Wolfmother – New Crown
Eigen beheer, 2014
Uit het niets was er ineens een derde plaat van Wolfmother op 23 maart. Het soloavontuur van Andrew Stockdale is van hele korte duur geweest, hij bracht vorig jaar Keep Moving dat vrijwel geruisloos is uitgekomen. De naam Wolfmother is toch een stuk bekender en de twee voorgaande platen zijn allebei ijzersterke retrorockkrakers die nog steeds als een huis staan. De invloeden van bands als Black Sabbath, Deep Purple, Led Zeppelin en Pink Floyd waren goed in de muziek te horen, en toch wist het Australische gezelschap het met een fris geluid te brengen. Een derde plaat vond ik dus een goede zaak, totdat het album ter gehore kwam…
New Crown is namelijk een hele grote teleurstelling en voor het grootste gedeelte is er helemaal niks meer te horen van de Wolfmother van weleer. De openingstrack genaamd How Many Times klinkt echt lekker met zijn swingende baslijn en pakkende riff maar het komt bij lange na niet in de buurt bij het niveau van de eerste twee platen en Enemy Is In Your Mind en Heavy Weight hebben in hun riffs een hele duidelijke knipoog naar Black Sabbath, toch is dat niet vervelend en zijn het lekkere fuzzy tracks. Vanaf de titeltrack gaat het stevig bergaf qua kwaliteit. De band heeft voor een rauwer geluid gekozen in de negatieve zin, het klinkt heel erg overstuurd. Stockdale wist met zijn hoge stem altijd boven de muziek uit te stijgen, hier komt zijn zang helemaal niet goed uit de verf, de vocalen in Tall Ships zijn niet om aan te horen. De falsettozang op I Don’t Know Why werkt zelfs enorm op de lachspieren, de uitvoering is abominabel. Deze track is echt het absolute dieptepunt van New Crown.
Gehaast is misschien wel het beste woord voor het omschrijven van deze plaat. New Crown klinkt op de eerste drie tracks na als een veredelde jamsessie waarbij alle ideeën van de bandleden eens zijn doorgespit om er snel songs van te maken en op plaat te zetten. De uitvoering van vooral Stockdale is ronduit rommelig en in de punktrack Feelings is het ook niet charmant lomp maar irritant, de ritmesectie is namelijk wel strak. De gitaarsolo’s klinken extreem amateuristisch, iets wat je niet zou denken na de solo’s op de eerste twee platen die tenminste een duidelijke lijn hadden die hier over de gehele linie niet te vinden is.
Ja, die invloeden uit de jaren ’70 zijn nog te horen, maar dan in een derderangs versie. Na het genieten van de eerste twee platen ging ik weer richting New Crown en ik luister er echt vol verbazing naar. Wolfmother gaat hier duidelijk voor een ”back to basics” aanpak maar daarbij gaat de kwaliteit van het songmateriaal ook zwaar omlaag. Er staan echt wel goede ideeën op (vooral in de eerste helft) die met een betere uitwerking erg goed hadden geklonken, maar die kleine lichtpuntjes zijn toch wel behoorlijk in de minderheid. Ik keer weer lekker terug naar de eerste twee platen om deze de vergetelheid in te gooien.
Tracklisting:
- How Many Times
- Enemy Is in Your Mind
- Heavy Weight
- New Crown
- Tall Ships
- Feelings
- ”I Ain’t Got No”
- She Got It
- My Tangerine Dream
- Radio
- I Don’t Know Why
Line-up:
- Andrew Stockdale – Zang, Gitaar
- Ian Peres – Bas, Keyboard
- Vin Steele – Drums
Links: