Ten – The Twilight Chronicles
Frontiers, 2006
De band Ten is het geesteskindje van zanger Gary Hughes. Deze man heeft in het verleden al enige solo albums uitgebracht en besloot later een vaste band om zich heen te vormen. In deze band zitten een aantal leden van de band Dare. Deze naam klinkt de oudere a.o.r. fan waarschijnlijk wel bekend in de oren. De band bestaat inmiddels al weer tien jaar ondanks een aantal wisselingen. De stijl, die de heren maken is er ??n van rock meets pop.
De cd opent veelbelovend middels mooie orchestrale partijen. Het doet een beetje filmisch aan. Later wordt de gitaar eraan toegevoegd. De sound van deze gitaar is alleen wat licht en zodoende komt de riff niet helemaal tot zijn recht. De zang is het onderdeel van de band waar ik nooit helemaal weg van ben geweest. Gary Hughes is geen slechte zanger. Zijn stem is alleen wat netjes. Klinkt soms meer als een Cliff Richard in plaats van een rockzanger en dat kan niet de bedoeling zijn. Het navolgende The Chronicles opent met wat a capella zangwerk a la Seal‘s Kiss From A Rose maar het vervolg is gelukkig meer rock. De ballad The Elysian Fields is een mooie ballad met een mooi gespeelde blazerspartij op toetsen door toetsenist Paul Hudson. Hallowed Ground borduurt tijdelijk voort op het thema uit het vorige nummer om vervolgens over te gaan in een ouderwetse rocker a la U.F.O of Deep Purple. Het nummer duurt alleen zo’n tien minuten. Dat is wel erg lang en hierdoor verliest de song aan kracht. De navolgende songs vallen meer onder de noemer pop. Denk hierbij aan groepen als Westlife. Het is dat deze heren zich niet in de popwereld begeven want This Heart Goes On inclusief die foute koortjes, zou het goed doen in de commerci?le hitlijsten. Oblivion rockt weer meer. Het refrein is echter weer meer een poprefrein met zinnen als Whatever You Want Now Baby en de naam Westlife schiet ongewild weer door mijn hoofd. Hierna is het gelukkig weer afgelopen met de popmuziek en wordt met The Twilight Masquerade en Tourniquet weer wat goed gemaakt. Een aantal flitsende gitaarsolo’s zorgen ervoor dat deze songs naar een hoger niveau worden getild ondanks de koortjes.Het afsluitende When The Night Is Done is een soort reprise van een gedeelte van The Elysian Fields gevolgd door wat mooi instrumentaal werk onder de noemer The Epilogue.
Ondanks dat het een release is op het frontiers label en je weet dat die platen over het algemeen wat minder hard zijn is dit wel een zwak plaatje dat net het predikaat rock kan krijgen. Als opvolger van het meer rockerende Return To Evermore had ik dit dan ook niet verwacht. De band kan wel rocken maar doet dat op dit album veels te weinig. De zang is nog steeds niet een sterk punt van deze groep en de songs duren over het algemeen te lang. De cd duurt bijna 75 minuten maar dat had makkelijk ingekort kunnen worden tot een minuut of 50. Het album had me dan denk ik meer overtuigd. De cd mist gewoon hier en daar power. De goede momenten wegen helaas niet op tegen de mindere. Fans van de band zullen er ongetwijfeld blij mee zijn maar veel nieuwe fans zullen er niet bijkomen.
Tracklist:
- The Prologue/Rome
- The Chronicles
- The Elysian Fields
- Hallowed Ground
- This Heart Goes On
- Oblivion
- The Twilight Masquerade
- Tourniquet
- Born To The Grave
- When The Night Is Done/The Epilogue
Line-up:
- Gary Hughes – vocals
- Chris Francis – guitars, bass
- John Halliwell – guitars
- Paul Hudson – keyboards
- Frank Basile – drums
Links: