Year of No Light – Ausserwelt
Conspiracy Records, 2010
Ik zal dan wel één van de best geplaatste personen zijn om deze cd te reviewen, het valt me desondanks zwaar. Eerder dit jaar zag ik de Franse band en ik was tot tranen toe bewogen van de ontroerende sfeer. Ik kocht de cd spontaan en ik draaide ‘m zeker een twintigtal keer. Dat is ongeveer evenveel keer als de laatste Immortal… maak zelf maar uit wat dat betekent. Daarbij komt nog eens het feit dat ik dit album naar mij toe geschoven kreeg van de hoofdredactie. En bijkomend het feit dat Conpiracy Records dit album heeft uitgebracht, een Belgisch label. Samenkomst van omstandigheden? Ik geloof niet in toeval…
Vertrouw me, ik ben geen pathetisch persoon. Meligheid kan me gestolen worden. Muzikaliteit daarentegen, dat doet mij evenveel als motriciteit doet voor een Formule 1-rijder, of solvabiliteit voor een vereffenaar. Year of No Light had en heeft de weg naar mijn innerlijke genotsknop gevonden. Het gezelschap werkt volledig instrumentaal. En mentaal. Het is postrock, met een metalen afronding. Maakt niet veel uit, ware het blues, ik zou ze nog de hemel in prijzen. De manier van muziek maken is namelijk fa-bu-leus. Ook al is de cover een eiland en droom je ook live volledig in je eentje weg bij zoveel “out there”-beleving, het is een ervaring die je doet inzien dat mens-zijn nog niet zo slecht is. Het geheim van dit Year Of No Light ligt hem volgens mij aan het feit dat ze met zoveel muzikanten zijn die simultaan een Mono-scape kunnen brengen dat je verstand niet kan volgen terwijl je emoties volop getoucheerd worden. Er zijn namelijk drie gitaristen, een bassist en twee drummers aan het werk die er voor zorgen dat de input te groot is om te analyseren, zodat je alleen maar kunt beleven.
Het eerste nummer, Perséphone I zet volledig de toon met een dromerige vorm van psychedelische postrock. Jesu, Isis… vooral Pelican eigenlijk. Tweede nummer, Perséphone II, identiek dezelfde gedachtengang. Alleen is er die indringende sludge/doom riff die na vier en een halve minuut voor het eerst opduikt. Het maakt het nummer duisterder, vervaarlijker. Hiérophante neemt epische en tijdsloze proporties aan met een overheerlijke overdosis aan percussie en Jesu-overgangen. Abbesse is een uitsmijter waar zelfs Franse black metal-fans wild van kunnen worden. Alsof het licht aan het einde van je levensgang flikkert en je even de zin van het bestaan gevonden lijkt te hebben. Grootspraak? Op muzikaal vlak is het relevant.
Instrumentale muziek blijft instrumentaal. Ook ik vond het oorspronkelijk een hindernis, zeker in het metalmilieu waar de vocalen een doorslaggevende rol spelen. Year Of No Light maakt echter duidelijk dat je ook zonder vocalen een epische plaat kunt maken die dreunt, zindert, ontroert… die integraal pakkend is. Ik besef ondertussen dat ik hier veel woorden aan vuil gemaakt heb, en hopelijk is het ook duidelijk dat het een insinuatie is om u en u en u te laten luisteren naar deze band, naar dit album. Het is oprecht gemeend serieus de moeite. Jaarlijst, definately. Not maybe.
Tracklisting:
- Perséphone I
- Perséphone II
- Hiérophante
- Abbesse
Line-up:
- Pierre Anouilh – Guitar
- Jérôme Alban – Guitar, Keyboard
- Johan Sebenne – Bass, Electronics
- Bertrand Sebenne – Drums, Keyboard
- Shiran Kaidine – Guitar, Vocals
- Mathieu Mégemont – Drums, Electronics
Links: