Soms stel je je wel eens vragen bij het genre dat een bepaalde band speelt. Wat denk je bijvoorbeeld van de combinatie speed metal/classic rock/brutal punk. Maak me gek! Deze Brusselse heren komen fris uit de underground om deze punky (garage) rock ‘n roll tegen uw neus aan te slaan. Sons of Disaster noemen de mannen zichzelf. De albumnaam is Cursed, en daar moeten we het maar mee doen blijkbaar. Wat de filosofie is achter dit album wordt door de band niet verder toegelicht. Tracks die langer dan 3:30 minuten duren, daar doen de heren niet aan. De band brengt snelle energie, als een blikje Redbull met een lijntje coke erin. Dit is overigens het tweede album na het in 2013 uitgebrachte debuut, genaamd Death and Destruction.
Wat een vreemde opener zeg. Die Motherfucker heet het nummer, en het is duidelijk een rip off van Die Motherfucker Die van Dope. Dit lijkt me eerder een bonusnummer dan een openingstrack. De toon is in elk geval gezet. Eenieder die er een incestueuze relatie met zijn moeder op nahoudt mag sterven, als het aan Sons of Disaster ligt. De naam Sons of Disaster doet overigens wat denken aan Sons of Anarchy. Laat die band nou net een overduidelijke inspiratiebron voor deze Belgen zijn. Het is wel duidelijk hoe deze band redeneert: ‘Beter goed gejat dan slecht bedacht.’ Op Burning Hearts gaat het tempo wat omlaag met een melodieuze insteek en een vrijwel instrumentale inkleding. Dacht ik. Blijkt dat op de demoversie de zang is weggevallen. De zang is hier in werkelijkheid vrij gedoseerd aanwezig, in een relaxte stemming. Pain is My Home gaat wild als Sum 41. Het gitaarwerk jankt de countryriffs erdoor die doen herinneren aan The Age of Pamparius (Turbonegro). De a capella na 1:30 minuten overtuigt dan weer met rauwe straatpraat. Dat Sons of Disaster ‘streetwise’ is hoor je ook op het agressieve Land of The Sons. De nadruk ligt hier op de ruige vocalen en de basgitaar blijft wat meer op de achtergrond. Het doet Amerikaans aan en nodigt uit tot wilde hardcorepits.
Dat Amerikaanse geluid uit de 90s is wel typerend voor deze band. Cursed is echt niet het beste punkalbum ooit, maar het klinkt alsof het recht van de straat komt. Die energieke ‘schijt aan alles’-mentaliteit communiceert Sons of Disaster middels heel veel groove en melodieuze doch ruwe zang. Genietbaar, maar op Pain is My Home na kan ik toch weinig echt gedenkwaardige stukken ontdekken.
Score:
70/100
Label:
Mottow Soundz, 2020
Tracklisting:
- Die Motherfucker
- Frites, Putes, Bagarres
- Burning Hearts
- Pain is My Home
- HRIR
- Boozin N Drivin
- Land Of The Sons
- U.S. Bitch
- Zero Authority
- Fuck You
Line-up:
- Greg – Vocalen
- Selim – Gitaar
- JT – Gitaar
- Gilles – Basgitaar
- Félix – Drums
Links: