Interview met Mark Menghi van Metal Allegiance
Een nieuwe allstar metalband is verrezen op het Amerikaanse vasteland, met ook een klein beetje inbreng vanuit Europa. Bassist Mark Menghi, het brein achter dit nieuwe project dat hij startte met Alex Skolnick (Testament), David Ellefson (Megadeth) en Mike Portnoy (ex-Dreamtheater), gaat die term zelf wat uit de weg. Even skypen om te horen hoe het zit met dit nieuwe metalclubje.
Eerst en vooral proficiat met jullie release die er binnen twee weken is. Wacht, het is minder dan dat zeker?
Ja, klopt, minder dan dat zelfs. Die datum nadert erg snel.
De laatste week gaan we in. Het is natuurlijk een aparte release om naar uit te kijken, met heel wat mensen die mee geholpen hebben om er een goede plaat van te maken. Maar laten we beginnen met de basis, zijnde jij, Alex, David en Mike. Hoe is dit idee ontstaan en hoe kennen jullie mekaar? Is dit het gevolg van een nachtje in de bar?
(Lacht) Wel, grappig dat je dat aanhaalt man, dat zit er zeker ook in. Ik zit zelf al erg lang in de muziekindustrie, lang voor Metal Allegiance, en ik ken deze heren, en ook de gasten op dit album, echt al een erg lange tijd. Toen we onze eerste gig deden op de cruise van Motörhead, onze eerste echte Metal Allegiance-gig dus, lagen we gewoon wat te praten met mekaar. David en ik zijn echt al erg lang goede vrienden en ook Mike ken ik al erg lang. Alex kende ik wel en hij kende mij, maar we hadden mekaar nog niet echt ontmoet, dus vroegen we hem om samen een stukje te spelen op de Motörboat en dat ontpopte tot een schitterende relatie. Alex is bijvoorbeeld hier vandaag nog geweest, nauwelijks twee uur geleden, om te repeteren en samen wat te jammen. Dat doen we nu de hele tijd, compleet gek is dat. We kennen mekaar een jaar nu.
Maar Dave en Mike ken ik dus al een lange tijd en we hadden het over muziek en over het brengen van originele muziek, want waarom moeten het altijd covers zijn? Waarom gewoon maar één metalgenre? Waarom zouden we ons beperken tot het brengen van maar één ding en experimenteren we niet wat meer en kijken we waar het ons brengt? Dat begonnen we te doen en enkele maanden later kwamen we samen met ons vieren bij Mike om te zien hoe het met de chemie in deze band zat. Ik ben de minder bekende persoon in deze band, de man die altijd achter de schermen wat zit, dus om dan ineens een creatieve kracht te zijn binnen de band is erg apart. Ze hadden me zo buiten kunnen gooien (lacht). Maar het werkte man! Tijdens die eerste sessie schreven we vijf nummers. Op twee dagen tijd en een maand later deden we dat nog eens.
Het lijkt op een erg klassiek verhaal van enkele vrienden die samen wat gaan jammen, maar met al die namen op de cover krijg je wel het gevoel dat je hier met een compilatieplaat te maken hebt of met een allstar metalband. Metal Allegiance als bandnaam geeft ook wel dat idee mee, maar wat maakt dit anders dan een compilatieplaat?
Wel, de naam zegt het zelf een beetje. Als je het woord ‘allegiance’ opzoekt dan staat dat voor ‘trouw zijn’, ‘broederschap’, ‘eenheid’, en daar mikten we ook op. We mikten niet van in het begin op een platenmaatschappij. Weet je, toen we dit ding opnamen waren we maar met ons vieren. We hadden geen platenlabel, we hadden niemand. Gewoon vier kerels die samen een plaatje opnamen en daar zelf ook het geld voor neerlegden. Wij hebben de opnames in de studio allemaal betaald en ook het materiaal, zonder label. Vier kerels in een kamer die wat vrienden uitnodigden om te komen zingen en na die feiten is er pas een labeldeal gekomen. Zonder plan dus en erg natuurlijk, net als het schrijven van de plaat. Ik vind ons dus niet echt een supergroep, gewoon omdat het niet op die manier ontstaan en gegroeid is.
Dus eigenlijk een gewone groep met superzangers dan?
(Lacht) Ik heb de vergelijking met The Avengers al wel eens gehoord, maar als puntje bij paaltje komt dan vind ik gewoon dat wij vieren een knaller van plaat gemaakt hebben en ik ben blij dat alle zangers en gitaristen die bijgedragen hebben er ook hun tijd voor genomen, want dat was ook wel nodig.
Ja, ik telde dacht ik tien zangers en zangeressen, tien gitaristen en een extra bassist, naast jullie vier? Wie was eerst om met jullie mee op de kar te springen en hoe hebben jullie het aangebracht?
Wel, we hebben aanvankelijk alle muziek geschreven, dus de muziek heeft ook bepaald wie er uiteindelijk het nummer zou inzingen. De zanger heeft dus nooit een draai gegeven aan het nummer. Dus terwijl we aan het schrijven waren, gingen er constant lampjes bij ons branden. Iemand zei dan: ‘verdraaid hier zou Randy echt wel goed klinken’, of ‘kan je jezelf voorstellen dat Philip hier op zingt?’, of ‘misschien kunnen we hier wel een duet van maken?’. Die lampjes gingen dus branden terwijl we de tracks aan het schrijven waren. Nadat we de drums, de bas- en gitaarpartijen opgenomen hadden, nodigden we Mark Osegueda uit van Death Angel. We wilden iedereen uitnodigen, maar Mark deed het complexere nummer Pledge of Allegiance en deed ook nog een duet met Cristina. We wilden hier een plaat van maken in de studio, dus niet via internet of per email, en we moesten kijken of dat heen en weer reizen lukte voor iedereen.
Klopt, ik merkte op dat Cristina van Lacuna Coil aanwezig is als vertegenwoordigster van Europa binnen Metal Allegiance.
Hmm, even denken. Is zij echt de enige persoon uit Europa? Zou kunnen. Als je kijkt naar deze plaat dan zijn dit vooral muzikanten waar we al eens mee samen gespeeld hebben. Met Andreas speelden we in januari nog samen, in februari speelden we samen met Cristina op de Shiprocked Cruise. Hoe Cristina en Mark erbij komen is vooral door die cruise, waar ze samen een nummer zongen van Iron Maiden. Toen we dat hoorden, man dat klonk fantastisch! Vandaar het idee om hen samen Scars te laten inzingen. Voor onze volgende plaat, want Alex wil echt al een vervolg, hebben we een immense waslijst aan mensen die we willen contacteren, dus we zien wel hoe we de zaken uitbreiden. We kiezen vooral mensen die goed staan bij de muziek, maakt niet echt uit van waar ze komen.
In elk geval zitten jullie met een enorm aantal zangers hier, gaande van Blythe (Lamb of God) tot Anselmo (Pantera, Down) en van Heafy (Trivium) tot Troy Sanders (Mastodon), en de rest natuurlijk. Ongetwijfeld gaan er bepaalde zangers buiten hun comfortzone werken hier, wat vonden ze er zelf van?
Wel Troy en Philip zijn hier echt twee goede voorbeelden. David en ik schreven de teksten voor heel wat nummers op deze plaat. Zo schreven we Let Darkness Fall, waar Troy op zingt, en daar komt echt wel een pak tekst op. Eigenlijk gaan de nummers bij ons altijd wel over hetzelfde verhaal, maar op een andere wijze verteld. Toen we die tekst aan Troy gaven en hem zeiden dat hij er maar het beste van moest maken, kwam hij terug met iets compleet anders. Heel wat lyrics eruit, zijn stijl er wat in aangebracht en aangepast op zijn zang, eigenlijk op een manier dat ik het niet mogelijk achtte. Maar de manier waarop hij het afleverde bleek echt gewoon geweldig te zijn. Ik kan me nu niet inbeelden hoe het anders had moeten klinken, wat die kerel deed was echt goed.
We wisten allemaal dat Philip kon zingen en alle mensen die bleven zeggen dat hij dat niet kon, wel, die zijn met deze track (Dying Song) echt wel het zwijgen opgelegd. Philip heeft echt een ongelofelijke prestatie neergetoverd op deze track.
Dus jullie werden tegelijkertijd ook aangenaam verrast.
Ik was bij Phil niet echt verrast, ik wist dat hij echt goed kon zingen en daarom gaven we hem die track. Waar ik wel verrast over was, was de toewijding die elk van hen bezat en hoe ze die tracks als hun eigen kindjes bekeken, hoe ze de muziek alle tijd gaven die nodig was. Daar zijn we echt enorm dankbaar en blij voor. Dat is iets wat niet in alle bands of projecten gebeurt, maar ik ben blij dat het bij ons wel het geval was.
Zo komt het lekker in de buurt van die definitie van jullie bandnaam. Ik miste zelf die cover van We Rock (Dio) in mijn promopakketje en het viel me op dat vier zangers en Alissa (Arch Enemy) hier vorm gaven aan het nummer, wat me veel lijkt. Wat vind je van het resultaat en waarom überhaupt net deze cover?
Ik vind het een prachtversie, het past allemaal echt goed in mekaar. Weet je, we waren allemaal erg close met Ronnie. Ik was in een groot deel van zijn leven erg close met hem, tijdens de reformatie van Heaven & Hell en ik werkte veel met Geezer, Tony en Ronnie in die tijd. Ja, ik was echt close met hem en we wilden hem ook eren en hoe kan je dat beter doen dan met één van zijn nummers? Weliswaar van een tijdje geleden, maar op een manier waarbij het iedereen verenigt. Welk nummer was een betere optie dan dit nummer, dat Ronnie in de jaren tachtig op gelijkaardige wijze opgenomen heeft? Hij had verdraaid een honderd muzikanten ofzo samen toen. Dus we wilden hem eren door dit proces te herhalen; ik zie hem als degene die hier eigenlijk mee begonnen is. Hij was een van de eerste mensen in het metalgenre om zoveel muzikanten op één track te plaatsen. Ik mis hem ook enorm, en ik hoop gewoon dat hij daarboven alles goedkeurt wat wij nu doen.
Een mooie vorm om hem nog eens te herdenken. Wat nog wat blijft knagen bij mij is hoe jullie dit live gaan brengen, dit is toch onmogelijk met op elke track een andere zanger of zangeres?
Nah, dat zou ik niet zeggen (Lacht). We spelen onze eerste show volgende week al in New York City en dan gaan we zo naar beneden richting Mexico. We spelen in het Pepsi Center in Mexico City en daarna in LoudPark Japan, dat lukt nu ook. Het komt allemaal neer op alles goed plannen. Natuurlijk verwachten wij in de toekomst niet dat elke zanger op elke gig aanwezig kan zijn, maar Chuck is er nu bijvoorbeeld bij, dus we kunnen Can’t Kill The Devil al brengen en Mark Osegueda, dus we kunnen Pledge of Allegiance brengen. Troy is er ook bij dus Let Darkness Fall lukt. Dus een deel van de nummers brengen, vormt zeker geen probleem.
Planning lijkt me in elk geval iets immens belangrijk voor jullie band. Wat zijn jullie grenzen tot slot? Blijft het binnen deze genres en regio’s of willen jullie die grenzen voorbij?
We zouden echt doodgraag die grenzen voorbij willen, we staan op springen om naar Europa te komen en daar wat shows te doen. We willen er zo graag naartoe en hebben het er ook elke dag over, over hoe we daar gaan geraken. Gewoon alles goed plannen om het mogelijk te maken en ons plan is om er begin 2016 ook effectief te staan. Hopelijk ook om wat festivals mee te pikken dat jaar. Op muzikaal vlak natuurlijk ook, om samen mee op te nemen. Er zijn zoveel bands in Europa waar we fans van zijn en waar we iets mee willen doen. Dus je mag zeker verwachten dat we onze huidige grenzen voorbij zullen gaan.
Links: