Interview Obituary
Obituary doet het wéér! En hoe! Dat kun je lezen in de live review van het optreden, dat op 23 juni plaatsvond in de kleine zaal van 013, Tilburg. Tevens kregen Arjan en ik de kans om gitarist Allen West enkele vragen te stellen omtrent de comeback van zijn legendarische band. Over iets minder dan twee weken zal Roadrunner comeback-plaat Frozen In Time uitgeven.
Tijd niets van jullie gehoord, wat is jullie motivatie om terug te keren in deathmetalland?
Ik heb altijd al terugverlangd naar Obituary. Ik ben met andere projecten in zee gegaan, maar dit beviel me niet. Ook heb ik geprobeerd een eigen band bij elkaar te krijgen, dit wilde helaas niet vlotten, het was erg moeilijk om geschikte muzikanten te vinden en ik had een ‘status-probleem.’ Uit ervaring met Obituary dacht ik nuttige aspecten bij te brengen aan anderen, dit werd niet op prijs gesteld. Dat zorgde natuurlijk voor een nare sfeer. Dit bevorderde mijn verlangens naar Obituary nog eens extra
Er is de laatste tijd een golf van bandreünies, heeft dit er toe bijgedragen dat jullie ook weer bij elkaar zijn?
Wellicht was het een druppel om het daadwerkelijk te gaan realiseren. Twee weken nadat we hadden besloten om Obituary weer leven in de blazen kreeg raakte ik mijn baan kwijt. Het kon niet beter uitkomen want ik hoefde dus niet op zoek naar een nieuwe baan. Ik had nog wat spaarcentjes dus daar kon ik gelukkig nog een tijdje van leven. We maken nu bijvoorbeeld geen gebruik van roadies en allerlei dure extra’s, we doen alles zelf. Ik hoop dat het weer aantrekt wanneer ons nieuwe album uitkomt.
Veel ‘traditionele’ metalbands zijn weggegaan bij Roadrunner en hebben plaats gemaakt voor een hoop moderne metalcore- en nu-metalbands. Waarom hebben jullie er voor gekozen om weer in zee te gaan met Roadrunner?
Eigenlijk om de simpele reden dat we nog een contract hadden lopen. We hebben een deal gemaakt, waarin onder andere staat dat we acht full length albums zouden afleveren, de EP’s en mini’s tellen hier niet mee. We moesten volgens contract dus nog één album afleveren via Roadrunner. Roadrunner heeft ons reeds een aanbod gedaan voor de toekomst, maar we willen nog even goed oriënteren op dit gebied.
Hoe voelt het om na zo’n lange tijd uit elkaar te zijn geweest weer met elkaar te spelen? Doe je extra moeite om elkaar niet teleur te stellen of gaat alles juist vanzelf?
Alles ging eigenlijk vanzelf, Donald en ik hebben veel gejamd, na één dag hadden we al een half nummer af, heerlijk was dat! We zijn veel bezig geweest met opnemen, maar natuurlijk niet alle nummers vinden we goed genoeg om op een album te zetten. Als dat zo zou zijn, zouden we nu drie albums kunnen afleveren. We hebben niet méér tijd in de nieuwe plaat gestopt, om het feit dat het een comeback-album is. Het is gewoon weer fijn om als vanouds bezig te zijn, in de periode hiervoor heb ik weinig spectaculairs meegemaakt op dat gebied.
Het nieuwe nummer Insane klinkt weer typisch als jullie oude werk. Is het een doel geweest om op deze manier door te gaan?
“Just started playing natural…”
Heeft jullie albumtitel Frozen In Time hier betrekking op?
Hahahahaha, maak ervan wat je wilt… We hadden veel lol in de oefenruimte, het was John’s idee.
De teksten, die wisselen nogal, op bijvoorbeeld World Demise leken de teksten kritischer over milieu en sociale betrokkenheid. Hoe is die verandering tot stand gekomen?
Het zou er mee te maken kunnen hebben dat John er toentertijd een tijdje tussenuit is geweest. Maar over het algemeen spelen we ‘gewoon een partijtje metal’ en zingt John over wat hem uitkomt. We zijn geen band die een mening of een boodschap naar onze luisteraars over willen brengen.
De laatste jaren is er op productievlak een hoop veranderd. Zijn jullie van plan om gebruik te maken van de nieuwe mogelijkheden, zoals pro-tools?
Alles iets net een tikkeltje gemakkelijker gemaakt tegenwoordig, dat geldt zeker voor pro-tools. We krijgen er hetzelfde resultaat mee, alleen kost het wat minder tijd. Ik zie deze nieuwe ontwikkelingen niet als een slechte ontwikkeling, met betrekking tot luiheid of iets dergelijks, maar als iets dat het muziek maken net iets prettiger maakt. We hebben nu een tof geluid ontwikkeld. Het heeft wel enkele weken gekost om de juiste combinatie te vinden met speakers en dergelijke.
Je hebt eerder aangegeven dat Obituary besloot uit elkaar te gaan zodat iedereen eens even wat anders kon gaan doen. Heb je het gevoel dat dit is gelukt?
Ik persoonlijk niet. Bij LowBrow ontbrak het aan motivatie en dan zijn de niet al te frequent voorkomende oefensessies niet leuk. Ook met overleg hierover bereikte ik niets. Ik miste het Obituary-gevoel, de klik. Positief hiervan is dat ik heb leren beseffen hoe goed het eigenlijk wel niet ging in Obituary, ik heb nu pas een goed idee van hoe ernstig ik dit mag waarderen.
LowBrow had gebrek aan motivatie, wat was bij Six Feet Under het probleem?
Ik vertelde er net ook al wat over: dat was juist het tegenovergestelde van LowBrow: Chris Barnes wilde werkelijk elke dag oefenen. Ik kon me hier dus absoluut niet in vinden. Wat voor plezier beleef je er dan nog aan? Bovendien speelde dit ook mee: Chris mag me niet. Drummer Greg is nog wel een goede vriend van me. Daar liep ik laatst Chris tegen het lijf, ik stak mijn hand uit, maar hij weigerde te schudden.
Zijn er nu nog dingen die je graag zou willen doen?
Ja, maar dan bepaalde dingen op andere vlakken dan muziek. Ik ben helemaal gek van karten, ik heb zelf zo’n wagen en vindt het hartstikke leuk om er mee te racen, maar ook om er van alles aan te sleutelen en lassen. Dat is leuk voor mijn vrije tijd.
Jullie hebben nu al weer aardig wat optredens achter de rug, merk je verschil binnen de metalscene sinds dat jullie uit elkaar zijn gegaan?
Noemenswaardig is dat mij op Dynamo Open Air voor het eerst opviel dat we veel jonger publiek aantrekken. Ik vraag me heel erg af wat in onze muziek deze jonge mensen aantrekt. Positief natuurlijk, ik ben gewoon enorm verbaasd! Waarom vinden ze ons nou tof? Maar het is natuurlijk heel leuk om te zien dat, buiten de oude trouwe fans, we nu ook nieuwe fans hebben!
“Als je niet lijdt, kun je ook niet verlangen.” Gaat dit op voor jou in relatie tot Obituary?
Jazeker! Door mijn ervaringen met de bands LowBrow en SFU en door de poging om zelf een projectje bij elkaar te krijgen heb ik Obituary leren waarderen, dat deed ik voorheen ook wel, maar inderdaad: Hoe langer het duurder, hoe sterker mijn verlangens terug naar Obituary werden. Binnen onze band kennen we elkaar door en door, we voelen elkaar goed aan, vervullen alemaal een eigen rol en het voelt ‘natuurlijk.’ Toen het er niet was besefte ik het pas…