Het genre technische death metal is weer een album rijker. Het uit Amerika afkomstige Unflesh heeft onlangs Inhumation uitgebracht: album nummer twee. Na een redelijk warm onthaal van het debuutalbum, Savior, was de wens van de recensenten veelal dat de heren de ontzettende potentie verder zouden ontwikkelen. Het nieuwe werk zal doen blijken of dat inderdaad het geval is.
Het begint allemaal redelijk veilig en binnen de lijntjes met het intro, Behold Nightfall. Een omineus akoestisch gitaarspel start de track met vallende regendruppels op de achtergrond. Dan valt ineens de drummer in met een vlotte ‘skank beat’ en komt er ook een distorted ritmegitaar bij. Sinister en unheimisch beschrijft dit het beste en het doet mij meer denken aan black metal dan techdeath. Des te verwarrender is Vast Forest of Impaled Cadavers dat juist wel weer volop techdeath is. Extreem strak en snel gitaarspel, drumgeweld en een zanger met een strot dat een beetje doet denken aan Asphyx (alleen dan nog iets rauwer en feller). Het klinkt allemaal ontzettend strak en goed gedefinieerd. To Renounce Flesh and Blood begint met één van de meest smerige dissonante gitaarharmonieën die ik in lange tijd heb gehoord en beukt er flink op los.
De titeltrack grijpt iets minder mijn aandacht, maar dat maakt Unflesh gelijk weer goed met Amongst Horrors Must I Dwell. De eerste helft van de track hoor je een soort wals, wat bij vlagen een beetje dezelfde vibe heeft als een track van Naglfar. Maar als éénderde van de track voorbij is, breekt de hel los. Terug naar een standaard vierkwartsmaat op hoog tempo is het rammen tot je er bij neervalt. Men grijpt nog wel een keer terug naar de wals en eindigt het nummer met de fijnste gitaarsolo op dit album tot nu toe. Alles moet kapot! Althans, dat kan ik mij zo indenken als ik naar Holocaust of Stars luister. En ook The Sepulchral Depths doet hier niet voor onder. Hekkensluiter Dehumanized Legion, begint met een enkele schreeuw van Ryan (vet gedaan) en gaat dan over in een mid-tempo stukje techdeath. Halverwege gaat de vaart er nog een keer in en daarna is er een constante afwisseling tussen de twee tempo’s.
Al met al een best interessant album van Unflesh. Briljante instrumentalisten met zeer veel kennis van techniek en kwaliteit. Ryan klinkt ook echt rauw en verrot zoals het bij dit genre ook hoort. Ook zijn er genoeg momenten op Inhumation die echt heel gaaf zijn gedaan. Maar daar ligt dan voor mij toch een beetje de crux. Er zijn best genoeg toffe momenten op de plaat, maar de nummers an sich blijven niet direct hangen. Misschien is dat omdat de zangstijl veelal hetzelfde is? Of misschien omdat de gitaarcomposities van de twee opgenomen gitaren dermate chaos creëren dat het moeilijk is om hier onderscheid in te maken. Het zou kunnen, ik weet het niet zo goed. Ja hoor, daar komt ‘ie weer: een ruwe diamant die nog wat verder afgeslepen moet worden om echt te kunnen schitteren bij de rest. Maar dat deze diamant waarde heeft, staat buiten kijf.
Score:
77/100
Label:
Eigen beheer, 2021
Tracklisting:
- Behold Nightfall
- Vast Forest of Impaled Cadavers
- To Renounce Flesh and Blood
- Inhumation
- Amongst Horrors Must I Dwell
- Holocaust of Stars
- The Sepulchral Depths
- Dehumanized Legion
Line-up:
- Ryan Beevers – Zang, gitaar
- Orin Hubbard – Basgitaar
- Jeff Saltzman – Drums
Links: