Thantifaxath – Sacred White Noise
Dark Descent Records, 2014
De gelijknamige EP van Thantifaxath deed het al kriebelen in mijn onderbuik, ik was er dan ook als de kippen bij om het debuut van dit anonieme Canadese combo binnen te hengelen. En gelijk had ik. Momenteel bengelt hij helemaal bovenaan de lijst 2014, op de voet gevolgd door onder andere Lvcifyre, toevallig ook verschenen op Dark Descent Records. Thantifaxath brengt geen muziek die zich makkelijk laat beschrijven, en zo heb ik het graag.
Het is natuurlijk blackmetal, geen twijfel over mogelijk. “Beyond” blackmetal dan wel, want de avantgarde-aanpak die ik er eerst had willen opkleven is veel te beperkend. Thantifaxath is zieke muziek. Niet zoals Shining, neen, Thantifaxath zwerft rond in de geest van een karaktergestoorde student psychologie. Er zijn heel weinig houvasten in de wereld van Thantifaxath, die bestaat uit meeslepende afdalingen, epische erupties en heel veel overgangen waar je eigenlijk niet bij kunt stilstaan. Een typische plaat waarbij je analytische vermogen je dag met handje zegt en met een pistoolgebaar afscheid neemt. De totaalbeleving bij een nummer als Where I End and the Hemlock Begins is als die van iemand die net de diagnose terminale longkanker gekregen heeft en opgelucht is omdat hij eindelijk kan stoppen met roken. Echt, ziek.
Voor wie latere Emperor verkiest boven de klassiekers, voor wie Aosoth, Enslaved en Blut Aus Nord het ideale trio zou opleveren, voor wie psychedelica en narcotica heilig is en het ritueel compleet wordt met blackmetal. Hail Thantifaxath Hail.
Tracklisting:
- The Bright White Nothing at the End of the Tunnel
- Where I End and the Hemlock Begins
- Gasping in Darkness
- Eternally Falling
- Panic Becomes Despair
- Lost in Static Between Worlds
Links: