Svarti Loghin – Drifting Through the Void
ATMF, 2010
Svarti Loghin wordt door enkelen met argusogen in de gaten gehouden. Niet alleen komt dat door de review van collega Martijn die het debuut onder handen nam, Svarti Loghin wordt zo een beetje gezien als de iets underground versie van Lifelover. Dat er Lifelover in het spel zat was al duidelijk, nu wordt het concreet.
Nu, iets wat er zeker bij moet gezegd worden is dat Svarti Loghin niet meer de band is die ze was. Op dit album is het haast unplugged geworden, dezelfde evolutie die een Trancelike Void doormaakte. Dit album verhoudt zich tot het debuut zoals oudere Hypothermia ten opzichte van Lifelover. Wanhoop is de enige overgebleven emotie, agressie uit zich enkel nog in zelfverachting. De grimmige ruisklanken zijn volledig verdwenen, de kruissnelheid is een stuk lager komen te liggen. Dat is niet het enige. Op het titelnummer komt het vooral tot uiting, maar niet alleen daar, het album is doorspekt met southern rock/country-gezang en dito muzikale invloeden. Bij wijlen klinkt het zelfs als blues en country (inclusief mondharmonica!), op een Chris Isaak-achtige manier (behalve de cleane stem dan, die behoorlijk veel op die van Eddie Vedder lijkt). Erg vreemd. De Black Sabbath-cover Planet Caravan past wel perfect in het plaatje.
Ik weet echt niet waar de ontmanteling van black metal nog allemaal heen zal gaan. Nu beginnen ze al met country, blues en grunge te mixen. Misschien zijn het Alice in Chains-fans… Alleen vraag ik me af in hoeverre black metal-fans blijven volgen en in hoeverre de fans van een andere kant zullen komen. Persoonlijk vind ik het niet de vondst van de eeuw, wel die van de week.
Tracklisting:
- Red Sun Sets
- Kosmik Tomhet
- Ödelagd Framtid
- Drifting through the Void
- Nightsky Interlude
- Bury My Heart in these Starlit Waters
- Planet Caravan (Black Sabbath cover)
- Stargazer
Line-up:
- S.L. – Guitars, vocals, keyboards
- Raymond N. – Bass
- Emil – Drums, percussion
Links: