The Devil’s Blood – III: Tabula Rasa or Death and The Seven Pillars
Ván Records, 2013
Het einde van het mystieke The Devil’s Blood werd dit jaar aangekondigd, maar voor de magie zou stoppen, liet het Nederlandse duo toch nog een laatste plaat verschijnen. Een start van een schone lei binnen de muzikale scene, en dus draagt deze Latijnse benaming toch een zekere lading met zich mee. Ook op een andere manier, want hoewel dit zogenaamd de laatste plaat is van The Devil’s Blood, betekent dit geenszins dat ze hetzelfde voorschotelen als op de twee vorige platen. Veel psychedelischer voer is dit en met veel minder, tot zelfs geen, swingkracht gebracht. Een absolute ommekeer vergeleken met de beginperiode, maar zo verdraaid machtig.
Het is lastig om deze nieuwe van de occulte band te vergelijken met ander materiaal en zelfs met haar vorige platen. De swingkracht is er nagenoeg uit, maar op psychedelisch gebied is dit schijfje duidelijk van topniveau. Openen doet de band met de kolos I Was Promised a Hunt, waar wel even wat meer energie wordt ingepropt, maar waar vooral een erg wazig en rustig sfeertje wordt gecreëerd waarin de nodige opbouw naar voren komt. Enkel is het wat wennen om zangeres Farida op deze rustige momenten met snijdende gitaren te horen zingen. Ik kan niet anders dan terugdenken aan de tijden waarop er nog volop gedanst werd op dit genre, en dan is dit wel iets helemaal anders. Niettemin de moeite waard, met een lichte postrockfeeling en met lichte groove en een pak diepgang.
De wazigheid zet voort op The Lullaby of The Burning Boy, met iets meer energie en rockkracht, maar zonder dat die catchyness van vroeger nog opduikt. Eerder enigmatische noten en een gewaagde opbouw kenmerken de band nu, en daar moet je even aan wennen. Misschien is dan …If Not a Vessel? even een slechte voortzetting van wat de band vroeger was en je hoort het meteen dat op deze plaat het swinggehalte niet echt goed zit. Dan liever terug met wat trippende lading met In The Loving Arms of Lunacy’s Secret Demons. Schitterend hoe die laag op deze plaat is uitgewerkt, zowel in de structuur en afwerking van de zanglijn als in de opbouw van de atmosfeer en het gitaarwerk.
Eén van de hoogtepunten van deze plaat is het schitterende Dance of The Elements waar deze nieuwe vormgeving van de band naar mijn gevoel het best aan bod komt. Een interessante opbouw, een knappe akoestische fase en halverwege een heerlijke overgang naar iets sterkers met een lekkere baslaag en wat meesterlijke gitaarpartijen. Ook de afsluitende titeltrack verdient nog even een vermelding, want ook hier toont The Devil’s Blood zich voor een allerlaatste keer van zijn betere kant. Op maat van deze cd, met psychedelische gitaartripjes, maar toch ook met een zekere groove en positieve energie met halverwege muzikaal wat complexiteit. Onderstaand fragment van White Storm of Teeth vormt ook een mooie bloemlezing van het nieuwe niveau op deze plaat.
Veel lof over de muzikale opbouw en de intensiteit van de trip van deze laatste plaat dus, maar naar mijn gevoel past de zang van Farida er wat minder bij. Dat moet je er maar bij nemen, want dit psychedelische verhaal is adembenemend, ook al denk ik nog nostalgisch terug aan de magie ten tijde van The Time of No Time Evermore. Het is voorbij en het is mooi geweest!
Tracklisting:
- I Was Promisd a Hunt
- The Lullaby of The Burning Body
- …If Not a Vessel?
- In The Loving Arms of Lunacy’s Secret Demons
- Dance of The Elements
- White Storm of Teeth
- Tabula Rasa
Line-up:
- Farida Lemouchi – Vocals
- Selim Lemouchi – Guitars
Links: