Transatlantic – Kaleidoscope
InsideOut Records, 2014
De zogenaamde superbands zijn niets nieuws onder de zon. Mijn platenkast bevat er meerdere, hoewel ik Transatlantic nu voor het eerst heb gehoord! Misschien komt dat omdat ik geen fan ben van Dream Theater (en soortgelijke bands), maar ik ben wel degelijk gevoelig geworden voor deze supergroep van progrockmuzikanten.
Wat fans ongetwijfeld al weten is dat het collectief al sinds 1999 bestaat, in 2002 uit elkaar ging en in 2009 weer bij elkaar kwam. Kaleidoscope is het vierde studioalbum van het “viertal” (Daniel Gildenlöw van Pain Of Salvation is een vaste livemuzikant). Mike Portnoy is dus afkomstig van Dream Theater, Neil Morse komt uit Spock’s Beard, Pete Trewavas uit Marillion en Roine Stolt uit The Flower Kings. Zo zijn we allemaal weer op de hoogte.
Ik kan natuurlijk niet anders dan vertellen dat dit het summum van de progressieve rock annex metal zou moeten zijn. Zelden heb ik een cd gehoord die zo gecompliceerd lijkt te zijn. Na de eerste 180 seconden heb ik al zoveel verwerkt dat ik het gevoel heb een twintig minuten lange track beluisterd te hebben, ik verbaasde me dan ook toen ik op de timer keek hoe lang ik onderweg was. Moeiteloos schakelt de muziek voor de vierde minuut alweer over naar het volgende epos binnen de titelverdeling van Into The Blue. Lichtelijk platgegooid met een grote verscheidenheid aan tempowisselingen, knappe drumritmes en traploze omschakelingen binnen het matensysteem blijf ik braaf aan de speakers gekluisterd. Na de zes minuten komen de vocale partijen binnen waar ik gedurende de rest van Into The Blue dan weer niet zo van gecharmeerd ben. Synthesizers creëren een universum aan ijle klanken, het orgel valt in en even wordt het erg melodieus en dubbel gezoet. Niet van hele lange duur, want Transatlantic propt nog veel meer kunstjes in het nummer. Het is niet voor niets meer dan vijfentwintig minuten lang.
Shine neemt ongeloof veel gas terug en zo ook mijn “yeah”-gevoel. De ballads, ik kan ze goed missen. Shine heeft weinig meer te maken met het beeldhouwen van orkestraties eerder op de schijf. Black As The Sky begint frivool en mijn goede moed is meteen weer terug. Het is wel verschrikkelijk happy de peppy maar er zit in ieder geval weer wat vaart in. Stadionmetal op zijn best, met verschrikkelijk gepolijste vocalen. Beyond The Sun, ballade nummer twee. Als de zon al niet scheen zou de aardkorst in mijn tuin nu opensplijten en een stralend wit licht de hemel in schieten. Kaleidoscope, het titelnummer, gaat met zijn 31 minuten wel weer goed van start zoals zijn voorgaande verdeelde epos op nummer één van de tracklist. Al snel een bijrol voor de piano en binnen twee minuten ben ik weer helemaal gefixeerd op wat ik hoor. De beste vijfenvijftig minuten van Kaleidoscope in ieder geval, track één en vijf. Een supervette orgelsolo ommenabij de vierde minuut trouwens. Afijn, de laatste 27 minuten mag je zelf uitvogelen.
Er is namelijk ook nog een cd twee. Een bonusschijf vol covers waarvan ik de laatste inmiddels herhaaldelijk draai. Een goede en leuke cover van een klassieker vinden we in Nights In White Satin (helemaal waardig aan het origineel bestaat niet, gezien de onvervangbare sound van The Moody Blues). Opmerkelijk vond ik zelf de Elton John-cover, alhoewel het hele aanbod op de bonus cd zeer gevarieerd is. Transatlantic bewijst hiermee dat het verschrikkelijk veel kunsten beheerst en in vele stijlen kan denken. Door de toevoeging van deze tweede schijf ben ik enigszins verzacht na de pijn van de ballades op disk één, dat is gewoon niet mijn ding. Kaleidoscope is toch wel een summum van kunnen zoals ik een paar alinea’s terug al aanhaalde, dat mag niet afgedaan worden op persoonlijke smaak. Maargoed, wie had anders verwacht alvorens het te luisteren…
Tracklisting:
- Into The Blue
- Overture
- The Dreamer And The Healer
- A New Beginning
- Written In Your Heart
- The Dreamer And The Healer (reprise)
- Shine
- Black As The Sky
- Beyond The Sun
- Kaleidoscope
- Overture
- Ride The Lightning
- Black Gold
- Walking The Road
- Desolation Days
- Lemon Looking Glass
- Ride The Lightning (reprise)
Tracklisting Special Edition Bonus Disc:
- And You And I (Yes cover)
- Can’t Get It Out Of My Head (Electric Light Orchestra cover)
- Conquistador (Procol Harum cover)
- Goodbye Yellow Brick Road (Elton John cover)
- Tin Soldier (Small Faces cover)
- Sylvia (Focus cover)
- Indiscipline (King Crimson cover)
- Nights In White Satin (The Moody Blues cover)
Line-up:
- Neal Morse – Zang, Gitaar, Keyboards
- Roine Stolt – Gitaar, Zang
- Pete Trewavas – Bas, Zang
- Mike Portnoy – Drums, Zang
Links: