Sólstafir – Svartir Sandar
Season of Mist, 2011
Hier is hij dan eindelijk: de opvolger van de plaat die de eerste plaats wist te bereiken in de jaarlijst van 2009. Dit was niet enkel het geval bij ons, het IJslandse viertal van Sólstafir wist twee jaar jaar geleden met hun magnum opus Köld zo maar even de hele Europese underground-hitparade plat te walsen. Terecht kan dus gezegd worden dat dit volgende album Svartir Sandar een heuse uitdaging was, want het werd verderbouwen aan de overtreffende trap.
Svartir Sandar is een dubbelalbum geworden, bestaande uit de delen Andvari en Gola. Opvallend is het verschil tussen beiden, hoewel op beide schijfjes toch onmiskenbaar de typische Sólstafir-kenmerken terug te vinden zijn, met invloeden die mij persoonlijk het meest doen denken in de richting van Sigur Rós, Primordial, Cult of Luna en vele anderen. Het is ondertussen ook algemeen bekend dat ieder zijn eigen ding hoort in de vaak groovy post-rock/-metal die de band brengt, met als typische element de enorm psychedelische climax die ze weet te brengen.
De Andvari-plaat brengt een nieuw experimenteel kantje van Sólstafir naar voren, iets wat het merendeel van de nummers op dit deel toch minder toegankelijk maakt dan het materiaal op Köld. Naast een enorme diversiteit aan stijlen, van erg groovy post-rock op nummers als Þín Orð en Æra zijn er ook slepende, rustigere nummers als Sjúki Skugginn. Absolute uitschieter op dit deel van het album is het nummer Fjara, dat ook al als smaakmaker werd meegegeven de voorbije maand. De stem van zanger Aðalbjörn is altijd opnieuw wennen (zelfs van nummer tot nummer), maar hier overtreft hij zichzelf toch wel: melancholisch, met een diepgaande opbouw en een ongekende pracht.
Gola overtreft voor mezelf niet enkel het andere deel van dit album, maar ook het vorige album Köld. Een gedurfde stelling, maar als je dit schijfje beluistert dan ervaar je gewoon sublieme post-rock, met telkens een immense diepgang en leuke afwisseling. Ook lijkt het dat de vocalen hier beter op hun plaats zijn, met telkens het ideale gevoel in de stem. Waar Stormfari iets zwaarder uitvalt dan de rest, breekt ook dit nummer uit in een moment van psychedelische climax. Op de titeltrack Svartir Sandar wordt het naar het einde toe gewoon wegdromen met de invallende symfonie, maar dan moet het hoogtepunt van dit album nog komen: Djákninn is zonder enige twijfel het beste nummer dat ik dit jaar al beluisterde. De afsluiter vangt op de traditionele rustige, akoestische manier aan, om vervolgens op een wonderbaarlijke manier op te bouwen en uiteindelijk los te barsten in de machtigste climax van het album. De boodschap hierbij: gewoon wegdromen en genieten.
Of de band erin geslaagd is om Köld te overtreffen is omwille van het eerste deel wellicht een mening die bij elk wat gaat verschillen. Moest Andvari toch niet op dezelfde manier in de smaak vallen als bij mij het geval was, dan blijft nog steeds het tweede deel over, en dit is Sólstafir op zijn best. Fan van de teaser of niet, dit nieuwe album blijft een absolute prioriteit om aan te schaffen.
Tracklisting:
CD1 – Andvari
- Ljós í Stormi
- Fjara
- Þín Orð
- Sjúki Skugginn
- Æra
- Kukl
CD2 – Gola
- Melrakkablús
- Draumfari
- Stinningskaldi
- Stormfari
- Svartir Sandar
- Djákninn
Line-up:
- Svavar Austman – Bass
- Guðmundur Óli Pálmason – Drums
- Sæþór Maríus Sæþórsson – Guitars
- Aðalbjörn Tryggvason – Guitars, Vocals
Links: