Interview met Thränenkind
Wie de demo of de EP had, weet al dat de band goed is. De rest van het melancholische luisterpubliek krijgt met de eerste full-length van het Duitse Thränenkind nu de kans om de band in al haar schoonheid te ontdekken. Een belangrijk moment voor dit project dat sinds kort ook tot volwaardige vijfkoppige band is uitgegroeid. Ik wist bezieler Matthias te pakken te krijgen voor enkele vragen.
Dag Matthias. Om te beginnen mijn felicitaties met het debuut van Thränenkind. Het heeft een tijdje geduurd, maar het is er uiteindelijk dan toch gekomen. Waarom vijf jaar wachten – gerekend zonder de split dan – om dit nieuwe materiaal los te laten? Ik veronderstel dat er ondertussen een pak gebeurd is?
Hey, en bedankt! Ja, je hebt gelijk: het schrijfproces en het opnemen nadien is wat uitgelopen omdat er wat obstakels waren en er moesten ook wat knopen doorgehakt worden betreffende de toekomst van de band. Uiteraard ben ik ook gegroeid als persoon, dus was het logisch dat de muziek en de richting van de groep ook zou meegroeien in de loop van deze tijd. Ik probeerde een vast fundament te creëren voor de toekomst. Dit alles nam heel wat tijd in beslag en iedereen die luistert naar dit album mag voor zichzelf besluiten of ik in mijn opzet geslaagd ben.
Het opnemen zelf was erg fijn en relax. Ik nam op bij Forester Recording Studio, de studio van onze gitarist Max. Hij is een kundig audio-engineer en gooit heel zijn hart en ziel in die studio. We kregen support van Martin (de gitarist van Agrypnie) bij de opnames en dat maakte het verblijf in de studio nog een stuk leuker.
In elk geval, het resultaat is schitterend! Het is me zeer duidelijk dat Thränenkind geëvolueerd is, zowel in sound als binnen het genre zelf. Wat zijn momenteel de algemene reacties op The Elk, vooral dan van die mensen die de band al kenden vanuit haar demo-periode?
Bedankt! De reacties en reviews waren al erg positief, wat ons uiteraard een pak motiveert als muzikanten. Natuurlijk waren er ook een paar andere meningen, maar we kregen heel wat complimenten vanuit onverwachte hoek. Het toont in elk geval dat er interesse is in onze muziek en dat geeft ons de energie om te werken aan het tweede album.
Eén van de grote nieuwigheden is dat Thränenkind sinds een jaar geen solo-project meer is. Hoe komt dat precies?
Voordat ik begon te schrijven aan het materiaal voor The Elk stapte onze drummer uit de band omwille van persoonlijke redenen en wegens gebrek aan tijd. Op dat moment was de ‘band’ nog mijn solo-project en deed ik alles in mijn ééntje, uitgezonderd de vocalen. Ik wou dat uiteindelijk Thränenkind zou uitgroeien tot een volledige band, zodat we dit nieuwe album ook live zouden kunnen brengen. Nils, de drummer van de doom metal band Ophis, vroeg me of hij de vocalen voor zijn rekening kon nemen, toen het aan zijn oren kwam dat ik op zoek was naar een goede zanger. Nadat ik de ruwe eerste mix te horen kreeg, wist ik dat deze stem precies was wat ik zocht. Zo werd hij de nieuwe zanger van de band. Op dat moment besloten ook enkele trouwe vrienden – Max, Florian en Emanuel – om erbij te komen. Het project werd een band en daar zijn we echt tevreden over.
Ik schreef in mijn review dat The Elk balanceert tussen harmonie en een ‘suicidal’ atmosfeer, maar eigenlijk begin ik wat spijt te krijgen van dat laatste element. Zien jullie de muziek die jullie maken eigenlijk nog steeds in de termen ‘suicidal’? Ik krijg stilaan het gevoel dat die zelfmoordscene lichtjes aan het verdwijnen is.
Ik vind niet dat onze muziek ‘suicidal’ is. Ongetwijfeld valt het wel te omschrijven als melancholisch, en misschien zelfs droef en somber met momenten, maar het heeft zeker niets te maken met zelfmoord.
Vanuit jullie groepsnaam blijkt uiteraard ook al dat melancholie één van jullie stokpaardjes is, maar ik merkte ook dat Thränenkind stond voor een linkse en zelfs veganistische ideologie. Zit die ideologie ook in de teksten of denken jullie dat het een probleem zou vormen als een band zoiets doet? Uiteraard komt deze vraag ergens weer neer op het hele ‘persoonlijke ideologie versus publieke imago’-debat
Alle leden van onze band zijn antifascisten. De meesten ervan zijn veganistisch en/of straight edge (ik ben beide). We zijn geïnteresseerd in linkse politiek en sommigen van ons kunnen omschreven worden als anarchisten. Uiteraard beïnvloeden die politieke en milieu activistische visies onze muziek
Ik wil zeker niet preken naar mensen toe, want iedereen zou zelf moeten kunnen nadenken in het leven. Ik roep eerder enkele specifieke problemen tot de aandacht van de luisteraars om na te denken over zaken als de vernieling van de natuur, repressieve hiërarchieën binnen kapitalistische systemen en de industriële beschaving in het algemeen. Soms zijn onze teksten wat cryptisch, dus je zal op het eerste zicht die invloeden er niet uithalen. Als je wat dieper gaat graven dan vind je echter wel wat ideeën over ons wereldbeeld terug. Ik vind het zelf belangrijk dat onze muziek meer is dan gewoon wat melodietjes.
.
Enkele jaren geleden had ik het gevoel dat jullie band sterk overeen kwam met het project Heretoir, maar de laatste tijd heb ik het gevoel dat jullie je eigen weg op gaan. Klopt dat, of helpen jullie mekaar nog steeds live?
Volgens mij waren Heretoir en Thränenkind ook ongeveer gelijk in het verleden, maar we zijn inderdaad muzikaal uiteen gegroeid. We delen nog steeds muzikanten en het blijven goede vrienden, dat is niet veranderd.
Het is wel zwaar om met verscheidene bands bezig te blijven en daarnaast een job of studies te hebben. Er zijn zeker bloed, zweet en tranen bij gemoeid, maar de passie blijft en daar moeten we het mee doen.
Nu het even over liveshows gaat. Zijn er eigenlijk al shows gepland?
We gaan de weg op vanaf november, samen met de heren van de blackened hardcore band Goldust. Als je ze niet kent, zeker eens uitchecken! We spelen vier shows met hen, waaronder in Berlijn en Hamburg.
Volgend jaar willen we er graag zoveel mogelijk doen. Hopelijk lukt dat.
Je spreekt nu over een blackened hardcore band, maar is er zoiets als een ideale line-up of een festival dat bij jullie past? Doet deze nieuwe stijl die jullie aanreiken, met de zoete melancholie en de kalme sferen, jullie ook verlangen om met specifieke genres of bands op de planken te staan? Ik vraag me af of het zou passen tussen satanistische black metal bands en of jullie het zelf zouden willen. Bands als Les Discrets weigeren zelfs met iets extremere bands op podium te staan.
Ik denk niet dat we echt zouden passen binnen een line-up met satanistische black metal bands (we zijn niet zo echt bezig met religie eigenlijk). We zouden het liefst meer mensen binnen de crust en hardcore punk scene bereiken, maar ik kan het me zeker ook voorstellen om met post black metal, doom, post rock of andere (post) metal bands op podium te staan. We staan niet voor een specifiek genre.
Is jullie leven eigenlijk veranderd deze laatste jaren? Uiteraard verwijs ik ook naar de deal met Lifeforce Records. Voelen jullie nu al aan dat dit debuut interessante paden voor de toekomst aanmaakt? Waar zou je de band het liefst zien binnen dit en vijf jaar?
We zijn enorm blij met de Lifeforce deal en we kijken vol spanning uit naar de interessante zaken die er nog gaan komen. In de nabije toekomst hopen we een tweede album te leveren, meer live shows te spelen en misschien eens een tour mee te pikken, vooral omdat we nu getekend hebben bij Avocado Booking.
Goed, bedankt voor je tijd Matthias. Hopelijk zien we jullie gauw eens in België of Nederland verschijnen en veel succes met de Duitse concerten!
Erg bedankt voor het interview en voor de mogelijkheid om te praten over onze muziek.
Links: