Interview met Children of Bodom
De Finse formatie Children of Bodom trapte op 15 juni de jubileumtour af in De Melkweg, Amsterdam. Zware Metalen vroeg bassist Henkka Seppälä het hemd van het lijf.
Gefeliciteerd met de release van jullie nieuwe album Holiday at Lake Bodom – 15 Years of Wasted Youth.
Dankjewel! We bestaan dit jaar 15 jaar en dat vonden we een goede gelegenheid voor een compilatiealbum. Eigenlijk wilden we ter ere van ons jubileum een festival organiseren bij Lake Bodom, het meer in Finland waar onze bandnaam vandaan komt. Helaas konden we geen vergunning krijgen, dus werd het een album.
Had het geen leuk idee geweest om de tour te doen en daar dan een live-cd van uit te brengen, zoals jullie album Tokyo Warhearts uit 1999?
Lacht. Dat had eigenlijk een veel beter idee geweest, ja.
Hoe kun je de afgelopen 15 jaar van de band nu als ‘wasted’ bestempelen, het zijn toch geweldige jaren geweest?
Dat kan ook niet eigenlijk. Het is ook maar een naam.
Maar dan had het toch ook ’15 years of Party Hard’ of ‘15 Years of Conquering the World’ kunnen heten?
Dat had ook gekund.
Hoe hebben jullie de nummers gekozen die op het album te vinden zijn?
We hebben van alle albums de, naar onze mening, beste nummers gekozen. Er staan ook twee nummers op die nog niet eerder zijn uitgebracht: I’m Shipping Up to Boston en Jessies Girl, twee covers. We hebben best even moeten overleggen, iedereen heeft natuurlijk z’n voorkeuren.
Wat is jouw favoriete COB nummer?
Zonder twijfel: Trashed, Lost and Strungout.
Is de tracklist van het album ook de setlist van de tour?
Nee, we hebben ervoor gekozen om dat niet te doen. We spelen de covers nooit live, bovendien pakken niet alle nummers even goed uit wanneer we ze voor publiek spelen. Zo is Trashed, Lost and Strungout een goed nummer op cd, maar zijn we er achter gekomen dat het tijdens een optreden vreemd genoeg niet overkomt. We hebben iedere tour natuurlijk een andere setlist, maar tijdens één tour varieert deze nooit. Persoonlijk vind ik dat erg jammer, ik had graag wel iedere avond iets anders gespeeld. De rest van de band denkt daar helaas anders over en houdt zich liever vast aan één setlist.
Jullie zijn nogal van de covers de laatste jaren. In 2009 kwamen jullie met een all-cover album: Skeletons in the Closet. Waarom? Is het gewoon voor de grap of denk je dat het muzikaal ook echt iets toevoegt?
Eerlijk gezegd was het niet eens ons idee. De voorzitter van onze fan-website in Duitsland opperde het. We hadden door de jaren hier en daar wel een cover uitgebracht, maar dat was nergens echt goed terug te vinden. Vaak stond het op een B-kant, of was het alleen online te vinden. Hij vond het een leuk idee om ze allemaal op te sporen en bij elkaar op een CD uit te brengen. Het leek ons ook wel geinig, dus dat hebben we gedaan. Ach, het was eigenlijk een grap, je probeert eens iets anders.
Je begon je muzikale carrière als drummer en bent later overgestapt op de basgitaar. Speel je nog wel eens drums?
Nee, nooit. Ik speel wel eens gitaar, maar de bas is echt mijn instrument.
Je bent maanden achtereen op tour, zit continu op elkaars lip. Heb je het ook wel eens helemaal gehad met elkaar?
Ja, natuurlijk, maar dat is ook logisch als je elkaar zo intensief meemaakt. In onze vrije tijd trekken we ook niet of nauwelijks met elkaar op. We zijn eigenlijk meer familie dan vrienden.
Hoe heeft de band jou persoonlijk veranderd?
Dat is natuurlijk moeilijk te zeggen. Je weet niet hoe je was geweest als je iets anders had gedaan. Natuurlijk had mijn leven er dan heel anders uitgezien. Misschien was ik een heel ander persoon geweest. Ik zit al vanaf mijn veertiende in Children of Bodom; het is mijn leven.
Wat doe je als je niet op tour bent?
Dat is erg afhankelijk van het seizoen. In de zomer ga ik graag voetballen, zeilen en zwemmen. Ik heb jarenlang gestudeerd tussen de bedrijven door, ik ben net afgestudeerd aan de Universiteit van Helsinki. Ik ga zelf graag naar festivals en ik ben gek op reizen. Nu komen we met de band natuurlijk al op veel plaatsen, maar je hebt niet altijd de tijd om rustig rond te kijken. Ik zou graag nog eens naar India gaan. Na deze tour hebben we twee maanden vrij, dus dan hoop ik daarheen te kunnen.
Heb je dan nu wel tijd om even rond te kijken in Amsterdam?
Toevallig zijn we deze keer een dag eerder aangekomen. We zijn natuurlijk al vaker in Amsterdam geweest, dus ik ken de stad wel een beetje. Toch doen we nooit echt iets toeristisch. Ik ben nog geen museum in geweest, bijvoorbeeld. Je wandelt wat rond, dan krijg je toch al veel van de stad mee. De architectuur is geweldig: de gevels, de grachten. Vandaag ben ik met een Nederlandse vriend naar het strand geweest in Wijk aan Zee. We wilden gaan surfen, maar de zee was te rustig.
Jullie tour gaat dit jaar weer langs de grootste festivals van Europa, afgewisseld met clubshows. Wat is het leukst om te doen?
Het heeft allebei verschillende leuke kanten. Clubshows zijn intiemer, dan spelen we ook langer. We hebben één set voor de tour, een lange versie voor de reguliere concerten en een korte set voor de festivals. Mijn favoriete festivals zijn Wacken Open Air en Graspop. Ik kijk zelf ook graag naar andere bands als we er zijn.
Naar welke bands luister je zelf graag?
Swallow the Sun, Katatonia en Gojira.
Wat zijn de toekomstplannen van de band?
In het najaar duiken we weer de studio in voor een nieuw album. Alexi is al sinds april weer muziek aan het schrijven. Eind juli komen we ook met een fotoboek. We hebben sinds vijf jaar een vaste fotograaf mee, Jussi Hyttinen, die alles rondom de band vastlegt. Niet alleen optredens, maar ook het leven achter de schermen. Het was ontzettend leuk om de foto’s te kiezen. Daarvoor hadden we de foto’s nooit gezien, dus het was heel vermakelijk om al die beelden weer terug te zien.
Hoe nemen jullie een studioalbum op? Hebben jullie vaste rituelen, een vaste studio of een vaste manier van schrijven?
Alexi schrijft de meeste muziek en de teksten. In de studio komt alles bij elkaar, het sleutelen en fine-tunen doen we met z’n allen. We hebben geen vaste studio, we nemen op waar we ons prettig voelen. Eerder zaten we in Helsinki, maar we hebben ook wel eens een album opgenomen in Zweden. Wel werken we altijd samen met mixer Mikko Karmila. Meestal hebben we dan in zo’n zes, zeven maanden het album helemaal af. Ons volgende album zal dus in het voorjaar van 2013 uitkomen. Dan staat het festivalseizoen weer voor de deur en pakken wij weer onze tassen.
Nog wat laatste woorden voor jullie Nederlandse fans?
We vinden het te gek om weer ‘on the road’ te zijn. Deze show in Amsterdam is de eerste van onze tour; we hebben er zin in!
Enkele dagen nadat het interview plaatsvond maakte Children of Bodom bekend overgestapt te zijn naar Nuclear Blast Records. Lees hier het nieuwsbericht.
Links: