Melodische black uit Amerika, is dat wat? Het blackmetalgeweld staat voornamelijk bekend als zijnde afkomstig uit de Scandinavische landen (en Finland), maar Amerika ziet de afgelopen jaren een flinke stijging in gelijkgestemde bands. The Noctambulant is ook zo’n band die zich waagt aan dit genre. Met het tweede studioalbum, getiteld The Cold and Formless Deep, doen de heren een gooi naar de eeuwige verdoemenis.
En verdoemenis is een goed en allesomvattend woord. Met titels als Sonos Noctem, Evil Calling en Unholy Benediction moet hier toch wel een hoop duisternis en ellende uit naar voren komen. En als dat nog niet overtuigend genoeg is, komt de band ook nog eens uit Jacksonhell (lees: Jacksonville)!
Te beginnen met de opener. Krekels kraken er een eind op los en een ietwat lugubere doch mooie orkestratie bouwt de anticipatie bij de luisteraar op. Net als men gewend is aan de atmosfeer die zojuist is neergezet, knalt de band er genadeloos in met Peste. Tip: zet het volume vooral niet TE hard, je krijgt echt een hartaanval! Maar man, wat klinkt dit nummer duister en kil. Allesvernietigende drums, atmosferische gitaarriffs en gruwelende screams en grunts zorgen er voor dat de temperatuur snel daalt. Het geheel klinkt vooral heel erg vol. Dat elk bandlid hier aan het blèren is, zorgt voor een heerlijk unheimisch gevoel.
De opvolger begint met gekletter van regen (past prima hier in Nederland), terwijl de piano een stuk uit de Dodenmars van Chopin speelt. Eindelijk volgen dan de eerste signalen van het melodische aspect wanneer een van de gitaren een interessant patroon speelt. Aan de rest van de instrumenten is er weinig melodie te bespeuren. Gruwelijk smerige vocalen, brute zware akkoorden en stevige drums blijven de hoofdtoon aanhouden. Het is dus eerder black met een klein vleugje melodie. En dat is prima, want het luistert lekker weg!
Verder op het album verandert de dynamiek wel wat meer als er meer afwisseling komt in tempo en ook de gitaren steeds meer interessante kunsten vertonen (waaronder een paar indrukwekkende en toffe solo’s). Ook hoor je heel voorzichtig hier en daar wat orkestratie op de achtergrond hetgeen opnieuw bijdraagt aan een prettige luisterervaring. Het meest prominent aanwezig is de zang. Deze maakt ook de meeste indruk op mij. Leuk is dat men als laatste track een Dark Funeral-cover op de plaat heeft gezet. Een prima uitvoering, maar wel minder kil en bruut dan het origineel.
Al met al hebben we hier dus best een goed album van The Noctambulant te pakken. Het is lekker afwisselend, zit compositiegewijs prima in elkaar en heeft met elf nummers en een totale speelduur van net geen drie kwartier al een hoop vinkjes in de categorie ‘prima album’ afgetikt. Helaas (en dat meen ik oprecht) is er één duidelijk aanwezig probleem: er is geen enkele component aanwezig die er echt bovenuit springt of memorabel is. Jammer, want Amerika laat hier wel zien dat ze ook daar prima black metal kunnen maken en kunnen concurreren met Noord-Europese collega’s.
Score:
76/100
Label:
Art Gates Records, 2019
Tracklisting:
- Sonos Noctem
- Peste
- Morietur Solus
- Leviathan
- Valkyrie
- Evil Calling
- Bloodhunt
- Unholy Benediction
- Immortal
- The Cold and Formless Deep
- My Dark Desires (Dark Funeral-cover)
Line-up:
- Helvete – Zang, gitaar
- Lars G. – Basgitaar, zang
- Franseth – Drums, zang
Links: