Skypho – Same Old Sin
Eigen beheer, 2011
Iedere normale metalfan hoort zwaar ontgoocheld te zijn over het laatste album van The Ocean. Geen nood, de opvolging staat klaar. Deze Portugese debutanten hebben het album gemaakt dat het Zwitsers/Duitse collectief uit de eerste zin voor ogen had, maar dat bij hen uitdraaide in bubblegumzoete softpop. Niet dat Skypho hier een kanonskogel van een schijf uitgebroed heeft, maar als debuut kan dit tellen.
De dertien songs zitten boordevol moodswings. Je hoort een avontuurlijke band die durft te experimenteren en dat levert een avant-gardistisch kunststukje op. Dat hoor je aan de speelse sprongen van zomerse reggae, naar wulpse buikdansdeuntjes tot jolige folkrock. Het soort muziek waar de algemene muziekliefhebber en collega-muzikanten zich urenlang op kunnen afrukken. Frisse akoestische Balkanklanken reizen door naar oosterse clustersferen en triballistische bongo’s slagen er zelfs in het geheel toch geen triballistische kant uit te sturen. Probleemgeval is – net als bij The Ocean trouwens – de zanger. Het staat buiten kijf dat die kerel kan zingen en dat hij een karakteristiek, maar toch zo fragiel stemtimbre heeft. Daarmee smelt hij harten in expressieve uithalen en parelende zanglijnen die tot ver buiten de lijntjes kleuren. Elke keer mixen ze die vocale harmonieën zeer precies door de effecten om instrumentaal sowieso al intrigerende songs te steunen. Maar als hij screamt komt er zo’n hoge puberscream uit, waar je de achterwand van z’n nek hoort kraken. Net als de gesproken stukken ontbreekt het daar aan vocale maturiteit.
Spirit is een favoriet. Het is een uitzonderlijk fraai opgebouwde mix van ijle, licht melancholische melodieclusters, scheurende metalriffs en fris akoestisch, uptempo werk. Zeer vaak is het te soft en maagdelijk voor metalfans als wij, maar je kan er niet omheen dat hier creatieve kracht in schuilt. Deze band durft te musiceren en blinkt van de inspiratie. Ze goochelen met totaal verschillende gitaren, effecten, sferen en ritmes en toch klinkt deze plaat organisch. Dat en de aanwezigheid van een elektrische gitaar is het verschil met de laatste van The Ocean. En dan moet je weten dat ze deze plaat helemaal zelf gefinancierd hebben, inclusief kant en klare professionele packaging, knappe website en heldere (misschien wat brave) productie. Dan moet je zelfs als metalfan je hoed durven afdoen!
Tracklisting
- S.d.s.
- Sleeping In The Monster’s Bed
- A Última Caminhada
- My Insomnia
- Your Love, My Cage, My Prison, My Rage
- Spirit
- Nowhere Neverland
- Demon’s Party
- Darkness Of The Soul
- My Last Words
- Re_Nasce
- Jungle Syndrome
- White Bird
Line-up:
- Carlos Tavares – Vocals, akoestische gitaar
- Hugo Sousa – Gitaar
- Ricardo Santos – Basgitaar
- Ricardo Fontoura – Drums
- Hugo Oliveira – Percussie
Links: