Zit uw eega weer eens aan uw kop te zeuren? Is die ene irritante collega weer terug van ziekteverlof? Heeft u zojuist in de kattenstront gestaan? Op zulke momenten wil je even niet teveel aan je hoofd hebben. Enter Whipstricker met het album Cry of Extinction: Een Braziliaanse klassieke thrashmetalband met ongepolijste Destruction aanbidding. Gewoon het verstand op nul en een dik half uur metal door je speakers pompen.
Whipstricker bestaat al sinds 2010. In die tijd bracht de band een onuitputtelijke lading splits uit. Tevens wist de band vier volledige albums op te tuigen waarvan de laatste in 2018. Desondanks wist de band de underground niet echt te ontstijgen. De mannen spelen ook in Farscape, waarvan ik toch zweer dat ik ooit eens een review schreef over het album Purged and Forgotten. Misschien was het een droom, want ik kan hem niet meer vinden. Voor zover de herinnering strekt was dat best aardige retro thrash.
WWVI heeft een militaristische hoek en wat meer groove dan de andere tracks. De eerste drie nummers zijn simpelweg stampen, riffen en een beetje halfbezopen eroverheen schreeuwen. WWVI heeft net wat extra diepgang met meer dynamiek. Het drumwerk is dan weer ongeïnspireerd en de nadruk ligt duidelijk op het razendsnelle gitaarwerk en de roep van de keelvogel die zichzelf vocalist van dit stelletje ongeregeld mag noemen.
Six-Eyes Crow Division eindigt met een flanger-effect op de drums wat lijkt te zijn ingevoegd omdat de track anders te saai zou worden. Het eindigt abrupt met drie aanslagen, maar het voelt alsof Rush of Fury hetzelfde nummer is. Khaalou’s World is de eerste track waarbij Whipstricker een daadwerkelijk einde aan het nummer breit. Hoewel het ook hier met een enkele tomslag gedaan is sluit het de riff passend af. Dit keer is er sprake van een vrij melodieuze inslag die vooral ruimte krijgt doordat de drummer eens een downbeat drumt. Ook wel eens leuk naast de standaard thrashhamer waarmee hij de boel dichttimmert.
Alsof de link met Destruction nog niet voldoende duidelijk was, brengt de band Satan’s Vengeance. Inderdaad een cover die doet wat hij moet doen en niet meer dan dat. Wel valt gelijk op welke rust Destruction in de solo legt. Daar kan Whipstricker nog wat van leren. Daniel Avenger mag de vocalen op zich nemen. Door zijn blackmetalrasp sluit hij beter aan bij het origineel dan de heer Whipstricker zelve die deze vocale opdracht aan zich voorbij liet gaan. Waarschijnlijk in ruil voor een blik pils want op het opvolgende Military Scum klinkt hij beschonkener dan ooit. Hij valt elke keer op de juiste tel in en vanaf daar heeft hij geen plan meer.
Dit album is goed veertig jaar te laat uitgekomen. Alleen is voor alles een tijd en plaats. Stel je hebt net je kop gestoten maar je hebt wel zin in metal. Dat zijn de momenten waarop je naar Whipstricker grijpt. Je hoeft niet na te denken en de afwisseling tussen de nummers is minimaal. Af en toe drukt de band er nog een heldere en snelle solo door. Veel meer heeft een mens niet nodig. Een vrij doorsnee speed/thrashalbum met aardige riffs en solo’s, wat weinig afwisseling vooral qua drums en weinig ruimte voor rust, groove of ontknopingen. Desondanks rond ik het cijfer naar boven af omdat er een soort passie in zit die de vlam van de oude metal levend wil houden. En dat is toch wel lekker voor die momenten dat je even geen zin hebt in gedonder.
Score:
75/100
Label:
Hell's Headbangers, 2025
Tracklisting:
- Intro
- Cry of Extinction
- Six-Eyes Crow Division
- Rush of Fury
- WWVI
- Khaalou’s New World
- Heartrippers
- Satan’s Vengeance (Destruction cover)
- Military Scum
Line-up:
- Whipstriker – Vocalen, basgitaar
- Skullkrusher – Drums
- Witchcaptor – Gitaar
- Doomhammer – Gitaar
Links: