Eén van mijn persoonlijke hoogtepunten dit jaar is de nieuwe plaat Kodama van het Franse Alcest. Het lijkt wel alsof Neige opnieuw een greep doet naar het oude en om die reden vond ik het ook nodig om het even met hem te hebben over de nieuwe plaat en de thematiek erachter. Ik sprak hem in Brussel voor het concert.
Dag Neige. Jullie zijn al enkele weken op tour om jullie nieuwe plaat Kodama te promoten. Wat waren de reacties al? Toen ik deze nieuwkomer hoorde, voelde het enorm nostalgisch aan. Ik hoor er zelfs wat van Souvenirs d’un autre monde in.
De reacties waren erg positief. Het is ergens wel raar, want als je een nieuw album promoot, dan voel je toch altijd dat mensen wachten tot de oude nummers voorbij komen in de set, maar nu lijkt het alsof ook de nieuwe nummers meteen in de smaak vallen. Het album is natuurlijk al wel even uit. We brengen ook het merendeel van de nieuwe plaat, er is maar één nummer dat we niet brengen. De nieuwe nummers zijn daarnaast best wel intens en catchy, en het klopt wat je zegt, dat er wat van die oude Alcest-sound in zit.
Een groot verschil met de voorganger Shelter. Was dat een eendagsvlieg?
Ja, klopt. We wilden ons even amuseren en onze favoriete bands eren, zoals Cocteau Twins en Slowdive. Dat waren bands die erg dromerig materiaal brachten en ik wilde een album dat wat in die voetsporen trad, maar waarin toch de Alcest-touch aanwezig bleef. We hadden toen al het zwaardere eruit gehaald, maar dat was maar voor één album. Erg snel na de release van Shelter vond ik al dat we terug moesten naar ons oudere geluid.
Dus Alcest is geen softe band geworden?
Nee. Misschien dat de volgende niet zo zwaar zal worden als Kodama, maar ik denk niet dat we opnieuw een plaat zullen opnemen die zo soft is als Shelter. Maar goed, ik heb ook geleerd om nooit ‘nooit’ te zeggen.
Voor deze nieuwe plaat hebben jullie ook opnieuw hulp gekregen. We vinden onder andere de zanglijn terug van Kathrine Shepard uit Noorwegen. Hoe selecteren jullie de gasten voor jullie releases? Hoe kennen jullie elkaar?
Het zijn steeds wel mensen die ik persoonlijk goed ken. Ofwel zijn het mensen die erg close zijn, of mensen waarmee we op tour geweest zijn. Er is altijd wel een betekenis achter al deze bijdrages. Ik heb zelf wat drums opgenomen voor haar album en zij leent haar stem voor Alcest.
Een uitwisselingsprogramma dus. Kodama is, zoals je zegt, een pak zwaarder dan zijn voorganger, maar vergeleken met jouw verleden (Forgotten Woods, Peste Noire, …) blijft dit genre erg soft natuurlijk. Vroeger vond je jouw naam op heel wat albums terug binnen het blackmetalgenre en dat lijkt nu minder. Ligt je focus nu volledig op Alcest?
Ik ben er nog steeds mee bezig hoor. Ik zal nu ook deelnemen aan de nieuwe plaat van Heretoir, de Duitse post-blackmetalband, maar ik heb écht wel weinig tijd voor die zaken. We hebben het enorm druk met Alcest en als puntje bij paaltje komt, dan zijn het ook steeds dezelfde bands die me vragen om deel te nemen aan hun muziek. Het is altijd post-blackmetal, maar ik zou echt weleens iets willen doen voor een artiest die buiten dit genre valt. New wave bijvoorbeeld, of iets anders.
Momenteel doet Fursy van Les Discrets wel wat anders. Zien jullie elkaar nog? Misschien kun je samen met hem nog wat doen?
Ja, we zijn erg goede vrienden, hij is zelfs de persoon die ik het langst als vriend heb. Hij gaat nu zijn nieuwe album uitbrengen, dat wat klinkt als de Franse Portishead, en het is zeker wel mogelijk dat we opnieuw samen op tour gaan en samen aan de slag gaan. Er is voorlopig nog niets gepland.
Maar het zal wellicht niets worden als Amesoeurs? Ik moet toegeven dat ik die band nog steeds een beetje mis.
Het is ongelofelijk hoe veel mensen ons al gevraagd hebben wanneer we samen terug gaan komen. Nu wat minder dan een paar jaar geleden, maar het blijft altijd wel in de lucht hangen. Het is wel een feit dat Amesoeurs een band was van toen we allemaal tieners waren. We zaten toen vol met opgekropte gevoelens, dus als we het nu opnieuw leven zouden inblazen, dan zou het gewoon niet hetzelfde zijn.
Terug naar het nieuwe album. Je vond je inspiratie deze keer bij de Japanse anime film ‘Princess Mononoke’ van Hayao Miyazaki. Waarom koos je deze film, wat heeft het te maken met Alcest?
Een lang verhaal. Ik ben altijd al een fan van Japan geweest en ik ben opgegroeid met deze cultuur. Toen ik een tiener was ontdekte ik Miyazaki en ik heb bijna al zijn films gezien, onder andere ook Howl’s Moving Castle, en Princess Mononoke heeft wel wat gemeen met Alcest. Het gaat onder andere ook over de natuur en het conflict met de menselijke wereld en ik vind dat een interessant gegeven, zeker met hoe de wereld ervoor staat vandaag de dag. We denken gewoon niet meer aan de natuur en we verliezen onze band ermee. De mensen in het verleden leefden elke dag zonder elektriciteit, hadden een hard bestaan en volgden de seizoenen en nu hebben we allemaal ons comfort. Heel wat van die oude communicatie is verloren gegaan en die boodschap, die dus ook in deze film aanwezig is, vind ik wel belangrijk om aan te halen.
Voor de volle honderd procent. Dragonball Z, Ulysse 31… Noem maar op.
Best fijn dat je met een band als Mono op tour bent dan. Praat je met hen ook over dit onderwerp?
Ja, fijn he. Ik weet niet hoe het in België zit, maar in Frankrijk is iedereen gek van Japan. Zoals je zelf ook aangeeft, zijn heel wat mensen bij ons opgegroeid met deze anime video’s en ook met de videogames die erbij horen. De hele Japanse cultuur is van belang geweest voor Frankrijk en er is ook een sterke band tussen deze twee landen. Ik vertelde hen dat en ze schrokken er zelf best van. Ze wisten wel dat Frankrijk geïnteresseerd was in Japan, maar ik denk niet dat ze wisten hoeveel. Dus dat klopt, we praten vaak over deze zaken en over eten, want ja, we houden van eten in Frankrijk… En de Japanse cuisine is één van de betere keukens in de wereld.
De conversaties lukken dan? Want de taal is wel vaker een probleem als het om bands uit het Verre Oosten gaat.
(twijfelt wat) Ja, het spreken valt wel mee hoor, maar meestal gaat het niet om de taal. Japanse mensen hebben een andere manier om zich uit te drukken, het gaat om het uiten van bepaalde gevoelens op een andere manier. We spelen al heel wat jaren met Japanse bands en in het begin was het wel wennen. De communicatie verloopt helemaal anders dan met Westerse bands.
Het lijkt een gekke vraag, maar ben je zelf eigenlijk fan van deze bands? In het verleden vonden we je bijvoorbeeld ook in zwaardere bands terug. Wat vond je van de laatste plaat van Mono?
Ik heb de plaat nog niet gehoord, maar wel de single, aangezien ze die live brengen. Het klinkt ongelofelijk, echt veel beter dan op de opname, vind ik. Ik ben ook een enorme fan van Mono, ik volg de band al heel wat jaren. Ik heb enorm veel respect voor hen.
Veel tijd hebben jullie deze tour niet om even te genieten, die indruk heb ik toch. Elke dag staat er een show gepland, met nergens een dag om even te rusten. Bekijk je dit als drukke weken op het werk?
We zouden dat natuurlijk wel kunnen, om eens een dagje te nemen om aan sightseeing te doen, maar dat zou betekenen dat we ‘s morgens op moeten en compleet ontregeld zouden geraken. Ik slaap nu tot twee uur in de namiddag, en dat is iets wat ik thuis gewoon nooit doe. Ik ben enorm moe tijdens deze tour, dus slaap ik gemiddeld tien uur per nacht om te herstellen. We bekijken het ook echt als werken, want dit is wat ik doe, ik heb geen andere job. Het is ook behoorlijk vreemd om zulke persoonlijke muziek op een podium te brengen en tegelijkertijd te werken. Ik geniet ervan, maar het is en blijft erg zwaar. Plezier hebben zou ik het niet noemen, want je steekt er zoveel energie in. Het gaat om passie en dat is geen makkelijk gegeven. Dat werkt met ups en downs.
Maar passie en motivatie vinden we anders wel genoeg terug bij jullie.
Klopt, maar veel hebben we ook te danken aan het publiek. Ik weet niet of ik het vol zou houden als de reacties niet zo schitterend waren als ze nu zijn.
Van sightseeing op locaties gesproken, vandaag is uiteraard een vrij aparte locatie voor jullie. Jullie zitten als metalband uit Parijs wat in het hol van de leeuw.
Ja, inderdaad. Dit is de plaats van herkomst van de terroristen die dit jaar en vorig jaar al die aanslagen pleegden.
Tien dagen geleden hebben jullie zelfs nog in Parijs gespeeld, min of meer een jaar na de aanslagen en net op de nacht dat Donald Trump verkozen werd. Meer en meer haat in de wereld dus, maar hoe ga jij ermee om?
Alcest is een band die een duidelijke boodschap van vrede met zich meedraagt, we doen niet mee aan politiek en we hebben geen statement, maar we willen wel vrede. En dat is gewoon niet het geval vandaag. De mensen groeien maar verder en verder uit elkaar, zoals bijvoorbeeld met al die gevechten in de naam van het geloof, het is compleet gestoord… Als je weet dat het doel van religie is dat mensen reflecteren en betere mensen worden, dan denk ik dat we volledig naast de kwestie zitten. En om verder te antwoorden op je vraag: ik woon inderdaad op een twintigtal minuten stappen van Bataclan en Charlie Hebdo, het is min of meer mijn achtertuin. Het is werkelijk traumatiserend, wat er allemaal gebeurd is.
Afsluiten doen we met een positieve noot. Misschien is muziek ergens toch een antwoord hierop?
Ja, muziek is een mooie manier om te ontsnappen. Je probeert de mensen die luisteren een fijn gevoel te geven en ik denk dat we dat echt nodig hebben vandaag. We doen misschien niet aan politiek, maar als we een lach op het gezicht van de mensen kunnen toveren dan heeft het allemaal toch een zekere meerwaarde. Het klinkt wat cheesy, maar dat geloof ik echt.
Links: