Swan Christy – Black is the White colour
Deze vrij verse Griekse band die in 1999 is ontstaan, weet gelijk van
goed aanpakken. Hun derde album “Black is the White colour” is dan ook
een klein meester werk. De combinatie van gothic en progressieve rock
is een niet al te veel voor komende muziek soort. Hier heb ik dus met
veel plezier naar geluisterd. Deze heren weten goed waar ze mee bezig
zijn, en kwamen met iets nieuws aan zetten. Het is alleen jammer dat
er geen officiële internet site van de groep bestaat, hierdoor kan ik
weinig tot niks van de geschiedenis vertellen.
Toen ik de cd voor het eerst beluisterde, had het iets weg van
“Paradise Lost”. Maar na een paar keer goed geluisterd te hebben, kwam
ik er achter dat de heren toch hun eigen melancholische stijl hebben.
Wat ik daar mee bedoel is: eerst heb je een lekkere vette gitaar rif,
dan ineens een rustig stuk met piano wat weer word afgewisseld door
een ander vet gitaar rif. De combinatie van piano en ruige gitaar hoor
je vrijwel door de meeste nummers heen. Dit geeft de cd lekkere frisse
tint.
Het album klinkt lekker, en heeft zeer veel afwisseling in de muziek. Dit doet mijn oren echt genieten, vooral omdat de zanger ook nog eens goed werk aflevert. De nummers 3, 5 en 10 doen me ergens sterk aan “Nick Holmes” denken. Zelfs de tekst opbouw heeft ook veel van “Paradise Lost” weg. Dit is wel wat jammer, maar de band is wel op de goede weg. De muziek is in het begin wel beetje vreemd, maar voor je het weet word je er zo in opgenomen. Ik weet zeker dat Swan Christy zich zal ontwikkelen tot een zeer geliefde band in de goth wereld.
Wat kan ik nog meer zeggen ? Dit is één van mijn meest gedraaide cd’s van dit moment !!!
Tracks:
Because a motherfucker said so
Cast in Tears
8?
Enough of white
Seven is enough
Salt penetration
Fuck them
I am in hate with an alien
Wish you were dead
Love it or hate me
Useless chair occupator (bonus track)