The Lovecraft Sextet – Black†White

Werk van de Nederlandse multi-instrumentalist en darkjazzoppergod Jason Köhnen is me nog nooit eerder ter ore gekomen. Sommigen onder jullie zullen wel denken dat ik me hiervoor moet schamen, maar dat doe ik natuurlijk niet. De heer Köhnen heeft voor The Lovecraft Sextet al eerder samengewerkt met het Debemur Morti label. Miserere bleek de titel van dat vorig werk. Het haalde de schrijftafels van onze redactie om één of andere reden niet. Deze EP, Black†White, kent maar twee nummers. Inderdaad Black en White, nee het is geen verwijzing naar het nummer van Michael Jackson. De muziek van The Lovecraft Sextet is beïnvloed door, en hou je vast, de spirituele free jazz van Albert Ayler en Pharoah Sanders die elkaar tegenkomen in de avant-garde black metal van Beherit die op zijn beurt weer in conclaaf gaat met de noise, jazz, deathmetalband Painkiller en de grindcoregoden van Napalm Death. Tja en als dat in het promopraatje staat dan heb je mijn aandacht getrokken.

Black opent inderdaad op een vrij donkere, jazzy wijze. Een borstelige drumpartij, gevoelig gesaxofoneer en toch is er een onderhuidse dreiging of noem het spanning aanwezig. Niet al te lang na de openingsmaten neemt de drumpartij het heft in handen en voel je iets aankomen. Vervolgens verglijdt het geheel in een dissonant blastgebeuren om weer voorzichtig op zijn voetstappen terug te komen naar het brozere, borstelige gebeuren van enkele maten daarvoor.

White sluit de EP af en is in vergelijking met het voorafgaandelijke Black, in hetzelfde bedje ziek. Daarmee doel ik op het feit dat ook hier de afwisseling tussen groezelige, donkere jazzclubgevoelens even snel als ze gekomen zijn weer worden weggeblazen door een pitsend, nijpend, koleriek blastbeatgebeuren. Ziekelijk en misselijkmakend maar tegelijkertijd bijzonder indrukwekkend.

Net iets meer dan tien minuten word je door middel van twee nummers, Black†White, in de wereld van The Lovecraft Sextet gezogen. Het zou je niet mogen verbazen dat deze korte trip, deze korte reis, je wat verdwaasd achterlaat. De muziek van de heer Köhnen lijkt in eerste instantie ongrijpbaar, onbegrijpbaar maar is het niet. Het is het samenkomen van in eerste instantie ogenschijnlijk verschillende werelden, het is de verbinding maken tussen wat lijkt op tegengestelden maar het niet zijn. Althans dat is mijn gevoel.

Label:

Debemur Morti Productions, 2023

Tracklisting:

  1. Black
  2. White

Line-up:

  • Colin Webster – Saxofoon
  • Jason Köhnen – Alle overige instrumenten

Links: