En in 2001 kwam jij bij de band als opvolger van Dimitri. Hoe is dat gegaan?
Greg: Ja, ik was al een tijdje fan van de band toen op een avond tijdens een plaatselijk concert een vriend van me naar me toe kwam die zei: “Hey Greg, Dillinger zoekt een nieuwe zanger, is dat niet wat voor jou?” Uiteraard heb ik de band toen gemaild met de vraag wat ik moest doen om bij de band te kunnen komen. Ze zeiden dat ik even wat moest opsturen…
…een pasfoto?
Greg: Haha, nee hoor. Ik kon daarna auditie doen, waarna ik de volgende week mocht terugkomen. Toen vertelden ze me: “We hebben een gig over 2 weken, je zit bij de band.” Ik dacht WOW! dit is echt te gek! Echt fucking fast, man!
In de tussentijd is er nog wél een MCD opgenomen genaamd Irony is a Dead Scene. De zang hierop is verzorgd door niemand minder dan Mike Patton van Faith No More. Hoe hebben jullie hem in hemelsnaam gestrikt?
Chris: In 1999 hebben we getourd met zijn band Mr. Bungle, waarna het ons erg leuk leek een keer samen wat op te gaan nemen. Wij hebben daarna de muziek geschreven en per tape opgestuurd naar Mike, waarna hij de tape terugstuurde met daarop zijn zangpartijen. Daarna zijn we de studio ingegaan waar we alles hebben opgenomen.
Greg: Ik zat toen al een jaartje bij de band, maar ik vond het totaal geen probleem, het is namelijk een geweldige zanger en voor ons als band een geweldige kans. Ook hadden ze dit contractueel al vastgelegd dat hij dit ging doen, dus daar moest ik me maar bij neerleggen.
Jullie zijn een moeilijk te behappen band. De structuren zijn ingewikkeld, net als de riffs en maatsoorten. Hoe verloopt het schrijfproces bij een band als Dillinger?
Greg: De basis wordt gevormd door Ben (Weinman, gitarist) en Chris (Pennie, drummer), waarna ze het naar ons doorsturen via internet. Vervolgens bedenk ik de teksten en de zangpartijen en Liam (Wilson, bassist) en Brian (Benoit, gitarist) komen met de nodige aanvullingen, totdat er een globale structuur van het nummer ontstaat. Dan pakken we het vandaar op.
Jullie worden samen met Converge toch wel gezien als de “pioniers” van deze extreme vorm van hardcore. Hoe beschrijven jullie zelf de stijl van muziek die jullie maken en door wie zijn jullie vooral beïnvloed?
Greg: Er worden sinds Calculating Infinity veel termen op onze muziek losgelaten. Het is misschien een cliché antwoord, maar wij willen onszelf niet in een bepaald hokje laten stoppen. Wij maken de muziek die we willen maken en zelfs als we een volledig electronisch album zouden opnemen, dan zou het nog steeds The Dillinger Escape Plan heten. Wat betreft de invloeden, deze proberen we zo veel mogelijk buiten de deur te houden. Thuis luisteren we eigenlijk nooit meer naar agressieve muziek, vooral omdat we het zelf al spelen. De enige harde bands waar ik nog wel eens naar luister zijn bands Converge en het helaas gestopte Botch. Ook spelen we naast TDEP niet of nauwelijks in andere bands of projecten. Ook dit om zoveel mogelijk invloeden buiten te houden.