Torche, ja Torche! De vurige sludgemeesters zijn terug met een nagelnieuw album, Admission. Waar deze grootheden nu nog toelating voor moeten vragen zou ik niet weten. De band staat bekend om bommen van nummers te leveren, doordrenkt in ‘brown notes’ met aanstekelijke melodieën eroverheen. Dit wordt klaargespeeld door de gitaren (en de bas, vooral de bas!) te stemmen in Death-tuning oftewel Z-tuning. Dat doe je door de dikste snaar een volledig octaaf naar beneden te stemmen, op E dus. Een korte vergelijking in dalende volgorde: Metallica speelt hoofdzakelijk in E standaard, Gojira doet een stapje daaronder in D, The Ocean staat dan weer het vaakst in C, Parkway Drive in B, het nieuwe materiaal van Mastodon staat het vaakst in A en Meshuggah in F#. Torche gaat daar dus nog een hele stap onder. Kortom, het is niet hoe los je snaar hangt, maar wat je ermee kan dat echt telt, heb ik horen zeggen.
Torche laat horen op Harmonslaught dat als bonus bij vorige plaat Restarter was gevoegd dat lager soms inderdaad beter is. Echter is niet alles wat Torche uitbrengt klare koek. Wat betreft ouder werk kan ik Meanderthal het meest smaken. Hier vertoont de band het meeste variatie, gaande van een mathrock naar meer punky nummers zoals Healer en natuurlijk ook loodzware sludge zoals Grenades. Op Harmonicraft klonk de band een heel stuk lichter en nogal repetitief. Uw tweede favoriete muziekrecensent Shmantony Shmantano omschreef het als een stuk van de machtigste cake ooit, die lekker is, maar waar je géén tweede stuk meer van op kan. Natuurlijk schrijft uw favoriete recensent voor Zware Metalen. Kuch. Vorig album Restarter was weer een stuk duisterder, maar ook nogal repetitief. Hoe past Admission in dit rijtje?
Jammer genoeg wordt het niveau van Meanderthal niet geëvenaard en de plaat klinkt heel erg zoals Restarter deed, maar dan een tikje lichter. De zang van Brooks is een constante vanaf album één en daar is geen enkele evolutie in te bespeuren doorheen de discografie. Deze krijgt het werk wel gedaan, maar veel meer dan dat moet je er niet van verwachten. Het helpt ook niet dat er altijd met dezelfde intensiteit en met exact hetzelfde choruseffect wordt gezongen op elke plaat en elk nummer. Instrumentaal is Slide een serieuze opsteker met een prachtige gitaarharmonie in de hoofdriff. From Here doet ook zijn werk en is een loodzware chugga-chugga riff die één minuut veertig duurt. Daarentegen heb je titeltrack, Admission, die gebaseerd is op een zeer amateuristisch drumpatroon en een slaapverwekkende akkoordprogressie kent. Had evengoed op een Editors-plaat kunnen staan, zonder de loeiende gitaren onderin. Tegenhanger Submission en het trage Times Missing zijn ook niet echt interessant. Gelukkig wordt het beste voor het laatst bewaard en bedelft Torche je in ‘brown notes’ met de slottrilogie van On The Wire, Infierno en de lichtere opsteker Changes Come.
Score:
72/100
Label:
Relapse, 2019
Tracklisting:
- From Here
- Submission
- Slide
- What Was
- Times Missing
- Admission
- Reminder
- Extremes of Consciousness
- On The Wire
- Infierno
- Changes Come
Line-up:
- Steve Brooks – gitaar, zang
- Jonathan Nuñez – gitaar
- Eric Hernandez – bas
- Rick Smith – drums
Links: