The Lion’s Daughter – Future Cult

Geschreven door op 22-07-2018 om 22:04.

Een nietsvermoedende passant zou bij een bandnaam als The Lion’s Daughter al snel in de veronderstelling kunnen zijn dat we hier te maken hebben met een zoveelste metalcoreband. Maar niets is minder waar. Het is midden mei, op een warme zomeravond, wanneer ik deze recensie schrijf. Twee maanden voor The Lion’s Daughter het nieuwe album Future Cult op de wereld los laat. Maar ik zit vast in de grip van deze leeuwinnenklauw, waarin ik het derde album van deze band al ontelbare keren hebben mogen afspelen. Geen metalcore dus, maar wat is het dan wel? “Horror metal” is hetgeen waar deze band onder wordt geschaard. En dat is zondermeer als een treffende noemer te accepteren. Het zijn niet eens de teksten die zozeer doen denken aan horror, want voor een groot deel is het behoorlijk cryptisch, doch op een zeer donkere wijze. Geen rechttoe rechtaan verhalen over moordenaars, zombies of de ontwakening van Azathoth. Neen, het horrorelement zit puur in de apocalyptische muziek, die hevig beïnvloed is door de muziek van horroricoon John Carpenter en Goblin, de Italiaanse progrockband, die de soundtrack verzorgde voor klassiekers in het horrorexploitatiegenre van de jaren zeventig en tachtig,  zoals Suspiria en Dawn Of The Dead – waarvan laatstgenoemde in Italië werd uitgebracht onder de titel Zombi en vele onofficiële vervolgen kreeg.

Future Cult opent met het titelnummer van dit album en meteen geeft het synthesizergeluid een gevoel dat refereert aan de films van George A. Romero en Dario Argento, om vervolgens heerlijk bruut het gevoel om te doen slaan met de krachtige hardcorestem van Rick Giordano. Het nummer duurt nog geen tweeënhalve minuut, maar meteen wordt duidelijk gemaakt wat voor rottend vlees er boven de badkuip hangt uit te druipen. Nog geen tweeënhalve minuut zijn gepasseerd en The Lion’s Daughter weet al meteen de focus op zich te vestigen met deze mokerslag van muzikaal geweld. En dat is helemaal wanneer Call The Midnight Animal zich na weer zo’n onheilspellend Carpenter-/Goblin-riedeltje via je hersenen een weg naar binnen baant, met blastbeats en blackmetalriffs die klinken alsof een boormachine zich naar binnen werkt: uiterst bruut.

Die Into Us heeft voor zijn doen een aardig catchy gevoel. De synthesizer blijft uiterst aangenaam hangen, aangesterkt door het snelle getremoleer. Maar het zijn ook de vocalen, even krachtig als overtuigend gebracht, die zorgen voor een heerlijke beleving. Het upbeat middenstuk zorgt bovendien nog voor de nodige verrassingen. Suicide Market doet aan de start zelfs wat meer industrial-achtig aan en de wijze waarop “It burrows’’ in je oor wordt gebruld, maakt dit nummer tevens tot één van de memorabele hoogtepunten. Één ding is duidelijk: The Lion’s Daughter doet er alles aan om niet een geheel te produceren waar alles op elkaar lijkt. Zo is The Gown voor de eerste helft instrumentaal, en kan makkelijk als themesong voor een slasherfilm fungeren. Je ziet het zo voor je: een blonde dame in een nachtjapon, gedrenkt in het bloed van haar naïeve slachtoffers en met een mes in de hand. Grease Infant legt wat meer de nadruk op het sfeervolle aspect van de band, terwijl Galaxy Ripper de brute, genadeloze kracht van The Lion’s Daughter behelst. Met het vol klinkende Tragedy zijn we inmiddels aangekomen bij de laatste drie nummers van deze reis door oude stofnesten en kille kerkhoven, en waar rottende lijken ons passeerden.

Girl Autopsy is een korte instrumentaal, dat gedragen wordt door een sappige blackmetalrif, die gaandeweg wordt bijgestaan door de tweede gitaar. Mocht het zijn bedoeld als vuller, dan is het wel een verdomd aangename vuller geworden om het laatste nummer mee in te luiden! Met die afsluiter, getiteld In The Flesh, wordt overigens lomp van start gegaan, maar ook dat is precies wat dit nummer is: vleesgeworden lompheid in een jaren zeventig horrorjasje. En wat een heerlijke afsluiter is het geworden, waarin de synthesizer nog één keer zijn stempel mag drukken op het metalen geweld, om bijvoorbeeld de liefhebber die L’alba dei morti viventi als ringtone heeft op de wenken te bedienen. The Lion’s Daughter heeft zich met Future Cult in één steek in mijn jaarlijst vastgepind. Het album staat vol met heerlijke nummers, vol sfeer, agressie en brute kracht. Rest mij nog één vraag: Mag dit op Roadburn 2019? Misschien samen met Goblin, of diens toetsenist  Claudio Simonetti en zijn metalband Daemonia? Please!

Score:

90/100

Label:

Season Of Mist, 2018

Tracklisting:

  1. Future Cult
  2. Call The Midnight Animal
  3. Die Into Us
  4. Suicide Market
  5. The Gown
  6. Grease Infant
  7. Galaxy Ripper
  8. Tragedy
  9. Girl Autopsy
  10. In The Flesh

Line-up:

  • Rick Giodano – Gitaar, Vocalen
  • Scott Fogelbach – Bas
  • Eric Ramsier – Drums

Links: