Zero Hour – Dark Deciever
Sensory – 2008
Met Specs of Pictures Burnt Beyond uit 2006 zette het Amerikaanse Zero Hour een ijzersterke plaat neer, en schepte dan ook hoge verwachtingen voor de opvolger.
Na de eerste luisterbeurt wordt al duidelijk dat de muziek er een stuk technischer op geworden is, verder zijn er weinig noemenswaardige veranderingen, de zanger klinkt nog steeds als een kruising tussen Geoff Tate (Queensrÿche) en Nils K. Rue (Pagan’s Mind), en wordt er constant gevarieerd tussen hard, zacht, snel, rustig, hectisch, overzichtelijk, vreemd, vertrouwd, onnavolgbaar en noem maar op.
Dark Deciever zit vol met (in de snellere stukken) Meshuggah-achtige ritmes en breaks, waarnaast er constant wordt geschakeld tussen eigenzinnig klinkende bombastische vocale stukken, hoge zang, en onrustig gefluister.
Aan de hand van bovenstaande beschrijving ga je je misschien afvragen of dit niet een beetje te veel van het goede is… Die vraag is simpel te beantwoorden: Ja.
Waar veel (prog)bands met een combinatie tussen verschillende stijlen wonderlijke muziek weten te maken, weet Zero Hour door het vele technische geneuzel een stuk minder te boeien. Dit “geneuzel” is dan ook het grootste struikelblok bij dit album, want waar bands als Gojira of Meshuggah (of ons eigen Textures) hun nummers ingenieus opbouwen uit deze technische hoogstandjes, klinkt het bij Zero Hour meer als een hoopje ProTools knip- en plakwerk (afsluiter Severed Angel bijvoorbeeld).
Dit is jammer, want de heren hebben zeker talent, en er wordt constant sterk gespeeld.
Daarom is het zo jammer dat de band zich van alle eerder genoemde bands onderscheidt door het gebrek aan gevoel. De zangprestaties zijn zeer fraai, net als het gitaar, bas en drumwerk, maar meer dan leuk klinken doen ze niet. Aan het eind van de rit zal er dan ook weinig zijn blijven hangen, al helemaal bij de eerste luisterbeurten.
Wél duidelijk is dat de band uitblinkt tijdens de kalmere passages, waarbij de instrumentale krachtpatserij even stilligt en je even tijd krijgt om bij jezelf te denken dat dit wel een stuk beter is dan dat hectische gefriemel.
Jammer dus van deze band, die zeker weten de potentie heeft een meesterwerk(je) te maken, en boven het niveau van Dark Deciever en zijn voorganger(s) uitstijgen, maar men zal er toch beter aan doen even goed voor de volgende plaat te gaan zitten, want hoe haalt een nummer als het onbegrijpelijke Tendonitis anders het eindproduct?
Dat instrumentale machogedrag is van tijd tot tijd prima maar dit nummer heeft het toch wel écht geschopt tot het meest overbodige nummer op een album van de afgelopen jaren.
Ik wacht dan ook nog steeds met smart op de plaat waarop deze mannen écht iets met hun talent doen.
Tracklist:
- Power to Believe
- Dark Deciever
- Inner Spirit
- Resurrection
- Tendonitis
- The Temple Within
- Lies
- The Passion of Words
- Severed Angel
Line-up:
- Jasun Tipton – Guitars
- Troy Tipton – Bass
- Mike Guy – Drums
- Chris Salinas – Vocals
Links: