Als je veel verschillende soorten muziek hebt gehoord in je leven en ook nog een beetje wilt bijblijven met de immer voortrazende stroom nieuwe metalreleases, wordt het een uitdaging om muziek te vinden die je verrast. Toen ik de promo van A Feast On Sorrow van Urne opzette, had ik eindelijk weer eens zo’n moment. Niet dat deze band het wiel nu opnieuw heeft uitgevonden, maar de impact waarmee de muziek van dit Londense trio voor het eerst uit mijn speakers blies was groot.
Urne is in 2016 opgericht door Joe Nally (zang en basgitaar) en Angus Neyra (gitaar), oudleden van de Engelse stonermetalband Hang The Bastard. In 2021 bracht Urne zijn debuutplaat Serpent & Spirit uit, die helaas geheel aan mij voorbij is gegaan. Vorig jaar stond de band op diverse festivalpodia, waaronder Into The Grave, Alcatraz en Dynamo Metalfest en dit jaar was de band als support van Gojira in AFAS te bewonderen.
Dat laatste komt mede omdat Joe Duplantier groot fan van Urne is. Dat leidde er zelfs toe dat A Feast On Sorrow in zijn Silver Cord studio is opgenomen en dat Joe zich als producer aanbood, iets dat hij zelden doet. Ook verzekerde hij de band van een goed albumgeluid door Johann Meyer, engineer van Gojira, beschikbaar te stellen en wist hij de legendarische Ted Jensen (onder andere Pantera, Exodus, Eagles, Bob Marley, Alice In Chains en uiteraard Gojira) te strikken voor het masteringproces.
Vanaf de eerste tonen van The Flood Came Rushing is het duidelijk dat het met het geluid van dit album wel goed zit. Alle instrumenten klinken organisch, transparant en toch heavy. Het openingsnummer begint als een furieuze hardcoretrack met een beestachtige gitaarriff waarover zanger Joe Nally zijn gal spuwt. Halverwege wordt een tandje teruggeschakeld, zowel in tempo als qua zang en komen er allerlei andere emoties los in de track.
Die emoties hebben alles te maken met het verlies van twee dierbaren van Joe Nally aan degeneratieve aandoeningen. De pijn en boosheid over dit verlies klinkt door op dit hele album en dan vooral in de zang die alle kanten opgaat, van cleane sobere passages tot schreeuwen en grunten. Joe Duplantier heeft zijn naamgenoot dan ook flink uitgedaagd om alle facetten van zijn stem tot het uiterste in te zetten om zijn emoties gestalte te geven. Dat hoor je terug op Becoming The Ocean waar de invloeden van Gojira duidelijk terug te horen zijn in de zang.
De variatie op dit album komt niet alleen tot uiting in de zang. Op het zware To Die Twice gaat het tempo drastisch naar beneden en klinkt Urne als een sludgeband terwijl de groep verrassend progressief uit de hoek komt op het magistrale A Stumble Of Words. Met name het gitaarwerk van Angus Neyra valt hier in positieve zin op.
Hoogtepunt van dit album is het afsluitende The Long Goodbye/Where Do We Go When We Die?, dat in de intro even doet denken een Gary Moore’s Still Got The Blues maar daar verder weinig mee te maken heeft. Het nummer begint traag, maar transformeert al snel tot een thrashmetalnummer in Bay Area-stijl terwijl het weer wat later associaties oproept met Mastodon en Baroness. Het is deze afwisseling die maakt dat dit album gedurende de hele speelduur blijft boeien. A Feast On Sorrow is voor mij de verrassing van het jaar tot nu toe!
Score:
85/100
Label:
Candlelight Records, 2023
Tracklisting:
- The Flood Came Rushing In
- To Die Twice
- A Stumble of Words
- The Burden
- Becoming the Ocean
- A Feast on Sorrow
- Peace
- The Long Goodbye / Where Do We Go When We Die?
Line-up:
- Joe Nally – Zang, basgitaar
- Angus Neyra – Gitaar
- James Cook – Drums
Links: