Eind vorig jaar kregen we het debuut van de Finse hardcore punkformatie Dropzone voor de kiezen. Deze schijf, getiteld Rape Killing Murder, welke maar liefst al twintig jaar oud bleek te zijn, werd door onderstaande met veel plezier ontvangen. Met voor het eerst een fysieke uitgave van deze release voor de boeg, maakten we even gebruik van de gelegenheid om de band te interviewen voor deze herstart. Namens de band spraken we met drummer/gitarist Björn ”Nalle” Österman.
Hallo! Hoe gaat het?
Goed man, bedankt voor het vragen. De koude winters zijn zwaar kloten, maar gelukkig helpen wodka, rum en wiskey nog mee. Hopelijk gaat het bij jullie ook goed.
Jazeker! Al stelt de winter hier, naar verhouding, niet meer zoveel voor, maar dat terzijde. Jullie hebben onlangs besloten nieuw leven te blazen in Dropzone en om daarbij jullie debuut uit te brengen, welke al werd opgenomen in 1996! Wat was de voornaamste reden voor deze nieuwe impuls in een tweede hoofdstuk voor Dropzone?
Nou, het zou niet gebeurd zijn als onze bassist Pale niet onze EP naar Herve van Osmose Productions had gestuurd om te laten horen wat hij er van vond. En tot onze verrassing vond hij het geweldig. Zelfs zoveel dat hij het wou uitbrengen op CD en vinyl. Dus hier staan we nu, twintig jaar later, en ons af te vragen: what the fuck is hier gebeurd?
Gaaf! Hoe komt het dat het zolang heeft geduurd voordat Rape Killing Murder eindelijk een echte release kreeg? Waarom niet in 1996?
Ik weet niet waarom het niet eerder uitgebracht is. Misschien was de tijd niet goed. Ik herinner me dat we onze opnames naar verscheidene plekken hebben gestuurd, maar we kregen niet echt aanbiedingen destijds. Het is best vreemd als je er over nadenkt. Maar vreemd genoeg vond ik ook dat het niet de juiste tijd was om het officieel uit te brengen toen.
Je moet je realiseren dat we toen allemaal de planningen van onze primaire bands hadden, waar elk van ons zich op wou concentreren. Op dat moment was Dropzone bedoeld als een eenmalig tof project, waarin we wat stoom konden loslaten en een beetje van het serieuze konden loslaten van bands welke het willen maken en/of waarin je een serieuze carrière binnen de muziek wilt maken. Wat onze zanger/gitarist/drummer Gas overigens is gelukt als langdurige drummer van HIM.
De line-up is nog volledig intact, mits ik het correct heb. Waren jullie nog in nauw contact met elkaar gedurende de afgelopen twintig jaar?
Niet echt in nauw contact, nee. Normaal gesproken is het met bands en bandleden zo, dat je met elkaar optrekt en in nauw contact bent met de mensen waar je mee samenwerkt. Ik weet niet waarom het zo gaat, maar zo is het nu eenmaal. Uiteraard, wanneer iedereen zijn eigen agenda heeft, dan is het des te lastiger om nog in nauw contact te zijn met oude vrienden. Zelfs meer nog wanneer je ouder wordt. Maar gelukkig kunnen we nu weer samen optrekken, met deze second coming of Dropzone.
De schijf is geproduceerd door Hiili Hiilesmaa, die bekend is voor het werken aan albums van Apocalyptica, HIM en Moonspell. Om een paar namen te noemen. Hoe is deze samenwerking tot stand gekomen?
In die ”goede oude tijd” kon je nog een opname maken voor een erg mooi bedrag in de MD-studio, als je jong genoeg was – wat we ook waren -, aangezien het werd gerund door een jeugdcentrum van Helsinki en ook financiële steun ontving van de gemeente. Je kon bij wijze van spreken de studio bellen en vragen of Hiili aanwezig was. En gelukkig voor ons was hij dat.
Dus we kregen de mogelijkheid om Rape Killing Murder te maken voor een klein bedrag en de rest van de onkosten – zoals de vergoeding voor Hiili – werden min of meer gedekt door de stad. Dit was een geweldig systeem van de stad om hun support te uiten aan opkomende muzikanten en om de lokale muziekcultuur te laten bloeien. Helaas, sinds daarna zijn deze mooie mogelijkheden verdwenen, in ruil voor het maken van maximale winst. Maar ik denk dat dat overal hetzelfde is in de neoliberale westerse wereld, die geen benul meer heeft van cultureel erfgoed, maar slechts gespitst is op geld, geld en geld. Fuck de slavernij, dood aan ongelijkheid!
Mooi gezegd. Het is kenmerkend voor de hedendaagse gang van zaken. We gaan verder: ondanks dat de plaat meer dan eenentwintig jaar geleden is opgenomen, klinkt het nog steeds als een gigantische trap in de ballen, waarvoor jullie bands al Discharge, Extreme Noise Terror, The Exploited en nog veel meer als invloed noemen. Wat kunnen we verwachten van toekomstige releases? Een meer moderne twist met nieuwe invloeden of houden jullie de rechttoe rechtaan d-beat intact?
Wie weet wat de toekomst gaat brengen. Enige feit is dat we nu twintig jaar ouder zijn en meer ervaring hebben om vast te stellen wat we willen en hoe we dat willen bereiken. Ik weet het niet, wat moderne twists betreft, want de meeste moderne shit is ronduit saai. En wij zijn niet van plan een saaie band te zijn, maar laten onze creativiteit op andere wijze vloeien.
De meeste bands die proberen hun sound te updaten om meer modern of trendy te klinken falen er meestal toch in. Ik denk dat we in plaats van het te updaten onze sound gaan downgraden naar een meer primitieve oervorm. Hoe, vraag je je misschien af? Nou, dat ga je horen zodra de tijd rijp is vriend.
Vijftien minuten is natuurlijk best wel een beetje kort voor zo’n hardcore slachtpartij. Zijn er plannen voor een wat langere speeltijd op volgende releases? Zij het meer tracks of misschien iets langere nummers?
Zie het zo: Slayer‘s beste album, Reign In Blood, heeft tien tracks in een tijdsbestek van onder de dertig minuten en het beste album van Riistetyt, Valtion Vankina, tweeëntwintig nummers onder de dertig minuten. Zoals het er nu voor staat, lijkt het erop dat we gaan voor de aanpak van Riistetyt. De nummers zullen min of meer de lengte krijgen die het beste bij ze past.
Veel goede bands maken goede nummers minder door het toevoegen van totaal zinloze en overbodige stukjes, die vervolgens de sfeer, het gevoel, en de groove van het nummer de das om doen. Ik haat dat. Dus nee, we gaan geen bullshit secties toevoegen in onze nummers om ze langer te maken of meer te laten lijken op ”normale” songs. We voegen bullshit stukjes alleen toe in onze nummers wanneer we het gevoel krijgen dat het het nummer recht doet en beter maakt. Het moet goed zijn.
Wat zijn de plannen voor Dropzone in 2018? Wanneer zijn jullie van plan om neer te dalen op Nederlandse en Belgische grond?
Mijn persoonlijke plan, als oprichter van de band, is om deze fucker genaamd Dropzone op pad te krijgen en een langspeler op te nemen. Op welke wijze en met wie, dat zal de tijd moeten uitwijzen. Er kunnen wat wisselingen binnen de band optreden in wat voor vorm dan ook, afhankelijk van onze agenda’s en een werkbare situatie om alles van de grond te krijgen. De tijd zal het leren.
We hopen dat we de band soepel aan de praat krijgen, op wat voor manier dan ook dit jaar, zodat we jullie in België en Nederland een trap onder de kont kunnen geven om jullie te laten zien waar ECHTE Finse hardcore death metal punkrock voor staat, haha!
Jullie hebben de band vernoemd naar een slechte (maar enigszins vermakelijke) actie film uit de jaren ’90 met Wesley Snipes in de hoofdrol. Maar wanneer was de laatste keer dat jullie deze zagen?
Wie weet, wat maakt het uit. Het was toch een waardeloze Amerikaanse film. Ik weet zeker, dat als hij ooit naar één van onze shows zou komen, we hem een pak slaag zouden geven. Of Donald Trump, wat dat betreft.
Bedankt voor je tijd Nalle! Heb je nog wat laatste woorden voor de Nederlandse en Belgische lezers?
Bedankt voor de support. Beluister onze plaat als je houdt van vertrouwde oude crusty hardcore death metal punkrock, geïnspireerd door Riistetyt, Terrorizer, Wolfpack, Entombed, Slayer, Crude SS, Discharge, Disfear, Venom, Motörhead, Dead Kennedys, The Exploited, G.B.H., Napalm Death, Kaaos, Cadgers, GG Allin, Maho Neitsyt, Autopsy, Xysma, Carnage en Funebre, om er een paar te noemen. En jij ook bedankt voor het interview Frank, het wordt zeer gewaardeerd.
Link: