Daar ben ik maar mooi ingetuind. Getriggerd door een vergelijking met het bij vlagen geniale Stabbing Westward pikte ik deze anders verweesde release uit de Zware Lijst. Maar hoewel de referentie niet helemaal uit de lucht gegrepen is – ook hier gaat het om een light variant van industrial – is Stabbing Westward bij beluistering niet de eerste naam die me te binnen schiet. Er is eerder sprake van een licht industriële versie van 30 Seconds To Mars met invloeden van Muse en, in de gescandeerde refreinen, Marilyn Manson. Kortom: het grote gebaar gericht op het grote (Amerikaanse) rockpubliek.
Goed, ik begrijp dat hiermee een groot deel van het Zware Metalen publiek al is afgehaakt, maar voor de ware liefhebber van het genre ga ik toch maar even verder. Want het is allemaal zeker niet slecht wat we te horen krijgen op Rævolution. Allereerst bevat het album tien gemakkelijk in het gehoor liggende nummers, die alle zo op de Amerikaanse rockradio gedraaid zouden kunnen worden zonder dat daar ook maar iemand aanstoot aan zou nemen. Daarnaast heeft zanger Mark Mænsion een goede stem. Deze heeft soms wat weg van de cleane zang van Aaron Lewis (Staind), maar ook Jared Leto (30 Seconds To Mars) is vanwege de lang uitgerekte zanglijnen nooit ver weg. Zoals dat hoort in het genre is het album voorzien van een prima geluid waarbij de moderne (soms nu-metal) riffs overvloedig baden in elektronica. Een modern geluid dus dat tegelijkertijd de jongste jeugd alweer wat verouderd in de oren zal klinken.
Meteen in het eerste nummer Army Of The People trekt The Mænsion alle registers open. We krijgen een met operateske achtergrondzang dicht gesmeerd intro waarover het refrein alvast maar gescandeerd wordt. Na een kalm opbouwend couplet barsten band en zanger los in de brug naar het refrein dat bestaat uit een (vaak!) herhaald gescandeerd: “We are the army of the people. Power to us! Power to us!”. Rondom dit refrein ziet Mr. Mænsion zijn kans schoon om zijn beste Matthew Bellamy (Muse) naar boven te halen en het moet gezegd: hij komt hier goed mee weg.
Met de eerste track dient zich (voor mij) echter ook een probleem aan dat zich de rest van het album ook zal doen gelden. Als je roept dat je/we het leger van het volk zijn, dan wil ik dat wel voelen. De muziek op het album kent echter geen echte dreiging. Dat is de intentie van de band dan ook helemaal niet. Die lijkt veel meer gericht te zijn op het veroveren van de hitlijsten en het vol spelen van stadions. Hun goed recht uiteraard, maar het maakt een en ander wel wat weinig geloofwaardig. En dat is nu net de reden dat ik niet mee kan in de verwijzing naar Stabbing Westward. Bij die band was de emotie (luister bijvoorbeeld eens naar Ungod) wel geloofwaardig, soms zelfs op het pijnlijke af.
Alleen het tragere, mooi gezongen Happy en het sfeervolle One Way Ticket To Mars lijden niet aan voornoemd euvel. Daar tussen staat echter weer zo’n licht verteerbaar nummer (High) dat al aftrapt met de nodige “Yeahs”. En als het dan wel eens schuurt en wringt is het op een wat bedenkelijke manier, want om nu in Master-Slave toegezongen te krijgen dat de zanger de “master” is en de niets vermoedende luisteraar zijn “slave”?
Liefhebbers van licht verteerbare Amerikaanse radiogerichte rock met een industrieel tintje hoeven zich echter niet door voornoemde tegenwerpingen te laten tegenhouden en kunnen bij onderstaande score gerust tien punten optellen. Want het is lastig te ontkennen dat The Mænsion met Rævolution een tiental aardige stadionrockers aan zijn repertoire heeft toegevoegd.
Score:
74/100
Label:
Take This Trip To Mars Records, 2018
Tracklisting:
- Army Of The People
- Say It!
- The Engineer
- Elation
- Imagine Tomorrow
- Master-Slave
- Happy
- High
- Stand Your Ground
- One Way Ticket To Mars
Line-up:
- Mark Mænsion – Vocalen, Gitaar
- Skye – Keytar
- Gunner Paige – Drums
Links: