Ergens in 2012, ruim twaalf jaar geleden dus, vroeg collega Hadermann zich af of deze twee Noren en een Fransman niet met zijn drieën in een vijver vol eendjes, in het stagnerende water waren gevallen. Hetgeen hij te horen kreeg op de gelijknamige debuutplaat Stagnant Waters bleek niet echt gemakkelijk te bevatten. Dat belooft natuurlijk, want nu ligt Rifts op de draaitafel. In deze band ontmoeten drie individuen elkaar en dagen ze elkaar maar ook ons als luisteraars uit om ons te verdiepen in hun nieuwste muziek. De heren vragen zichzelf openlijk af of we hier met zijn allen wel mentaal klaar voor zijn. Tja met een achtergrond in Fleurety, Strid, Void, Dreams Of The Drowned, Pryapisme en zelfs een ver verleden in DHG, kan het moeilijk anders dan dat het geheel een moeilijk bevattelijke collectie van klanken en geluiden zal zijn.
Wat lijkt te starten met een aangename golf water uit de diepe zee wordt direct door een verzameling aan dissonante klanken om zeep geholpen. Het belooft, nee: het is een helse klus, een bijzonder lastig karwei om deze plaat helemaal tot het einde in één beurt door te luisteren. Het raakt kant nog wal, er is geen rode draad of die lijkt er alvast niet te zijn. De muziek van deze avantgardisten klinkt en voelt aan als een bootje dat losgeraakt is van de steiger en vervolgens door de natuurelementen naar ik weet niet waar wordt gestuurd. Ja, je hoort wel blackmetalfundamenten en dit onder de vorm van blastbeats en wat sturende riffs, maar alles wordt vakkundig door allerlei elektronica de nek omgewrongen.
Op zich kan ik wel weg met behoorlijk wat avantgardistische elementen in de black metal. Denk aan bands als Chryst, Laster, Pensées Nocturnes, DHG, Abigor en nog zo vele anderen. Er lijkt geen lijn te zijn, geen houvast in de chaos maar die is er bij bovenstaande bands juist wel. Bij dit Stagnant Waters mis ik die toch compleet en zo kan je stellen dat de lijn, de grens tussen avantgarde en gewoon teringherrie vervaarlijk dicht in de buurt komt. Nochtans doen de heren hun best om die lijn, die grens, zo klaar en duidelijk mogelijk uit te tekenen en zo goed mogelijk te leggen. Zo start elk nummer op een iet of wat herkenbare wijze maar lijkt het na enkele tellen naar de galemiezen.
Ik kan concluderen dat dit Rifts van Stagnant Waters toch vervaarlijk dicht in de buurt van teringherrie komt. De band slaagt er toch in op beperkte plaatsen herkenningspunten in te bouwen en dat maakt dat de plaat niet helemaal de dieperik in gaat. Ben ik mentaal klaar om deze muziek te beluisteren? Ja hoor, zeker weten. Maar of het je wat oplevert is een andere vraag.
Score:
55/100
Label:
Neuropa Records, 2024
Tracklisting:
- Black Fields
- Split And Spilt
- Gonad Waltz
- Crackle
- Forced To Go
- Rifts
- Battle Tactics Of General Nonsense
Line-up:
- Svein-Egil “Zweizz” Hatlevik
- Camille Giraudeau
- Aymeric Thomas
Links: