Satyricon: Alles wat stagneert, sterft.
Satyricon heeft altijd de grenzen van black metal opgezocht. Zo ook op het nieuwe album Now, Diabolical. Gelet op de discussies, die hier op ZM worden gevoerd over het nieuwe album, roept de avontuurlijke geest van Satyricon uiteenlopende reacties op. Drummer Frost reageert: ‘Satyricon is tegenwoordig meer black metal dan ooit tevoren’.
Wat waren de uitgangspunten bij het schrijven van het nieuwe album?
We wilden vooral sterke nummers schrijven, composities met een eigen identiteit. Elk nummer heeft een eigen muzikaal thema. Alles wat in het nummer gebeurt draait om dat thema, of is bedoeld om dat thema te ondersteunen. We hebben dan ook veel aandacht besteed aan songstructuren.
Net als op jullie vorige album Volcano.
Ja, maar dit keer zijn we nog gedisciplineerder te werk gegaan. We hebben nog meer vet van de composities afgesneden, om echt door te dringen tot de kern van de song.
Ben je tevreden met het resultaat?
Ja, heel tevreden. Ik vind oprecht dat Now, Diabolical ons beste album tot nu toe is. We zijn erin geslaagd om al onze uitgangspunten te verwezenlijken. We willen nooit stilstaan, we willen altijd vooruit. Voor het nieuwe album wilden we weer een nieuwe stap zetten. Dit betekende, dat we ons volledig binnenstebuiten moesten keren. De laatste paar jaar met Satyricon waren wat betreft echt een uitdaging.
Wat bedoel je met ‘uitdaging’?
Volcano was een heel krachtig en duister album. Maar we wilden dit keer nog verder gaan. Nog dieper afdalen in ‘the abyss’. We hebben in de duistere krochten van onze geest moeten reiken om de energie te vinden voor dit album. En in het duister krioelen gedachten als zwarte wormen.
Als we iets over Satyricon op onze site zetten, dan leidt dat steevast tot een boel reacties van lezers. Wat vind je ervan dat Satyricon garant staat voor een hele discussie?
Ons nieuwe album maakt inderdaad sterke gevoelens los. Ik vind het vleiend dat de fans er zo bezig mee bezig zijn.
Nou, de reacties waren niet altijd vleiend, maar (soms) wel interessant. Een paar lezers discussieerden over de vraag in hoeverre Now, Diabolical een black metal album te noemen is. Wat is volgens jou de essentie van black metal?
Er zitten veel kanten aan het fenomeen black metal. Maar je vraagt naar de essentie, dus ik zal het kort en krachtig zeggen. Black metal is in mijn optiek ‘duisternis uitgedrukt binnen een metal-idioom’. Met metal-idioom bedoel ik dat het een subgenre van metal is. Dus een act als Lustmord is ook duister, maar dat is geen metal. Black metal moet een ‘edge’ hebben, het moet extreem zijn. En dan heb ik het over het gevoel; de extremiteit hoeft niet in de snelheid van de muziek te zitten. Het moet een donkere atmosfeer uitademen. Net zoals de muziek van Venom en Bathory. Dat was ook duister.
En is Now, Diabolical daarmee een black metal plaat?
Nou en of. Satyricon is tegenwoordig meer black metal dan ooit tevoren. Als dit geen black metal plaat is, dan zijn geen van onze platen black metal. Voorheen klonken we lieflijker, met melodietjes. Nu zijn we smeriger, dieper gedrenkt in de muzikale duisternis. Het nummer K.I.N.G. bijvoorbeeld is een hymne aan de donkere krachten, een bron van duisternis. Zo druipt het hele album van de gitzwarte energie.
Sommige ZM-lezers waren niet onder de indruk en noemden K.I.N.G. monotoon of tam. Wat vind je daarvan?
Het is geen black metal, zoals men dat gewend is. De nummers zijn niet riff-georiënteerd. We hebben gekozen voor een rock-aanpak; een traditionele ‘couplet-refrein-bridge’- structuur. Venom en Bathory hadden ook die rock ‘n roll aanpak. Heel geconcentreerd en krachtig. Daardoor komt de song direct bij de luisteraar binnen. Als sommigen dat saai vinden, tja ieder is gerechtigd tot zijn eigen mening.
ZM-lezer Spectre zei: Satyricon heeft tenminste de ballen om het genre te vernieuwen, waar de rest steeds weer het wiel van de jaren 90 uitvindt.
Ik heb zeker het gevoel dat Satyricon de grenzen van black metal opzoekt. Kijk, Satyricon bestaat vanaf het begin van de jaren negentig, een hele interessante tijd hier in Noorwegen. De uitgangspunten van oude bands, zoals Celtic Frost en Bathory werden doorgevoerd naar een nieuwe sound. Het was extreem, opwindend. De sound die toen ontstond is altijd onze basis gebleven, maar willen die niet blijven kopiëren. We willen onze eigen unieke expressie daaraan toevoegen. Evolueren.
Sommige mensen willen helemaal niet dat black metal evolueert.
Dat klopt, veel black metal fans hebben een gefixeerd idee van hoe black metal moet klinken en hebben daar een sterk gevoel over. Heel persoonlijk. En dat snap ik ook wel; als black metal veel voor je betekent, dan is het logisch dat je er een mening over hebt. Maar ik zou tegen die mensen willen zeggen: als je het zo goed vindt wat er vroeger gemaakt is, luister dan lekker naar die oude platen. Waarom koop je nog nieuwe platen, als je helemaal niets nieuws wil?
Vanwaar de vernieuwingsdrang van Satyricon?
Alles wat stagneert, zal uiteindelijk afsterven. Het genre black metal moet daarom in beweging blijven. De connectie met de roots behouden, maar niet stagneren. Helaas zijn er weinig bands die dit tegenwoordig nog begrijpen; die echt iets nieuws bieden. Een band als Celtic Frost heeft in het verleden een aantal zeer duistere platen gemaakt, zoals Into the Pandemonium. Echte black metal en ook zeer vernieuwend. Oude Immortal, Mayhem, Darkthone hadden ook die vernieuwingsdrang. A Blaze in the Northern Sky was een revolutionaire plaat toen die uitkwam. Maar nu is het weer tijd voor iets anders. Het is tijd dat er een nieuwe Celtic Frost opstaat.
Is Satyricon die nieuwe Celtic Frost?
Ik wil zoiets niet over mijn eigen band zeggen, dat laat ik aan anderen over. Maar ik vind wel dat wij dezelfde duisternis in onze muziek hebben als Celtic Frost. Ook in de thema’s achter de teksten schuilt die duisternis.
Kun je iets vertellen over het concept achter de nieuwe plaat. Is er een bepaald thema in de teksten?
Jazeker, maar ik wil dat niet voor jou invullen. Ik wil dat je je eigen verbeelding gebruikt om tot een bepaald beeld te komen bij het horen van onze muziek. Ik heb hier nu wat teksten voor me liggen. Het roept beelden op van triomf en trots. Gereedmaken voor de strijd. Occulte ideeën ook. Dat zijn zo’n beetje de thema’s, maar je moet je eigen invulling eraan geven. Het is net als een boek dat verfilmd wordt. Het is altijd beter om eerst zelf het boek te lezen, omdat je dan nog je eigen fantasie kan gebruiken. Als de beelden eenmaal ingevuld zijn door het bekijken van de film, is dat niet langer mogelijk.
Hoe ben je als drummer te werk gegaan op het nieuwe album. Kun je iets vertellen over jouw aanpak?
Het uitgangspunt was dat de drums in dienst van het nummer moesten staan. Dus geen al te technische dingen, die de aandacht afleiden van de essentie van de song. Geen ingewikkelde breaks of roffels, gewoon ‘hard-hitting’ en rechttoe-rechtaan. We wilden de drums als een geïntegreerd onderdeel van de muziek te laten klinken. Tegelijkertijd zitten er genoeg interessante details in het drumwerk. Die ontdek je wel als je de nummers een paar keer beluisterd hebt.
Now, Diabolical is een midtempo album. Vind je het jammer dat je niet af en toe op het gaspedaal mag trappen?
Als drummer ligt het snellere werk mij inderdaad goed; lekker bruut en razend. Gelukkig heb ik mijn andere band 1349, waar ik die energie kwijt kan. In Satyricon kan ik mij weer op een andere manier ontwikkelen als drummer. Bij Satyricon probeer ik meer te focussen op precisie, om gedisciplineerd te spelen. Ik ben blij dat ik twee bands hebt, waarin ik verschillende kanten van mezelf kan uiten.
Tot slot, wat is er gebeurd met jullie vorige label, de major Capitol/EMI?
De deal met dat label was maar voor één album. We wilden ons niet vastleggen voor meerdere albums. Je weet het nooit bij zo’n groot label. Misschien verdrinkt je als band tussen de grotere acts. We kregen destijds de kans en wilden dat wel eens ervaren. Dit keer kwam Roadrunner met de beste deal voor ons, dus komt Now, Diabolical bij Roadrunner uit.
Links: