Him interview deel 2
Begin Augustus spraken wij al eerder met Him zanger Ville en dit keer was Zwaremetalen in Amsterdam uitgenodigd om bassist Migé en toetsenist Burton te spreken. Zanger Ville was elders aanwezig om een telefonisch interview te doen, maar ook hij schoof later aan om mee te praten. Later op de avond zou de band in Paradiso gaan spelen, onderwerp van het gesprek was natuurlijk het een dag later te verschijnen nieuwe album Dark Light.
De release is morgen al, gaat er eigenlijk vanavond iets speciaals gebeuren in het kader van deze release?
Burton: Nouja ieder optreden is eigenlijk al bijzonder, maar vanavond gaat er niks anders gebeuren dan normaal. Is de release morgen al?
Migé: Ik weet het niet, dat was toch de 27e? Maar is het vandaag dan al de 26e?
Burton: Volgens mij komt die overmorgen uit.
Zm: Als ik jullie was zou ik morgen eventjes in de winkel gaan kijken of die er al ligt.
Ville gaf eerder aan dat hij hoopte dat de nieuwe nummers goede live nummers zouden zijn, hoe reageert het publiek er nu op?
Migé: Erg goed, zeker omdat de nummers natuurlijk niet kennen. Het geeft je vertrouwen in de release van het album om te zien dat de mensen ervan genieten.
Burton: En er is nog geen rot voedsel het podium op gegooid, of eieren zoals dat in de middeleeuwen gebeurde. Nouja dat leeft nog steeds.
Op het nieuwe album zit er veel minder diepte in het geluid van de nummers. Het lijkt wel alsof er iets van de voor Him karakteristieke atmosfeer verdwenen is, hoe ervaren jullie dat zelf?
Burton: Op de vorige albums werd er veel meer gebruik gemaakt van keyboards, dat is nu minder. Dat is de voornaamste reden daarvoor.
Migé: Het album heeft misschien wat minder diepte maar het is ook wat toegankelijker allemaal. Zo is het nou eenmaal uitgevallen. Het heeft ook te maken met de relatie die je met je andere bandleden hebt.
Ville gaf ook aan in het vorige interview dat wij met hem hadden dat jullie als band meer naar elkaar toe gegroeid waren, hebben jullie dat ook zo ervaren?
Burton: De relaties tussen mensen onderling ontwikkelen zich nou eenmaal en ze brengen je altijd ergens, ook al weet je niet altijd waarheen. Zo gaat dat binnen onze band ook.
Migé: Je kunt ook aan de meeste platen horen hoe de relaties binnen de band zijn. Het is niet zo dat je een cd in de cd-speler stopt en dan weet dat er iemand boos was of wat dan ook. Maar je kan er toch wel wat van de sfeer tijdens het opnemen aan afhoren. Hoe meer ervaring je krijgt hoe vloeiender de dingen gaan.
Wat vinden jullie zelf eigenlijk van het album?
Migé: Toevallig luisterde ik er gisteravond naar en ik moet zeggen dat ik nog nooit tevreden ben geweest met een album. Er zitten niet echt zwakke plekken in, het album verveelt op geen moment. Maar het kan ook aan de wiet hebben gelegen, waarschijnlijk wel, hahaha.
Burton: Ik luister het album altijd pas een paar maanden nadat die uit is. Zo zal het ook met dit album gaan, ik heb gewoon even rust nodig. Dan luister je er heel anders naar. Of je dan ook juist eerder teleurgesteld bent? Nee, dat nooit. Ieder album is een mijlpaal in de geschiedenis van de band. Er zijn altijd dingen die beter kunnen maar dat zijn lessen voor de volgende keer.
Je zei net zelf dat het album geen zwakke plekken bevat, was de keuze van de single, Rip Out The Wings Of A Butterfly, daarom niet extra moeilijk?
Burton: Het is altijd moeilijk om een nummer uit te kiezen dat als eerste mag.
Migé: Zeker als je in de band zelf zit, je hebt zelf aan ieder nummer gewerkt en sommige dragen een bepaalde herinnering met zich mee. Als er toevallig iets gebeurd is op de dag dat je aan een bepaald nummer begon dan kan het nummer speciaal voor je worden om non-muzikale redenen.
Ik ben er geloof ik nooit blij mee geweest met welk nummer de eerste single is geworden. Zelf hebben we er niet zoveel invloed op.
Eigenlijk maken die singles me helemaal niet uit. Ze hebben alleen maar te maken met hitlijsten en marketing en dat is de bullshit ervan. De single draagt altijd iets van “je moet een top 10 hit hebben” met zich mee. En dan draaien ze er 45 seconden van op MTV, ik moest een naar Berlijn voor een programma waar ze clips draaiden, niet alleen van ons maar bijvoorbeeld ook van Bon Jovi. In dat muziekprogramma gingen ze ons vragen stellen als “wat is je lievelingskleur?” Misschien ligt het wel aan de wiet dat ik er zo van in de war raak.
Geld is wel belangrijk maar als je een serieuze rockband wilt hebben dan werkt het niet als je het daarvoor doet. Ik denk niet dat het mogelijk is om een fatsoenlijk album te maken als je alleen maar op geld uit bent.
Ville zei in het vorige interview dat dit keer ook iedereen echt inbreng heeft gehad, hoe heb je dat zelf ervaren?
Burton: Nouja dat was goed op dit album ja. Als iedereen veel input probeert te hebben op een album dan kan dat heel slecht, zelfs rampzalig uitwerken voor een album. Bij Love Metal waren de omstandigheden veel minder dan nu, maar qua input van iedereen was het zelfde.
Ineens wordt ons gesprek onderbroken door een oude bekende die het café van het American hotel binnen stapt. Het is Him zanger Ville.
Ville: Mijn telefonische interview met een Grieks tijdschrift is niet doorgegaan, waarschijnlijk is er een of andere storing in Athene.
Is Him vooral een liveband of juist meer een studioband?
Migé: Onze drummer zegt altijd, we beuken zowel live als in de studio. Daar heeft hij misschien wel gelijk in, we zijn zowel een live band als een studio band. Maar het is moeilijk om daar als bandlid over te oordelen. Het is belangrijk om beiden te zijn.
Ville: Kijk maar naar Black Sabbath, in de studio waren ze erg sterk maar live was het slecht, nouja niet slecht maar het stelde gewoon teleur. Bijvoorbeeld de zang van Ozzy die het eigenlijk niet aankon.
Zm: Misschien was het de wiet?
Ville: Nou dat was het niet, eerder cocaïne. Dat is de narigheid van Cocaïne, het verpest je stem. (ondertussen vraag ik me af of er in Finland wel geïnformeerd wordt over de echt schadelijke effecten van Cocaïne)
Him staat vaak op grote podia te spelen, toch lijkt me de muziek juist meer geschrikt voor kleine podia. Zouden jullie af en toe juist kleine zalen willen spelen?
Ville: De kunst is om de sfeer van een klein zaaltje bij een groot optreden te krijgen. Zodra dat je lukt is het prachtig. Het is de grote uitdaging voor ons, bijvoorbeeld om op een groot festival de sfeer van een kleine zaal te krijgen. Het is moeilijk maar we worden er steeds beter in.
Zou je niet af en toe weer eens vaak in kleine zalen willen spelen voor de sfeer?
Ville: We hebben dat eerder gedaan op een tournee. Toen speelden we i.p.v. een keer een grote zaal 2 keer een kleine. Het was een leuke ervaring maar we moeten verder. Nu willen we juist grotere zalen aan gaan doen. Daarbij zijn de zaken toch beter geregeld. Je beslist zelf over de p.a. en het geluid is er vaak beter. Daarnaast hebben meer mensen de gelegenheid om je te zien.
Hoe zit eigenlijk met jullie optredens in Finland, spelen jullie vaak een thuiswedstrijd?
Migé: We spelen niet zo heel vaak in Finland, er zijn daar ook maar weinig geschikte plekken om op te treden.
Ville: Bijvoorbeeld in Helsinki spelen we altijd in dezelde club waar zo’n 700 mensen in kunnen. De volgende stap zou de oude schaatshal zijn waar 8000 mensen in kunnen. Het probleem is dat we nauwelijks zalen hebben die 2000 a 3000 mensen kwijt kunnen. Dat is de pest voor bands die daar willen touren.
Hebben jullie eigenlijk het gevoel dat jullie je ei kwijt kunnen bij Him?
Migé: Mijn creativiteit is een beetje onorthodox. Ik haal geen voldoening uit het maken van mijn eigen zandkastelen, meer uit het (gniffelt) vernielen van andermans zandkastelen. Ik denk dat ik niet de energie heb om een band ernaast te doen.
Ville: Voor onze drummer werkt dat juist heel goed. Hij heeft een aantal nevenactiviteiten en die geven hem de energie om weer aan Him te werken. Als het voor ons ook nog goed uitpakt dan is het geweldig, maar het moet niet in de weg van Him komen te staan.
Links: