Storm Corrosion – Storm Corrosion
Roadrunner Records, 2012
Het gezicht van Porcupine Tree en het gezicht van Opeth, ook bekend als de man met de rode onderbroek, samen op één plaat. Velen hebben ervan gedroomd, fans hebben erom gesmeekt en eindelijk is het er ook van gekomen. Storm Corrosion is het verbluffende resultaat geworden, maar denk niet dat beide heren het hun luisteraars makkelijk gemaakt hebben met dit project! Het zit er allebei zeker in, maar op erg rustige en relaxerende wijze gebracht. Zelfs haast zonder drum. Vergeet dus alle krachtuitspattingen die beide heren met hun bands in het verleden al brachten, Storm Corrosion neemt je mee op een droomtocht doorheen psychedelische, relaxerende en zelfs hier en daar akelige landschappen.
Luisteren, opnieuw en opnieuw. Dat is de enige manier waarop je aan deze dikke drie kwartier vorm kan geven. Het lijkt allemaal zo simpel: je neemt een wat softere variant van de plaat Damnation en je drukt wat toetsen in op het keyboard, maar niets is minder waar. Op opener Drag Ropes neemt Mikael de zang voor zijn rekening. Het lied start atmosferisch en erg rustig, maar wel in een niet te missen Opeth-stijl. Toch schuilt in dit softere werk een iets geheimzinnigere ondertoon en breken de door elkaar vloeiende stempatronen met de houvast in het nummer. Op het einde krijg je dan ook het type prog dat Opeth het publiek voorschotelde met het laatste album, enkel lijkt het nog verder gedreven dan dat. Wilson volgt de zang op bij de volgende tracks. Met Storm of Corrosion brengen ze akoestische tokkels die me wat doen denken aan de akoestiek bij Ecstasy of Gold van Ennio Morricone. Aanhoudende rust met de kalme stem van Steven Wilson, maar waar halverwege het nummer er een akelige geluidsmuur op je afkomt die opnieuw wegkraakt en waarna het nummer opnieuw de akoestische rust herneemt. Werkelijk niemand doet dit na.
Hag brengt prachtige pianopartijen waarop de iets flauwere zanglijn van Wilson prachtig past. Erg sfeervol, maar hier neemt plots een lichte, wazige versterking het over. Iets dat een unicum is op deze plaat en op het eerste deel erg beroerd klinkt, maar als je even alle maten volgt duidelijk deel uitmaakt van een meesterlijk geheel. De akeligheid binnen de partijen van Storm Corrosion duikt ook weer op bij de tracks Happy en het instrumentale Lock Howl, telkens in afwisseling met dromerige akoestiek en zelfs op de laatstgenoemde track vervat in een semi-oosterse gedachtenwereld. Erg apart en iets waar ik, in alle eerlijkheid toegegeven, ook nog niet zo’n blijf mee weet. Ljudet Innan lijkt tot slot een erg lange en symfonische outro te brengen, maar vat halverwege dan toch aan met een lichte afwisseling naar een akoestische, zomerse inbreng op gitaar en met daarop de zang van Wilson.
Bagger of briliant? Het zal altijd de vraag blijven bij de muziek van dit duo, maar met Storm Corrosion laten Michael en Steven zich tegelijkertijd van hun meest rustige zijde als van hun meest gewaagde zijde zien. Wie nog wat extra wil kan eveneens de digipak aanschaffen met daarin ook een blu-ray versie waar alle nummers nog eens staan met de instrumentale en de demo-versie ervan. Een buitengewone plaat waarbij zelfs de liefhebbers van de laatste Opeth misschien eens moeten slikken, zoals dat bij mij het geval was, maar zonder twijfel een pareltje. Wennen en wegdromen!
Tracklisting:
- Drag Ropes
- Storm Corrosion
- Hag
- Happy
- Lock Howl
- Ljudet Innan
Line-up:
- Steven Wilson – Arrangements, Keyboards, Vocals
- Mikael ?kerfeldt – Guitars, Vocals
Links: