Swallow The Sun – When A Shadow Is Forced Into The Light

Geschreven door op 24-01-2019 om 19:03.

Wat heb ik reikhalzend uitgekeken naar deze release van Swallow The Sun, het geesteskind van Juha Raivio. In 2015 bracht de band het formidabele driedubbelalbum Songs From The North uit. Deel I (Gloom) bevatte de traditionele melodische doom/death waarvan de band heer en meester is geworden. Deel II (Beauty) was een clean akoestisch prachtstuk, dat je meevoerde naar het Finse landschap en deel III (Despair) liet alle hoop vergaren in loodzware funeral doom. De band bleef toeren, maar bandleider Raivio lastte een pauze in en liet zich op het podium vervangen door gitarist Juho Räihä. En dat was niet zonder reden.

Vrouw, muze en bovendien ook trouwe vriendin van de band, Aleah Stanbridge, overleed in 2016 aan de gevolgen van kanker en de teksten die Raivio op eerdere albums schreef bleken op een ‘selffulfilling prophecy’ uit te draaien. Tijdens het optreden op FortaRock 2016, waar de band in de brandende zon stond te spelen, was het duidelijk dat de band getormenteerd was door het overlijden van Stanbridge met in het bijzonder Raivio zelf, maar wat hielden de Finnen zich groot, ter ere van haar. Raivio nam een pauze van de band en besloot het Trees Of Eternity album Hour Of The Nightingale af te maken, dat hij samen met Aleah creëerde. Postuum werd het in november 2016 uitgebracht en nog steeds weet deze schijf bij vlagen de rillingen over mijn lichaam te bezorgen, dankzij de loodzware riffs van Raivio en de wonderschone zang en fragiele songteksten van Stanbridge. Het rouwproces ging door en met de nieuwe band Hallatar werd een spirituele opvolger opgericht, waar Amorphis-zanger Tomi Joutsen de vocalen voor zijn rekening nam. Gebouwd op songteksten van Stanbridge verscheen in 2017 het debuut No Stars Upon The Bridge, een verwijzing naar Aleah’s bijnaam ‘Starbridge’.

Met When A Shadow Is Forced Into The Light van Swallow The Sun zijn we beland in wat ik vooralsnog beschouwen wil als het derde deel van de Aleah-trilogie, want ook dit album is volledig geïnspireerd door het verlies van Raivio’s muze. De Lumina Aurea single die in december van vorig jaar verscheen bleek een sfeervol en duister werkje, dat als onderdeel van het geheel wordt beschouwd, maar een totaal eigen karakter kent en daardoor een exclusief stuk is geworden wat niet op het album verschijnt. Niets van de bekende doom/death van de band is hoorbaar, behalve de immens grimmige atmosfeer, wat de luisteraar weet mee te sleuren in de duisternis van de maker. Wardruna’s Einar Selvik horen we spelen op de hoorn en door Marco Benevento van The Foreshadowing wordt een gedicht vertolkt in het Latijn. Een duister stuk wat symbool staat voor de wanhoop van Raivio. Echter, de dood is dan wel sterker dan het leven, maar de liefde is sterker dan de dood en dat is de boodschap die Swallow The Sun brengt tijdens deze albumcyclus.

Kippenvel, dat is wat When A Shadow Is Forced Into The Light mij al snel weet te bezorgen. Mikko Kotomäki laat op het openende titelnummer weer eens horen dat hij een van de beste vocalisten in het genre is en balanceert heen en weer tussen zijn normale zang en zijn ouderwetse grunts, waar hij tevens zijn blackmetalkrijs weer inzet. Met The Crimson Crown wordt het duidelijk dat de band dit keer richting een iets kalmer album heeft toegewerkt, waarbij dit specifieke nummer meer doet denken aan de landgenoten van Hanging Garden. Er is gekozen voor een meer positieve grondslag, zonder dat er op gebied van zwaarheid teveel op impact is geminderd. Maar Swallow The Sun zou zichzelf niet zijn zonder nummers die door merg en been gaan en hoewel Upon The Water al een fantastisch nummer is, zijn het Stone Wings en Never Left die de rillingen over mijn lijf doen bezorgen. Maar ook Here On The Black Earth is een fenomenaal nummer in het oeuvre van de band geworden.

Met uitzondering van Songs From The North II heeft Swallow The Sun met When A Shadow Is Forced Into The Light zijn meest toegankelijke album uitgebracht, zonder dat er teveel afstand is genomen van het onmiskenbare handelsmerk. Het klinkt als een natuurlijke overgang van Emerald Forest And The Blackbird (2012) en Songs From The North (2015), waarbij met de kennis over de geschiedenis achter dit album de band een nieuwe parel van Finse melodische metal heeft achtergelaten. En wie zijn beter in het creëren van melodische metal dan de Finnen?

Score:

91/100

Label:

Century Media Records, 2019

Tracklisting:

  1. When A Shadow Is Forced Into Light
  2. The Crimson Crown
  3. Firelights
  4. Upon The Water
  5. Stone Wings
  6. Clouds On Your Side
  7. Here On The Black Earth
  8. Never Left

Line-up:

  • Juha Raivio – Gitaar
  • Mikko Kotomäki – Vocalen
  • Matti Honkonen – Bas
  • Juuso Raatikainen – Drums
  • Juho Raihä – Gitaar
  • Jaani Peuhu – Toetsen

Links: