Syqem – Reflections of Elephants
Eigen Beheer, 2012
Djent. Aangezien een hoop mensen bij het lezen van dit woord direct zullen afhaken leek het me een goed idee om meteen maar het hoge woord eruit te gooien en hen wat leeswerk te besparen. Het blijft vreemd, een genre waarvan bijna elk band inclusief de grondleggers bij hoog en laag volhouden dat ze niet onder deze noemer willen vallen. Bij het Duitse Syqem wijzen alle signalen toch weer richting dit buitenbeentje onder de metal-genres: achtsnarige gitaren, sterke focus op gesyncopeerde palm-mutes en een licht-progressieve schrijfstijl. Naar eigen zeggen spelen ze natuurlijk gewoon progressieve metal, en bijna tien jaar na het oprichten van de band is het tijd voor de tweede langspeler: Reflections of Elephants.
Wie bekend is het met werk van de surrealistische kunstenaar zal op basis van de albumtitel zelf al de link hebben gelegd met Salvador Dali, door wie het album volgens de band geïnspireerd zou zijn. Als je hierdoor echter een experimentele of surrealistische aanpak in de stijl van de band zou verwachten moet ik je helaas teleurstellen. Hoewel er een duidelijke basis in de hoek van de djent terug te vinden is, gaat dit gebukt onder een dikke laag vernis die toch vooral richting de popmuziek neigt. De zang is voor het overgrote deel clean, en wanneer er dan toch wat agressievere vocalen van stal getrokken worden komen deze niet bijzonder overtuigend over. Over het algemeen is de zang echter goed te pruimen, maar vanwege het hoge Top40-karakter misschien niet naar ieder zijn smaak. Voeg daaraan toe de catchy refreinen, dubstep-invloeden en redelijk oppervlakkige teksten en je zou al snel denken dat dit album gerust aan de serieuze metalliefhebber voorbij kan gaan.
Maar dat is niet het geval. Deze Duitsers hebben namelijk één ding heel goed begrepen, en dat is het schrijven van simpele, pakkende nummers. Een goed refrein of een slim opgebouwde bridge kunnen soms juist zo heerlijk zijn en dit album zit er propvol mee. De productie en de uitstekende beheersing van de instrumenten weten dit vervolgens ook op professionele manier over te brengen naar de luisteraar. Het album heeft weinig zwakke momenten, behalve de wat mij betreft overbodige tussenstukjes die voornamelijk uit omgevingsgeluiden (zoals stromend water of een langsrijdende auto) bestaan. Daarnaast wordt het met een nummer als You Phone, de titel zegt eigenlijk al genoeg, allemaal wel erg radiovriendelijk en gaan de constante dubstep-synthesizers hier voor het eerst een beetje vervelen. Dit mag echter de pret niet drukken als, na een kort intermezzo natuurlijk, het volgende nummer je meteen weer geruststelt met een ouderwets tegendraadse djent-riff.
Het mag duidelijk zijn dat ik me met de muziek van dit viertal prima kan vermaken. Precisie en vakmanschap, daar staan onze oosterburen niet voor niets om bekend. Dit album is eigenlijk als een degelijke Mercedes: misschien niet zo extravagant of aantrekkelijk als een Italiaanse sportwagen, maar je zal er uiteindelijk een stuk vaker plezier van hebben. Toch zou ik graag die dikke vernislaag een keer wegkrassen en wat meer van de ruigere fundering eronder willen horen. Hier zullen veel mensen dan ook op afknappen, maar voor wie er doorheen kan kijken is er genoeg te beleven.
Tracklisting:
- Attack of the Elephants
- Fabric of my Mind
- No Se Si Riure…O Plorar
- Dervish
- Rewind
- Portlligat
- The Artist
- S.O.S.
- Escape
- The Machine
- You Phone
- Disconnect
- Siamese (In Theory)
Line-up:
- Daniel Bernath – Guitar, Vocals
- Benjamin Shibata – Guitar
- Thomas Bernath – Bass
- Stefan Kopetsch – Drums
Links: