De eerste drie albums van Soulfly hadden alle iets bijzonders. Plaat nummer één zette een werkelijk nieuw geluid neer, de tweede plaat kende een aantal zeer geslaagde samenwerkingen en de derde bevatte een redelijk briljante cover van Sacred Reich’s One Nation. Daarna ben ik de band van Max Cavalera wat minder gaan volgen omdat er (toegegeven: bij vluchtige beluistering) een ‘meer van hetzelfde’- gevoel ontstond. En nu is er dus zelfs album nummer elf!
Voor deze release is Soulfly de studio ingetrokken met Josh Wilbur die eerder de productie verzorgde voor albums van onder andere Lamb of God en Trivium. Dat pakt heel goed uit, want het album kent een kraakhelder maar heavy geluid. Zang en instrumenten krijgen op de juiste momenten de hoofdrol en er lijkt zorgvuldig gekeken te zijn welk geluid er bij een specifieke passage in een song past. Zo is het drumgeluid soms droog en tribal en dan weer heel bombastisch en zwaar. Die Wilbur weet waar hij mee bezig is!
Het album zelf opent met titeltrack Tribal, welke direct een goed beeld geeft van wat er allemaal gaat komen. Het nummer vangt aan met inheems gezang waarna de gitaar invalt en Max met een korte schreeuw het album in gang zet. Waar de gitaarriffs en zang in de refreinen door hun springerigheid aan het eerste Soulfly-album doen denken, gaan de coupletten veel meer de thrashy kant op. De song kent een fraaie breakdown met veel groove. Duidelijk wordt daarmee waarom band en platenmaatschappij over een ‘Tribal Groove Bomb’ spreken. Zelf vind ik dat men het album daarmee wat tekort doet. Er is namelijk veel meer aan de hand dan alleen tribal en groove.
Zo spelen in het tweede nummer Dead Behind The Eyes thrashy riffs de hoofdrol. Deze moeten ze wel delen met de samenzang tussen Randy Blythe (Lamb of God) en ons aller Max. Beiden spatten zeer gemotiveerd (om niet te zeggen woedend) uit de boxen. Zelf verwijst de heer Cavalera in interviews ter zake van de zanglijnen naar Schizophrenia. Laat u echter niet foppen: de track is toch wel wat geavanceerder dan de wat primitieve metal op dat Sepultura-album. Dit neemt niet weg dat song bij vlagen erg dicht komt bij de thrashmetal zoals die eind jaren ‘80, begin jaren ‘90 voor handen was, zij het met een modernere productie. Prijsnummer!
Ook in The Summoning is het afwisseling troef. Het nummer schiet uit de startblokken met snel drumwerk dat duidelijk maakt dat Zyon Cavalera zijn plek achter de drumkit niet gestolen heeft. Daarna veel groove, maar ook versnellingen naar thrashtempo en naar het einde toe komen we zelfs electrobeats tegen. Opnieuw valt het sublieme geluid op.
Volgende hoogtepunt na Dead Behind The Eyes is Evil Empowered. Hoewel overwegend midtempo, spat de woede opnieuw uit de speakers. Max is weer eens oprecht boos (en niet alleen omdat dat bij metal hoort). Ziedend spuwt hij in de microfoon: “Evil In Place Of Power”. Zou hij een specifiek iemand op het oog hebben? Ik zie nu al voor me dat op komende festivals hele volksstammen de “Rise Above” chants uit dit nummer meebrullen.
Na zoveel groove zijn we natuurlijk wel toe aan iets heftigers en dat komt er ook in de vorm van Under Rapture, dat snelle thrashy passages kent. Naar het einde toe knalt Ross Dolan (Immolation) zijn zware deathgrunt er nog even in om echt een punt te maken. Met succes! Opnieuw een hoogtepunt op het album.
De daarop volgende tracks Demonized en Blood On The Street houden de afwisseling stug vol, waarbij het gitaarwerk van Marc Rizzo op eerstgenoemd nummer wel zeer mooi en inventief is. Bite The Bullet brengt dan weer wat meer de springerige metal van de eerste twee Soulfly albums, ook al door de rol van de tribaldrums.
Met Feedback! zetten de heren nog één keer aan. Het tempo gaat omhoog voor een track met een hardcore-achtig refrein dat niet veel meer inhoudt dan twee keer “Feedback!” roepen. Maar het gaat wel door en kan als (semi-)afsluiter zeker tellen, ook al omdat er een korte ode aan overleden strijdmakkers in verborgen lijkt te zitten.
Met het instrumentale Soulfly XI worden we met akoestische gitaar en zachte saxofoon de nacht in gestuurd. Het is dan wel al een heel mooie dag geweest. Als we al een puntje van kritiek willen noemen – en de objectiviteit gebiedt ons dat te doen – dan zijn het de teksten van Max: hij zal wel nooit de Bob Dylan van de metal worden. Opnieuw komen op dit album dezelfde thema’s voorbij en soms zelfs dezelfde zinsneden (“I Am Integrity”). Of dat veel uitmaakt bij een album als dit is echter maar zeer de vraag.
Ritual is namelijk veel meer dan zo maar het elfde album van Soulfly. Het is een geïnspireerd, afwisselend album geworden dat tot in de puntjes is uitgewerkt. Mijn aandacht heeft de band alvast weer!
Score:
85/100
Label:
Nuclear Blast, 2018
Tracklisting:
- Ritual
- Dead Behind The Eyes
- The Summoning
- Evil Empowered
- Under Rapture
- Demonized
- Blood On The Street
- Bite The Bullet
- Feedback!
- Soulfly XI
Line-up:
- Max Cavalera – Vocalen, gitaar
- Marc Rizzo – Gitaar
- Mike Leon – Bas, vocalen
- Zyon Cavalera – Drums
Links: