Interview met Heretic
Het Nederlandse Heretic is zo’n band die je niet vaak buiten de ondergrond ziet. Sinds 15 jaar maken ze op hun eigen manier muziek die de luisteraar de meest primitieve doch transcenderende ervaringen geeft. Frontman Thomas stond ons te woord.
Dag Thomas. Jullie hebben eind vorig jaar een mooie verzamelaar kunnen uitbrengen bij Soulseller Records met als titel Praising Satan –
15 Years Of Ultimate Satanic Sleaze. Verjaardagen zijn er dan ook om gevierd te worden. Hoe voelt het na vijftien jaar?
Laten we voorop stellen dat de band natuurlijk niet 15 jaar lang actief is geweest.
De afgelopen jaren zijn weliswaar met de nodige (lange) pauzes gepasseerd.
Dit album is dan ook zeker geen viering van ons bestaan, maar meer de afsluiting van een hoofdstuk met alle poorten wagenwijd open naar oneindige mogelijkheden.
Volgens ingewijden zijn jullie vooral als live-band een schitterende ervaring. Zit er dan ook een live album (met publiekgeruis) aan te komen?
Dat is wel de bedoeling maar dit zal desondanks toch een beperkte indruk van de ervaring geven.
Heretic heeft volgens mij het typische “goat metal”-imago. De gehoornde geilheid speelt niet alleen uiterlijk een grote rol, het sadoschepsel weerklinkt ook in bijna alle teksten. Jullie blijven het beestje wel erg trouw. Een geslaagd huwelijk, mag ik afleiden?
Uitgehuwelijkt door een ontembare drang en verlangen om de meest primitieve vormen van muzikaliteit en spiritualiteit te vermengen. Maar met betrekking daarop zal het nieuwe album vriend en vijand doen verassen. (gewoon met één R, lijkt me logisch – eindred, MvdB.)
Eén van de absolute typerende elementen van Heretic, tevens een reden waarom jullie live zo sterk uit de verf schijnen te komen, zijn de basic teksten. Behoorlijk Venomiaans en ontdaan van poëtisch gedoe, of is dat slechts schijn?
85% van het materiaal wat wij momenteel ten gehore brengen is meer dan 12 jaar oud.
De invalshoek destijds was behoorlijk afwijkend van hetgeen ik momenteel voor ogen heb.
Dit was slechts de ruwe laag waar iedereen (niet altijd succesvol) doorheen moest prikken. De ware schoonheid zal zich ook enkel openbaren aan degene die onbevooroordeeld zijn. Elke vorm van bekrompenheid zal in de toekomst nog meer op de proef worden gesteld zei het in een totaal andere vorm.
Ik heb de indruk dat Heretic niet zozeer een narrowminded black metal-band is (of wil zijn), maar gewoon een koppige band met een old school thrash-attitude. Hebben jullie een soort “true” gevoel door het feit dat jullie een no-nonsense vorm van metal brengen, of valt het allemaal onder de noemer entertainment? Brengen jullie elitaire kunst of sport voor satanisten?
Ik spreek liever over een universele vorm van muziek.
Het creëren en ervaren van muziek doet voor mij persoonlijk dienst als een therapeutische beleving/onderneming.
Dat is het uitgangspunt. En in dat opzicht beschouw ik het uiten van emoties in welke vorm dan ook inderdaad als een kunstvorm.
Op het moment dat je de beslissing neemt om het eindresultaat daarvan onder de publieke aandacht te brengen (middels opnamen of live shows) komen er al gauw externe factoren bij kijken waardoor de motivatie die eraan ten grondslag ligt niet langer als een opzichzelfstaand iets verdedigd kan worden. Het wordt dan simpelweg entertainment. Wat niet valt te ontkrachten.
Na vijftien jaar heb je waarschijnlijk wel het één en ander zien en horen passeren. Staan jullie nog even veel vóór het podium als erop?
Persoonlijk ben ik geen liefhebber van concertbezoeken in tegenstelling tot de overige bandleden die nog regelmatig bij concerten aanwezig zijn. Alleen wanneer iets echt de moeite waard is wil ik me er toe zetten. Zo heb ik afgelopen jaar slechts vier concerten bezocht, te weten Danko Jones, Misfits, Danny Vera en Roky Erickson.
Is het allemaal ook relatiever geworden? Ik bedoel, je hebt waarschijnlijk een job, of een gezin, of een maatschappelijke rol die moet vervuld worden. In welke mate ben je dan nog een Heretic en in welke mate ben je dan Jan met de Pet? Heeft dat iets te
maken met leeftijd of zijn er andere valkuilen?
Dat is maar net in hoeverre je dat zelf toelaat.
Elke verandering heeft ergens een voedingsbodem natuurlijk. En ik kan ontwikkeling alleen maar aanmoedigen.
En vooral, wat definieert iets dergelijks? Is dat je levensstijl of je geestelijke toestand.
Mijn spirituele ‘zijn’ is grootser dan ooit tevoren maar ik voel simpelweg niet de drang om daar een fysieke uitingaan te geven. Dat heeft voor mij totaal geen toegevoegde waarde.
15 jaar achter de rug, 15 jaar voor de boeg? Hoe ziet de nabije toekomst eruit? Nieuw materiaal, optreden?
Ik bekijk het liever allemaal per week, bij ons weet je het tenslotte nooit, dat heeft onze turbulente geschiedenis wel uitgewezen denk ik.
Het schrijven van het nieuwe album is mijn enige prioriteit op dit moment.
Ik ben daardoor de drive voor optredens momenteel ook even helemaal kwijt.
Naast de intrinsieke motivatie, The Will to Perform, wat zijn voor jullie externe motivaties? Het publiek, het geld, complimenten van collega muzikanten?
Alles is uiteindelijk gebaseerd en terug te leiden naar de intrinsieke motivatie: de bevrediging van het ego.
Er bestaan feitelijk gezien dus geen externe motivaties die daar niet onderdanig aan zijn.
Heretic heeft voor mij persoonlijk verschillende doeleinden gediend.
In eerste instantie als een statement ten opzichte van de black metal-scene, gebaseerd op frustratie en ontevredenheid.
Op het moment dat dit doel ging vervagen of gedeeltelijk bevredigd was koos ik er dan ook voor om te stoppen.
Toen ik de draad in 2007 weer ging oppakken was dit puur om egocentrische en narcistische redenen. Tijdens momenten waarbij ik verplicht ben me te onderwerpen aan zelfreflectie, kan ik niet anders dan tot deze conclusie komen. Ik kan allerlei mooie praatjes gaan verzinnen maar alles valt uiteindelijk toch te herleiden naar het ego, hoe mooi je het ook probeert te verpakken.
Zo, bedankt voor de antwoorden. Mensen die interesse hebben gekregen in Heretic, wat kun je die aanbevelen?
Een psychiater.
Dat wordt genoteerd!
Links: