk ik dan. Het werd technischer met simpeler structuren en veel agressiever maar het behield ook enigszins de sfeer van de eerste paar releases. Joost was een betere zanger, bassist en componist en Aad was een superstrakke slaggitarist en solist met een bijzonder pakkend gevoel voor melodie. Dat paste perfect in wat wij toen wilden gaan realiseren. De tweede plaat werd in de zomer van ‘95 opgenomen, weer in Excess met Hans, maar dit keer zonder producer. Hoewel… we hadden een producer maar die hebben we na twee dagen de studio uitgeflikkerd omdat hij niets begreep van wat we aan het doen waren. Dat krijg je als je platenlabel iemand inhuurt die geen zak van metal begrijpt. Toen hebben we de productie zelf overgenomen met de inzichten en talenten van Hans Pieters. Het album Chiaroscuro kwam in het najaar van ‘95 uit en kreeg overal superrecensies. Behalve in Kerrang waar wij een uit vijf kregen omdat we te veel op Carcass zouden lijken. De idiotie van sommige recensenten is soms echt verbazingwekkend maar als Engelsman begreep ik niet waarom die Engelse recensent niet eens de tijd had genomen om de plaat te luisteren. Fucking twat! Nu kan ik er echter wel om lachen.
Met Chiaroscuro zijn we veel in Nederland en Europa gaan toeren. Het was een toffe tijd met veel belevenissen en we hebben ook op veel underground festivals gestaan. Vervolgens zijn wij ergens begin van de zomer van ‘96 gaan schrijven voor het derde album en ik merkte vrij snel dat ik er geen zin meer in had. Ik had geen zin meer in alle gezeik er omheen en had eigenlijk alles al gezien en gedaan. De meeste lui in die ‘business’ hebben niets met undergroundmuziek te maken en zitten alleen in de keten om er wat van mee te pikken. Fantastisch dat de geld- en distributieketen nu is opengebroken al hebben we weer een model waarbij de artiest amper verdient. Echt bullshit! Natuurlijk waren er veel uitzonderingen in de metalscene, gelukkig, en daar werkten wij graag mee samen. Dus uiteindelijk ben ik toen gestopt omdat ik iets anders wilde doen met mijn leven en zijn Joost, Aad en Frank doorgegaan als trio. Dat duurde niet lang vanwege een blessure aan Franks knie en wat interne strubbelingen. Daarna het was gauw “final curtains” voor Creepmime. Er is wel een drie-track demo opgenomen die op YouTube te vinden is… toffe demo eigenlijk.
Waar en hoe vaak oefenden jullie?
Wij zijn begonnen in een soort kraakpand in Zoetermeer (Mevrouw Latenstaan) maar nadat we besloten hadden om door te gaan als kwartet en de zanger (Peter) vaarwel hadden gezegd, zijn wij in de Tent in Wassenaar gaan oefenen Dat was een klein jongerencentrum waar heel veel Nederlandse metalbands hun sporen hebben verdiend. Een paar maanden daarna zijn wij naar een ruimte in Katwijk gegaan. In het begin kwamen we maar eens per week bij elkaar maar Rogier en ik zaten wel een paar keer per week bijeen om de nummers te schrijven. In de tijd dat wij Shadows en Chiaroscuro schreven, zaten we drie of vier dagen per week in de oefenruimte en tegen het einde van de band zaten we weer terug in Katwijk. We hebben ook een paar weken in Twilight Zone geoefend maar werden daar uitgekickt omdat daar een boze ouder ons met een pizza had bekogeld – very metal!
Kun je je het eerste optreden nog herinneren? Waar was dat en hoe ging het?
Volgens mij was dat op een soort festival in ‘t Breehuys in Leiden. ‘t Breehuys stond bekend als een kraakpandachtige tent waar er door de jaren heen epische optredens hebben plaatsgevonden: Paradise Lost op hun eerste toer, Extreme Noise Terror en Pestilence speelden daar in de begindagen. Wij hebben toen een aantal nummers gespeeld van de Anthems For A Doomed Youth demo en een paar covers (iets van Bolt Thrower en een nummer van Death geloof ik). Ik denk niet dat het publiek het snapte. Wij waarschijnlijk ook niet op dat moment. Ongeveer een maand later hebben we op een muziekfestival gespeeld in de Waag in Leiden, waar nu een restaurant zit. Dat was een festival voor marginale muziek maar zelfs daar begrepen ze er helemaal niets van. Zelfs onder de fans van marginale muziek waren wij marginaal. Maar het geluid was fantastisch in zo’n gebouw uit de zeventiende eeuw met hoge plafonds en pilaren. Erg doomy!
Hoe zijn jullie destijds aan je eerste platencontract gekomen?
Anthony van de Berg van DSFA had onze demo (Anthems For A Doomed Youth) gerecenseerd in Aardschok en was heel positief. Op basis daarvan heeft Ed van Zijl van Mascot ons benaderd en zodoende hadden wij een platendeal. Hij was in die jaren net bij Roadrunner weg gegaan en wilde zijn eigen label opzetten. Wij waren denk ik een van de eerste bands die hij tekende. En wat zijn wij naïef geweest…
Shadows werd geproduceerd door Patrick Mameli. Hoe is dat tot stand gekomen? En hoe is dat achteraf bevallen?
Patrick kwam binnen via Ed van Mascot. Zij kenden elkaar van Roadrunner geloof ik. Patrick was toen al een legende in de scene door de eerste drie Pestilence albums en Spheres stond net op het punt om uitgebracht te worden. Hij was er erg trots op en ik weet nog dat we met zijn allen op een kamer naar de video voor Mind Reflections hebben zitten kijken en hij straalde helemaal. Mameli is een hele chille gast. Slim, gedreven, creatief en innovatief. Online heeft hij een grote mond maar in het echt is het een supergast. Hij heeft ons heel goed begeleid en best veel tips gegeven. Wel zijn er een paar dingen op dat album gekomen waar ik achteraf wat minder blij mee ben geweest: een jazzy akkoordenprogressie in Soon Ripe, Soon Rotten en een verandering van een beat in Gather The Shattere. Ook vind ik het algehele gitaargeluid vrij dunnetjes en een beetje robotachtig klinken maar het was wel nodig om de volle akkoorden en meersnarige melodiestukken te laten klinken. Het gekke is dat toen Spheres uitkwam er een bom explodeerde in het Pestilence kamp en ik denk dat wij daar ook enigszins negatief door beïnvloed zijn geweest. Toen moesten we ook ineens met Cynic op toer omdat Pestilence afhaakte en wij pasten daar helemaal niet bij. Maar ja, who cares. Al met al was het een zeer aangenaam en leerzaam proces om met Patrick te werken en wat je ook vindt van zijn publieke persona en sommige uitlatingen, hij blijft de godfather van Nederlandse extreme metal en dat is hij nu nog steeds.
Wat vind je zelf het hoogtepunt uit je carrière?
Moeilijk te zeggen. Ik heb het nooit gezien in termen van optredens, verkoopcijfers of populariteit. Natuurlijk was dat fantastisch en we speelden vaak zowel thuis als ver weg, verkochten veel platen en shirts en waren best populair in Nederland, Europa en Amerika. Maar ik denk dat voor mij de hoogtepunten drievoudig waren. Ten eerste de ongelofelijke drive en creativiteit in de verschillende line-ups van Creepmime om drie heel originele en innovatieve metalreleases te schrijven. Die releases worden nog steeds als een soort cult classics beschouwd en daar ben ik best trots op en de andere gasten ook. Ik lees nog steeds reviews waarin dat wordt bevestigd. Gewoon riffs schrijven, teksten schrijven, melodieën verzinnen, arrangeren en dan fucking knallen… daar ging het om! Ten tweede was het zo waanzinnig om deel uit te maken van een scene in Nederland met zo veel vriendschap en creativiteit. Steeds een kleine groep gelijkgestemden tegenkomen bij obscure optredens in the middle of nowhere. Elkaar steunen, dronken worden, optredens boeken voor elkaar … want iedereen werkte in een van de vele jongerencentra of metalkroegen of grotere podia. Wat een scene was dat toch! Ten derde de fans. Wat een feest altijd. Death en doom was toen vers en levendig en het was van ons allemaal. En wij waren anders dan de bermudashort dragend thrashfans in hun Anthrax jockstraps.
Wat is het verhaal met betrekking tot het eind van de band. Wat was daar de reden van?
Daar heb ik hierboven al uitgebreid antwoord op gegeven.
Vlak voordat jullie uit elkaar gingen, is er nog een EP (Creepmime) opgenomen. Komt die ooit uit?
Hij is te vinden op YouTube. Ik heb zelf niet meegeschreven maar het is wel een toffe demo al vind ik het niet op Creepmime lijken. Ik zal eens aan die gasten vragen of die ook uitgebracht kan worden.
En zijn jullie weleens benaderd voor een heruitgave van een van jullie albums?
Ja, vaak! En ik wil het wel doen maar ik moet het eerst met Mascot zien te regelen om de rechten vrij te krijgen! In eerste instantie gaan we de eerste demo binnenkort uitbrengen op vinyl en cassette. Dat gebeurt via Slowrunner Records, het label van een vriend van ons. Er zijn ook wat andere opnames die ooit het licht zullen gaan zien maar dat gaat nog even duren want ik moet ze eerst zien te vinden want ik ben denk ik vijftien keer verhuisd sinds de Creepmime-dagen.
Enig idee wat een cd van jullie tegenwoordig moet kosten? Ik vond ergens een exemplaar van Shadows voor €40. Heb je er nog wat op zolder liggen?
Haha, geen flauw idee. Ik wilde dat ik nog een doos had. Ik heb wel twintig exemplaren van een ‘crappy’ drietrack single met een nummer van ons. Recentelijk zijn er wel een aantal dozen met shirts gevonden dus wellicht dat ik die tegen een zacht prijsje te koop ga aanbieden via onze Facebookpagina.
Maak je tegenwoordig nog muziek?
Ik speel nog heel veel en heb de afgelopen 25 (!!!) jaar heel veel gecomponeerd maar dat is amper omgezet in nummers. Er zijn vage plannen om dat binnenkort te gaan doen dus wie weet zien we ooit een derde Creepmime album. Voor mij ging het altijd voornamelijk om componeren. De hele shit daar omheen hoef ik niet in mijn leven.
Luister je nog weleens naar metal en zo ja, welke bands?
Niet echt. Metal hoor ik in de kroeg wanner ik langs Lazarus ga in Leiden (niet vaak tegenwoordig). Ik zal wel een oude lul zijn maar ik hoor amper nieuwe bands die mij echt boeien. Het is allemaal wel een keer eerder gedaan en het klinkt vaak zo over-geproduceerd en gekunsteld. Veel bands hebben gewoon geen sfeer. Ze zitten thuis te componeren en op te nemen zonder de tijd te nemen om band te worden in een oefenruimte. Er zijn te veel bands en het hele circuit voor optredens is ook verneukt door talloze shitbands die voor niets optreden. Shredding en riffs op tienduizend kilometer per uur zijn prima maar zonder gevoel is het allemaal niets! Thuis luister ik meer naar classic rock, indie, oude punk. Ik vind de sfeer in de indiescene wat meer weghebben van de sfeer van de oude metalscene: bands zoals Fontaines D.C., The Chats, Idles en The Joy Formidable bijvoorbeeld: energiek, rauw en ‘in your face’. Het gaat mij niet om metal, het gaat mij om vibe, gevoel en sfeer.
Hebben de bandleden onderling nog contact?
Ja absoluut. De enige die echt spoorloos is, is Rogier maar ik heb begrepen van iemand in zijn familie dat hij een teruggetrokken leven leidt en amper contact heeft met de buitenwereld. Waarom weet ik niet want Leiden is geen Noors bos. Gerrit speelt tegenwoordig in Downriver Dead Men Go. Joost zit in Pestilence en brengt binnenkort een soloplaat uit. Echt te gek als je van vreemde shit houdt. Mark speelt in een metalcoverband in Abu Dhabi. Frank maakt dansmuziek en ik… ik schrijf nog rare melodieën op mijn steel string.
Wil je nog iets kwijt?
Ja, door de jaren heen heb ik vaak commentaar gekregen over de progressie die Creepmime maakte van logge, evil-klinkende, lofi doom naar best wel technische death/thrash metal… en dat binnen een periode van vier jaar. Vaak hoor ik dat het een soort verloochening is geweest van onze wortels in de diepe underground. Dat kan. Persoonlijk zie ik het anders: de band wisselde steeds van line-up, wij werden steeds beter op onze instrumenten en wij probeerden steeds om dat horrorfilmsoundtrackidee opnieuw uit te vinden. De harmonieën bleven grotendeels in dezelfde hoek zitten maar alles werd intenser en meer recht voor zijn raap. Ook in de teksten zie je een verschuiving van tastbare horror, bijvoorbeeld over seriemoorden in Orgasmic Statement of Existence, over de klimaatproblematiek in The Fruits of Ill Virtue, over de verloedering van de westerse maatschappij in Soon Ripe, Soon Rotten of over een LSD trip in Gather The Shattered… en dat veranderde in een exploratie naar meer menselijke horror op de tweede album. Bijvoorbeeld in King of Misrule of Scarlet Man of de meer existentiële ideeën in Chiaroscuro of The Color Still Unwinds. Wij werden meer introspectief, keken meer naar de ervaringen die wij zelf hadden opgedaan en probeerden om dat muzikaal weer te geven. Persoonlijk zie ik het als een hele normale progressie: mensen en dingen veranderen en dat hoor je terug. Hoe dan ook, dank voor het interview en leuk dat je dit wilde doen. Trouwens er post iemand op jullie forum onder de naam Creepmime… dat is mijn neefje 🙂 Hi Thijs!
Links: