Stangala – Klañv
Finisterian Dead End, 2016
Het klinkt als een wazige combinatie: Keltische folk en doom/stoner. Dat is het natuurlijk ook, maar met het doom/stonerlabel doe je Stangala zeker tekort. Er zijn duidelijke invloeden van black metal te vinden (in ieder geval meer dan doom/stoner) en de gehele sfeer is ronduit raar. De Bretonse band brengt het tweede album, Klañv, uit en hoewel het even wennen is, is er ook genoeg om even voor te gaan zitten. Laat het afschuwelijke artwork voor wat het is, want dat is nooit een sterk punt geweest, als ik op vorige releases af mag gaan.
Maar goed, Keltische folk dus. Dit zal ongetwijfeld te maken hebben met de Bretonse afkomst van de band, aangezien ook de teksten volledig in het Bretons zijn gezongen ( afgezien van een sample hier en daar). De band weet er meermaals een goede atmosfeer uit te scheppen, zoals op het nummer N’eus ket dremmwel hiviz, waar na een uitgebreide intro ingetogen wordt gezongen met een minimale begeleiding en uiteindelijk geëindigd met een grandioze, sfeervolle climax. Ook opener Bigoudened an Diaoul : Orinoù (een van de meest ‘stoner’ nummers op het album) schept een goede atmosfeer, zij het op een totaal andere manier: de blazers zorgen voor een haast jazzy sfeer en dat misstaat de fuzzy riffs niet. De band gooit het overigens regelmatig over een andere boeg, zoals op Lutuned an noz, dat ons voorziet van een portie primitieve black metal, wat vaker op het album zal voorkomen.
Het is dus een reis van hot naar her en weer terug op Klañv. Dat is geen probleem, maar de draad is af en toe ver te zoeken en de zeer verschillende elementen worden regelmatig abrupt afgewisseld. Gelukkig zijn er altijd de ietwat naargeestige blazers die steeds weer de kop opsteken, maar wel smaakvol zijn aangebracht. De productie van het album had wat beter gekund, want met name de vocalen hebben de neiging om weg te vallen. Erg jammer, want die klinken wel alsof de atmosfeer van de muziek goed voortgezet wordt. Af en toe moet ik denken aan Arcturus ten tijde van The Sham Mirrors (ook qua melodieën in de muziek) en dat is wat mij betreft een goed iets. Stangala is in ieder geval weg om net zo vreemd te zijn.
Ondanks het label doom/stoner is er dus eigenlijk vooral black metal te horen op Klañv. Het is een raar album geworden, gekker dan waar ik op geanticipeerd had bij de omschrijving, maar ik klaag geenszins: er zijn jazzy invloeden, veel folk en ook doom te vinden, al dan niet voorzien van synthesizers. Stangala doet wat mij betreft een hoop goed, ondanks de wat gebrekkige productie en de onsubtiele overgangen. Er is dus nog genoeg verfijning die kan plaatsvinden, maar voor nu vind ik dit een plezierig album.
Tracklisting:
- Bigoudened an Diaoul : Orinoù
- Hent loar
- Lutuned an noz
- Klañv
- N’eus ket dremmwel hiviz
- Jan
- Marv int ar martoloded
- An Ankoù hag ar vor
Line-up:
- Thomas Coïc – Drums
- Steven Le Moan – Gitaar, Vocalen
Links: