Nu Udo Dirkschneider zo lekker bezig is met zijn nieuwe CD Mastercutor was het toch wel tijd om de grote Duitse dwerg even te spreken over zijn Mastercutor. Ondanks dat zijn schema niet zo strak loopt op het moment, heeft hij toch even de tijd genomen om met ons te kletsen!
Dag Udo! Je klinkt erg buiten adem. Gaat alles wel goed?
Hallo. Ja alles gaat prima, maar ik doe de hele dag al interviews en ik lig achter op schema, dus ik zit een beetje in de stress. Sorry als ik een beetje kortaf ben!
Dat geeft niet. Iedereen die ik tot nu toe over Mastercutor heb horen praten krijgt deze CD bijna niet meer uit z’n CD speler. Ben jij er tevreden mee?
Ja, ik ben er erg blij mee. In mijn mening is Mastercutor erg divers en erg modern. Het is voor mij een aardig stapje vooruitgaan.
Wat is eigenlijk een Mastercutor?
Och, dat is zo’n stomme show host van domme spelletjes en slechte real-life programma’s.
Zijn er überhaupt leuke real-life shows?
Haha, nee.
We dwalen te ver af. Als ik heel eerlijk ben doet Mastercutor mij denken aan Balls to the Wall. Wat denk jij daarvan?
Ah, goed dat je dat zegt! Balls to the Walls is geen Mastercutor. Maar ja, er zullen vast wel wat overeenkomsten zijn. Maar ik vind zelf dat ze niet op elkaar lijken hoor! En natuurlijk is je laatste album altijd het beste.
Het viel mij op dat er een beetje weinig aan een tour gedacht wordt.
Volgens de website ja! We gaan nu beginnen in Mexico. Daarna volgen de festivals en volgens mij is de laatste show in Kiev. Vanaf daar gaan we door naar Rusland en touren we tot aan kerst. Vervolgens touren we nog een tijd in Amerika en Canada. We zijn bijna tot volgend jaar op tour! Dus er zal wel degelijk heel erg veel aan een tour gedacht worden, haha.
Stefan Kaufmann speelde samen met jou in Accept en nu is hij mee naar U.D.O. Het blijft volgens mij een beetje je rechterhand niet?
Tja, Stefan en ik schrijven het meest. Niet zo zeer een rechterhand. Wij kunnen elkaar begrijpen zonder dat we maar een woord hoeven te zeggen. Ik moet toegeven dat ik ook een beetje te oud ben voor al die computer dingen. Ik kan het wel, maar gewoon samen zitten en brainstormen is veel prettiger. Onze twee hoofden zijn net één en dat was ook al in Accept zo.
Mensen noemen jou ondertussen een levende legende. Beschouw jij jezelf als Udo, de levende legende?
Ik schijn tegenwoordig de Godfather of Metal of Lord of Metal genoemd te worden wat ik een hele eer vind. En als ik zo terugkijk op dingen dan zie ik wel in dat ik echt iets voor dit muziekgenre heb gedaan. Dat er tot op de dag van vandaag nog zoveel mensen zijn die ‘mijn’ muziek als invloed gebruiken. Tja, misschien ben ik dan toch een levende legende. Ik heb altijd gewoon mijn ding gedaan. Het is niet mijn doel geweest om een rockster te zijn.
Wat vind jij van de huidige metalscene dan?
Nou, mijn 13-jarige zoon luistert heel veel naar metal en laat me dan wel eens wat horen. Soms vind ik het echt vreselijk maar er zit ook veel goeds bij. Soms vind ik het ook vreselijk ingewikkeld. Neem een band als Children of Bodom, dat vind ik best leuk, niet bijzonder hard maar wel erg gecompliceerd!
Alleen je zoon in het gezin luistert naar metal of nog meer mensen?
Mijn dochter luistert het niet. Maar mijn zoon wel! Die kan wel flink kritisch zijn. Dankzij hem staat Master of Disaster op de CD. Eerst twijfelden we daar enorm over, maar hij wist ons te vertellen dat het gaaf was en dat deze er juist op moest omdat het energiek en modern was.
Maakt hij zelf ook muziek?
Hij is alweer vijf jaar intensief bezig met drummen en boekt behoorlijk wat vooruitgang.
Geen zang, net als z’n vader?
Nee, alsjeblieft niet! Haha!
Ik heb een paar jaar terug wel enorm genoten van de Accept reünie. Is er een kans dat er nog één gaat komen? Of dat U.D.O. een tribute aan Aceept gaat doen?
Die kans acht ik erg klein. Zoals ik al vertelde, we zijn echt druk met U.D.O.. Die tour was een tribute aan onze fans, om nog éénmaal alle klassiekers te horen. Maar nee, ga er maar niet vanuit.
Je hebt inmiddels de memorabele leeftijd van 55 jaar bereikt. Zijn er al pensioen plannen?
Nee, die komen pas zodra ik het plezier in muziek maken kwijt ben. Momenteel ben ik nog steeds nerveus als ik het podium op moet. Ik heb ook een geweldige vrouw die mij hier in steunt, zonder haar had ik het waarschijnlijk niet vol gehouden. Chrash bang Chrash, it’s not over yet!
Links: