Interview met Between the Buried and me
Donderdag 11 oktober stond de Amerikaanse progressive metalband Between the Buried and Me in De Melkweg, Amsterdam. De band tourt momenteel met Periphery om hun laatste album The Parallax II – Future Sequence te promoten. Waar de heren eerder Nederland aandeden als support act van Lamb of God en Job For a Cowboy, staan ze nu geboekt als headliner. Zware Metalen sprak voorafgaand aan het concert met mastermind, keyboardspeler en zanger Tommy Giles Rogers.
Fijn dat jullie het op tijd gered hebben naar Nederland te komen. Het zal wel even schrikken geweest zijn, toen er vorige week brand uitbrak in jullie tourbus?
Dat was zeker schrikken! We hadden die avond opgetreden in Southampton in Engeland. Bijna iedereen lag al te slapen dat de brand uitbrak. Gelukkig werd de brand vroeg genoeg ontdekt door de buschauffeur, zodat we alle bandleden, apparatuur en instrumenten op tijd in veiligheid konden brengen. Daar stonden we dan midden in de nacht naast de brandende bus, in ons ondergoed. Het heeft onze tour gelukkig niet beïnvloed.
Heb je ooit eerder zo’n pech meegemaakt? Heb je andere schokkende of slechte ervaringen gehad tijdens het touren?
Toen we net begonnen met Between the Buried and Me speelden we in San Francisco. We reden toen nog in een klein busje, waarvan de motor ontplofte. We hadden geen geld, we konden nergens heen. Van ons laatste geld hebben we een goedkope hotelkamer geboekt, zaten we daar met z’n vijven op één kleine, vieze kamer. Elke dag gingen we bij de garage kijken of de bus alweer gefixt was, dat duurde uiteindelijk vijf dagen. Ondertussen konden we niet optreden, niks. Ja, dat was wel flink balen.
Je zit inmiddels al heel wat jaren in de metal scene. Heb je ooit iets anders willen worden, toen je jonger was, of wist je altijd al dat je je brood zou gaan verdienen in de muziekwereld?
Ik heb altijd geweten dat ik iets met muziek zou gaan doen. Als kind was ik altijd al aan het zingen en optreden. Ik ben ontzettend blij dat ik kan doen waar ik het meest van houd, hoewel ik nooit echt doelen voor mezelf gesteld heb, ook nu doen we dat niet. Elk succes dat we nu hebben met de band is een zegen, het is geweldig dan mensen naar onze shows komen luisteren naar de muziek die ik op mijn slaapkamer heb geschreven.
Je stemgeluid, en daarmee Between the Buried and Me’s sound, is door de jaren heen flink gegroeid. Het lijkt volwassen geworden, als we dat zo kunnen zeggen. Hoe kijk je zelf terug op de afgelopen jaren?
We zijn als muzikanten enorm gegroeid; hoe langer we met elkaar in een band zitten, hoe meer we met elkaar ‘klikken’. Als band, maar ook zeker als mensen. Het nieuwe album voelt als een nieuw hoogtepunt, en is voor ons daarom erg speciaal.
Jullie spelen live zelden nog oude nummers. De nummers die ten gehore worden gebracht, gaan niet verder terug dan een aantal jaar. Is dat omdat je niet meer connect met de oude nummers, passen die albums niet meer bij wie jullie nu zijn?
Alle muziek die we gemaakt hebben staan we voor de volle honderd procent achter. Alles wat we maken komt recht uit ons hart, al maken we nu andere nummers dan voorheen. Maar het inderdaad wel zo dat de laatste albums, The Great Misdirect en The Parallax dichter bij ons staan als de band en personen die we vandaag de dag zijn. Wat overigens ook een reden is waarom we geen oud werk meer spelen, is dat de meeste mensen die naar onze show komen, vooral de albums sinds Colors kennen. We passen de set ook wel een beetje aan naar waar we spelen.
Dus jullie spelen iedere avond een andere set?
Nee, dat niet, we spelen één set per tour. We kunnen ook niet zomaar wisselen. Als het publiek vanuit de zaal vraagt om een bepaald nummer, kunnen we daar niet zo één-twee-drie op inspringen en dat spelen.
Dus we hoeven niet te schreeuwen om Mordecai vanavond?
(Lacht)Je hebt mazzel! Dat nummer staat toevallig op de setlist voor vanavond.
Wat ook opvalt, is dat jullie nooit iets spelen van The Anatomy Of, de coverplaat. Dat was sowieso een wat vreemde eend in de bijt tussen jullie andere albums. Hoe kwamen jullie op het idee om een album vol covers op te nemen?
Eerlijk gezegd was dat niet eens ons idee. Onze platenmaatschappij, toentertijd nog Victory Records, opperde het. Het leek ons wel een leuk idee; waarom niet? We hebben alle nummers gezamenlijk gekozen. Het zijn nummers waar we allemaal van houden, of die iets voor ons betekenen. Ik had graag People are Strange van The Doors er nog aan toe willen voegen. Hoewel het uiteindelijk misschien het album is geworden waar we het verst vanaf staan, heeft het ook onze ogen geopend over hoe andere bands hun geluid creëren. We hebben de plaat op een compleet andere manier opgenomen dan dat we gewend zijn. We kwamen bijvoorbeeld bij het Soundgarden nummer The Day I Tried to Live er achter hoe lastig het is om op zoveel verschillende lagen de gitaarmuziek op te nemen. Het heeft me geïnspireerd om te schrijven voor Colors.
Welke gebeurtenis of samenwerking heeft je geïnspireerd tot het maken van The Parallax (II – Future Sequence)
Het is een samenloop van invloeden, gebeurtenissen en samenwerkingsverbanden. Vorig jaar tourden we met Cannibal Corpse, dat was ook een ervaring. Het publiek is anders, de muziek is anders. We proberen altijd nieuwe dingen te ontdekken, het interessant te houden. Er is niet dus niet één specifieke gebeurtenis dat ik kan aanwijzen als grote inspiratie.
Jullie hebben de afgelopen jaren inderdaad met nogal wat uiteenlopende genres in een line-up gestaan. Heb je de feedback vanuit het publiek altijd als positief ervaren, of voel je meer druk te presteren als je, laat zeggen, met Lamb of God het podium deelt?
Het komt inderdaad wel eens voor dat het publiek dat speciaal komt voor de headliner, onze muziek helemaal niet snapt. Zo stonden we eerder bij Dream Theater in het voorprogramma. In de eerste rijen zag ik het publiek, en dan met name de 50 plussers, wat verward kijken. (lacht)
Is de straight edge-beweging ook een fundament voor jullie muziek?
De dingen waar we in geloven schemeren door in onze muziek, verder hebben het daar nooit over.
Op jullie meeste albums houden jullie vast aan het zogenoemde ‘one long track approach’. Het album klinkt als één nummer, de ene track vloeit naadloos over in de volgende. Wanneer besluit je dat een nummer af is?
Dat is lastig te zeggen. Bij ons laatste album The Parallax II – Future Sequence hebben we in de studio de nummers echt in stukken moeten knippen, omdat ze anders veel te lang werden. We hebben dit album opgenomen als één lang nummer, dat hoor je er ook in terug. Anders was dat bij Colors, waar ik vanuit het midden ben gaan schrijven. De tracks vóór het middenstuk zijn er later bij geschreven, tot het een geheel vormde.
En de vreemde geluiden die jullie in de songs verwerken, zoals de kroeggeluiden, regen, alarmbellen, de schreeuwende apen; bedenk je dat er ook al van tevoren in, of voeg je ze later toe?
Meestal gebeurt dat later, in de studio. Het komt vaak ook zomaar op. Zo is in het nummer Melting City het huilen van mijn toen net geboren zoontje verwerkt. Op het moment dat hij begon te huilen kwam ik pas het idee om het op te nemen en dat in een nummer te gebruiken. We hebben het gehuil nog wel vervormd, dus uiteindelijk klinkt hij als een alien. Ook zijn hartslag toen -ie nog niet geboren was hebben we er in verwerkt; dat was al eerder opgenomen tijdens een echo.
En wat is de gedachte achter de nieuwe videoclip Astral Body?
Met de video van Astral Body hebben we helemaal niets van doen gehad. We hebben het compleet uit handen gegeven. De broer van onze gitarist Blake heeft de clip gemaakt. Hij is een professional op dat gebied, hij maakt ook tv commercials. We wilden al eerder samenwerken, maar het kwam er nooit van. Deze keer viel alles qua timing prima in elkaar. We hebben hem een thema meegegeven wat we er graag in verwerkt zagen en in grote lijnen het concept van het nummer, verder had hij de vrije hand. Uiteindelijk is het precies zo geworden als we in gedachten hadden, we zijn er ontzettend blij mee.
Iets anders: Enige tijd terug deden jullie mee met de ‘Ask me anything’ op Reddit. Zijn jullie zelf liefhebbers van Reddit of werden jullie ervoor gevraagd?
Onze platenmaatschappij Metal Blade werd benaderd door Reddit. Blake had al eerder een ‘Ask me anything’ gedaan voor de grap, omdat hij zich verveelde. Het leek ons wel leuk om eens mee te doen. We hebben de vreemdste vragen gehad, bijvoorbeeld: ‘Wat zou je willen zijn als je mocht kiezen tussen één grote bij, of duizenden kleine bijen’. Dit soort vragen worden doorgaans nooit gesteld, dus we vonden het wel vermakelijk. Ik heb overigens gekozen voor de duizend kleine bijen.
Wat zijn de toekomstplannen voor Between the Buried and Me?
We gaan na de Europese tour direct door naar Japan, Australië en Nieuw Zeeland, volgend jaar touren we door Amerika.
Al aan het schrijven voor het volgende album?
Alsjeblieft niet zeg, we genieten nu vooral van het spelen!
Links: