Textures – Phenotype
Nuclear Blast, 2016
Zo, dat werd tijd. Nee, niet dat ik weer eens een review doe op deze site, maar het feit dat het bijna vijf jaar heeft geduurd voordat Neerlands metaltrots Textures met een nieuwe plaat komt. Twee zelfs, want volgend jaar verschijnt deel twee in de vorm van Genotype. Nou is er ook wel wat gebeurd binnen de band de afgelopen jaren, met als meest opvallende verandering het vertrek van gitarist Jochem Jacobs. Nou kan verandering best een positieve uitwerking hebben op een band; een frisse wind, nieuwe ideeën, vers enthousiasme en in sommige gevallen kan het zelfs een doorbreking van een impasse betekenen. Welke kant gaan de Brabantse heren na het over het algemeen vrij melodieuze, proggy en songgerichte Dualism op?
Ik heb het idee dat dit verse bloed ervoor gezorgd heeft dat Textures het vuur weer in de ogen heeft gekregen. Phenotype begint al snoeihard met Meshuggah– en Gojira-stampriffs gecombineerd met de krachtige strot van Daniël de Jongh. Het nummer eindigt sfeervol met die typisch stuwende bassdrums met deinende cleane zangpartijen welke combinatie Textures zo uniek maakt. De toon is gezet en die wordt eigenlijk het hele album doorgezet. Er wordt terug in de tijd gegrepen, zelfs tot de debuutplaat Polars aan toe (Shaping a Single Grain of Sand), maar de heren voegen ook nieuwe verfrissende ideeën toe, zowel qua songwriting als qua albumopbouw. Zowel Stef Broks als Uri Dijk krijgen extra de ruimte met respectievelijk een percussie- als een keyboardtrack.
Het nummer Illuminate the Trail verdient wat mij betreft extra aandacht, omdat hier alle bandleden een speciale rol opeisen, met een glansrol voor De Jongh, die het nummer halverwege qua spanning naar een nóg hoger topniveau tilt. Schitterend gedaan!
Ik had na Dualism een klein beetje verwacht dat de band steeds verder zou gaan afdrijven van de sound die ze op Drawing Circles en Silhouettes lieten horen, dat de band steeds meer op zoek zou gaan naar (prachtig mooie) progliedjes als Reaching Home. Niks mis mee, zolang de kwaliteit maar overeind blijft. Maar persoonlijk ben ik heel erg content met het feit dat ze juist weer die stap terug in de tijd gezet hebben en weer meer speelsheid en agressiviteit hebben ingepast; zonder hierbij in te boeten aan hun volwassen en ook vooruitstrevende songwriting. Na de nieuwe Borknagar is dit in ieder geval voor mij voorlopig de beste metalplaat van 2016.
Tracklist: 
- Oceans Collide
- New Horizons
- Shaping a Single Grain of Sand
- Illuminate the Trail
- Meander
- Erosion
- The Fourth Prime
- ZMan
- Timeless
Line-up:
- Daniël de Jongh – vocals
- Stef Broks – drums
- Bart Hennephof – guitars
- Joe Tal – guitars
- Remko Tielemans – bass
- Uri Dijk – keys
Links: