Street Dogs – Back to the World
Brass Tacks Records – Januari 2005 ?
Play It Again Sam stuurde dit schijfje voor een recensie. Op de website en bij het platenlabel uit de USA staat de release datum op januari 2005. Waarom PIAS dan nu instuurt, is mij niet helemaal duidelijk. Wordt hij nu pas hier gereleased, of wilde men de band onder de aandacht brengen vanwege de international tour die in december ook ons land aandeed? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat daarmee een heel aardig cd’tje in mijn speler is beland. Amerikanen hebben het concept van punk nooit helemaal begrepen, volgens mij. Amerikaanse punkrock klinkt dan ook vanaf het begin af aan geciviliseeder, meer bijgeschaafd als de Europese versie. Dat maakt wel dat het voor een groter publiek lekker wegluistert. Daar is ook Street Dogs een mooi voorbeeld van. De jongens zetten een lekker luisterbaar album neer met goeie teksten en pakkende muzikale themaatjes. Gewoon leuk luistervoer.
Street Dogs is opgericht door oude muzikale vrienden die in het verleden al in diverse bands speelden. Zanger Mike mcColgan bijvoorbeeld speelde in het legendarische Dropkick Murphys, voordat hij de microfoon aan de wilgen hing om brandweerman te worden. Lang duurde dat niet. In 2002 vormde hij een nieuwe band en ging weer fulltime als musicus aan het werk. Zijn band is dus nu Street Dogs. In 2003 werd een eerste cd uitgebracht die Union Hill heette en in de USA goed werd ontvangen. Nu is er dus Back to the World en is men druk bezig met een internationale tour.
Soms razend als echte punkers, soms doodgewone lekkere rockers en ook zo hier en daar wat langzame, op folk lijkende stukken. Vooral het slotnummer Unions and the Law is een beetje ballad en een boel folk. Wat verder opvalt is dat dezelfde thema’s en loopjes vaak voorbij komen. Toch is er een lekker luisterbaar plaatje gemaakt. Persoonlijk vind ik het openingsnummer gelijk al het beste nummer van deze schijf Strike a Blow geeft al direct aan, waar men heen wil met dit plaatje. Een breed publiek vinden en tegen de punk aan schuren.Daar slagen ze dus in. Zwakste nummer is voor mij natuurlijk dat ballad achtige ding. Maar dat heeft met persoonlijke voorkeuren te maken natuurlijk.
Geen briljant album. Lekker luisterbare en swingbare muziek, met weinig franje. Het instrumentale gedeelte is simpel, zoals dat bij punk hoort. Het geluid van de zanger is lekker. De wohowoho koortjes zijn aan mij niet zo besteed, maar horen bij de typisch Amerikaanse punk. Kortom best wel een aardig schijfje, wat voor een aardig deel behoorlijk meegezongen kan worden. Een typische middenmoter.
Tracklist cd:
- Strike a Blow
- You Alone
- In Defence of Dorchester
- Back to the World
- Tale of Mass Deception
- Drink Tonight
- Stagger
- White Collar Fraude
- Patrick
- Pull the Pin
- Hands Down
- Unions and the Law
Line-up:
- Mike mcColgan – Vocals
- Marcus Hollar – Guitar
- Johny Rioux – Bass
- Joe Sirois – Drums
Links: