Void Omnia – Dying Light

De hoes van deze debuterende Amerikaanse blackmetalband doet behoorlijk denken aan artwork van Mare Cognitum en andere kosmische atmosferische black, dus ik nam deze plaat meteen in huis. Het bleek echter een verkeerde aanname te zijn. Black metal ja, kosmos neen. Dying Light is een album geworden op oude Scandinavische leest, zij het met een aantal opmerkingen in de marge.

Void Omnia grossiert in Scandinavische jaren 1995-2000, met blastbeats en melodielijnen, dat is de eerste opmerking. De tweede opmerking is het feit dat het schelle geluid een vorm van affiniteit vertoont met het Noord-Amerikaanse/Canadese anarcho-pagan blackmetalgebeuren: veel bas op de voorgrond en een vrij dun doch snedig gitaargeluid met een degelijke vorm van melodieusiteit en sfeerschepping. De screams zijn uitbundig en beladen met emotionaliteit, maar dan niet op een screamo-achtige manier die veel andere USBM-bands helaas typeert. Geen hipstergedoe dus, maar evenmin een drang om evil en kvlt te klinken. Void Omnia heeft gewoon een lekker geluid en een degelijke uitvoering van licht gedateerde, Scandinavische melodieuze black in zich zitten. En met een tijdloos nummer als Singularity heeft deze band er alleszins al één fan bij: mij. Dit is dik, dik, dik in orde ja.

Label:588411

Vendetta Records, 2016

Tracklisting:

  1. Remnance of a Ghost Haunt
  2. Fallowed Remembrance
  3. Singularity
  4. Of Time
  5. Emptied Heartless

Line-up:

  • Tyler Schroeder – Gitaar
  • Mike Jochimsen – Gitaar
  • Jamison Kester – Keel
  • Cody Stein – Drums
  • Justin Ennis – Bas

Links:

Score: 81/100