Visions of Atlantis – Delta
Napalm Records, 2011
Er was een tijd waarin ik echt gek was van symfonische power metal. De eerste albums van Nightwish, Sonata Arctica, Tristania‘s Beyond the Veil, en zelfs Fables & Dreams van Lunatica bleven hun rondjes draaien. Nu is het een stuk minder geworden. Middelmatigheid en gebrek aan pittigheid en power, het genre raakt uitgemelkt. Eén van de beloftevolle bands die Napalm Records naar voor schoof bleef mij tot op dit moment onbekend. Ik gaf het nu een kans, gewoon, omdat het kan.
En eigenlijk dacht ik het oude gevoel teruggevonden te hebben. Black River Delta gaat van start met veel power, een theatraal refrein en een klassevol symfonisch geluid. Meer Neo-)Klassiek dan het wat operagestemde Nightwish, eerder de kant van het oude Rhapsody opgaand qua scenario’s. Stevige partijen met krachtige riffing, afgewissels met hoge strijkers en snelle overbruggingen en een overtuigende grandeur. Een zeer geslaagd nummer dat hier nog regelmatig de revue zal passeren. Het begin van een memorabel album dacht ik nog.
Ja, ook Memento mag gehoord worden. Het is dan wel behoorlijk dramatisch en zoet (op z’n Italiaans), het kan er nog mee door. Bij New Dawn wordt pas echt duidelijk waarom ik Visions of Atlantis niet serieus kan nemen (en samen met mij ook de gemiddelde metalfan die geen uitgesproken -symfonische- power metal freak is). Dit is pure Eurovisiesongfestival-pulp op een power metal tempo, met een orkest erbij, inclusief een belachelijk zwakzinnige tekst. Het refrein:
Again I have been told to let you go
Oh no
I am sorry, cause my head won’t so
Burn my heart
Burn it out
Cause without you there’s no doubt
That I won’t need all those feelings for a new dawn
Kijk, dan mag het muzikaal nog zo sterk in elkaar zitten, dit kán gewoon niet voor een man die zijn puberteit al jaren voorbij is. Hetzelfde met Twist of Fate (Love me and hate me/Fear me and take me en I just want to be another me/Cause I can’t stand the uncertainty). Prima nummer hoor, maar er ligt gewoon zoveel suiker op dat je er op slag diabetes aan zou overhouden.
Zonde eigenlijk dat zoveel muzikaal symfonisch talent en zoveel power moet lijden onder verwijfde poëzie. Ik raad deze schijf dan ook aan aan minderjarigen, wezens van het vrouwelijke geslacht of mensen die geen Engels (trouwens zonder accent, bravo!) begrijpen. Symfonische power metal freaks ook natuurlijk, maar die zijn dan ook wel een stootje gewoon, of zijn gewoon meer in contact met hun vrouwelijke kant.
Tracklisting:
- Black River Delta
- Memento
- New Dawn
- Where Daylight Fails
- Conquest Of Others
- Twist Of Fate
- Elegy Of Existence
- Reflection
- Sonar
- Gravitate Towards Fatality
Line-up:
- Thomas Caser – Drums
- Werner Fiedler – Guitars
- Mario Plank – Vocals
- Martin Harb – Keyboards
- Maxi Nil – Vocals
- Mario Lochert – Bass
Links: