Station Dysthymia – Overhead, Without Any Fuss, the Stars Were Going Out
Solitude Productions, 2013
Een achterblijvertje, van Solitude Productions. Russische funeraldoom, zoals verwacht kon worden. Een anoniem viertal brengt voor de tweede maal een langspeler uit, met een lange naam. 72 Minuten lang gaat het licht uit.
A Concrete Wall, de opener, duurt zo’n 34 minuten. Onnodig te zeggen dat een accurate beschrijving onmogelijk wordt. Het is een duister schouwspel met een gevarieerd scenario van sacrale stemmen, traditionele funeraldoom en lange instrumentale gedeeltes vol fluitende gitaren. In vergelijking met de andere Russische producten van dit label heeft Station Dysthymia een iets meer sludgy/dronend karakter (niet vocaal), hetgeen de band onderscheidt van de grotbewonende funeral doombands. Dat is echter geen probleem, het enige probleem dat ik wel heb met deze band is de herhaling omwille van de herhaling. Er is niet voldoende spanning en dynamiek om het tot een intense belevenis te maken. Tijdens het tweede gedeelte van het openingsnummer bekruipt me toch meermaals het gevoel dat het hier een jamsessie betreft die beter uitgewerkt kon worden. Met iets meer Esoteric-magie had het dan ook een veel hogere score gehaald.
Tracklisting:
- A Concrete Wall
- Ichor
- Starlit: A Rude Awakening
- Starlit: We Rest at Last
Line-up:
- S. – Gitaar
- A. – Gitaar
- B. – Strot, bas
- O. – Drums, synths
Links: