De maand december is vrij rustig qua nieuwe releases. Logisch ook, zo met de feestdagen voor de deur. Toch hebben wij deze maand nog een vrij bijzondere release. Het uit Frankrijk afkomstige The Old Dead Tree brengt voor een laatste maal een plaat uit en sluit daarmee een lange (en soms tragische) carrière af. Het allerlaatste werk, de EP The End, draagt daarnaast ook een bijzonder doch droevig verhaal met zich mee.
Wat maakt het dan zo speciaal, vraagt u zich af? Nou, de EP was al geschreven in 1999, maar belandde op de planken vanwege het plotseling overlijden van drummer Frédéric Guillemo. Slechts drie maanden na een veelbelovend debuut met de demo EP The Blossom, pleegde Frédéric namelijk zelfmoord. Dit bracht de inspiratie voor het conceptalbum The Nameless Disease, dat later werd opgepikt door Season of Mist. Dit was de start van wat een veelbelovende carrière zou moeten worden. Bij het schrijven van het vierde studioalbum, ontstonden er meningsverschillen op gebied van toewijding en de muzikale richting van de band en besloten de heren uit elkaar te gaan. In 2013 kwam de band nog samen om het tienjarig bestaan van The Nameless Disease te vieren, door middel van een integrale set op een groot aantal shows en festivals, waaronder Hellfest. Nu, anno 2019, is de band nog één keer samengekomen om alsnog de EP The End uit te brengen. Nog één laatste eerbetoon aan een overleden bandlid en goede vriend en een afscheid voor de fans en volgers.
Vaak wordt de beste muziek geschreven vanuit een plek van emotie. De keuze om deze plaat te resenceren was dan ook gauw gemaakt, mijn nieuwsgierigheid kreeg namelijk de overhand. Een flink aantal luisterbeurten verder, ben ik er nog niet echt over uit wat nu mijn definitieve standpunt is. Hoe komt dat dan? De opener, getiteld Sorry, luistert fijn weg en kent een aantal elementen van progressieve metal, gothic metal en een licht tintje doom. De deathgrowls klinken lekker rauw en hees, de cleane zanglijnen en de samenzang zijn van een hoge kwaliteit en compositorisch klinkt het erg volwassen en compleet. De opvolger heeft hetzelfde effect en hier treft men ook wat meer snelheid aan. Een stevig nummer met af een toe een rustige, kalme passage.
Het nummer wat mijn conclusie doet schommelen: Kids. Deze track klinkt alsof het rechtstreeks uit het repertoire komt van My Chemical Romance of een soortgelijke act. Instrumentaal erg jolig en eerder alternatieve rock dan metal. De eerste anderhalve minuut spreekt mij dan ook echt niet aan. Daarna neemt het nummer een andere wending en luistert het al een stuk prettiger. Voor een goede twee minuten is het ineens weer een prima nummer, maar dan eindigt het weer met dat jolige gedoe. Jammer. Het nummer Raise heeft dus heel wat goed te maken. En dat doet het gelukkig prima. Het gitaarwerk is wat zwaarder, wat melancholischer en het drumwerk een stuk steviger. Een leuke toevoeging aan dit nummer is een stukje gesproken tekst met ineens een enkele gezongen zin, om vervolgens de speech af te maken. Dit is wel een favoriet.
Dan volgt overduidelijk een tribuut aan Frédéric, de track The End…Again. Een emotioneel beladen tekst wordt gezongen over een melancholische melodielijn, wat neergezet wordt door de toetsen en de basgitaar, tot na anderhalve minuut de andere instrumenten invallen. Ondanks de toename in de instrumentale intensiteit, blijft het geheel droevig klinken en neemt het de luisteraar mee in de gevoelens van de bandleden. Een ware ode aan een verloren vriend en een ontzettend krachtige boodschap.
Label:
Season of Mist, 2019
Tracklisting:
- Sorry
- Someone Should Know (The Truth)
- Kids
- Raise
- The End… Again
Line-up:
- Manuel Munoz – zang, gitaar
- Nicolas Chevrollier – gitaar
- Raphael Antheaume – drums
- Brice Guillon – basgitaar (gastartiest)
- Pierre Le Pape – keyboard (gastartiest)
Links: