Sisters of… – The Serpent, The Angel, The Adversary
Crowquill Records, 2015
Ja… de zus van wie dan? In de categorie irritante bandnamen scoort het Amerikaanse Sisters of… in ieder geval al volle punten. Samen met het promopraatje dat vol staat van loze termen als “genre-tartend” (vrij vertaald) en dat vertelt over ene Aaron Coker die blijkbaar het concept heeft uitgevonden van een solo-artiest die met een wisselende groep muzikanten samenwerkt om zijn albums te maken. Ik zou graag alle artiesten opnoemen die precies hetzelfde doen, maar ik ben bang dat Zware Metalen dan eerst meer servers moet aanschaffen om deze lijst op te kunnen slaan. Bovendien is het een beetje raar om zoiets bij je eerste album al te claimen. Hoe kan je nou vaak van bandleden wisselen als je pas één album en een EP uit hebt (voor zover ik begrijp allebei met dezelfde muzikanten). Ik zou nog wel een tijdje door kunnen gaan en elk detail wat me uit de biografie van deze band irriteert uitpluizen, maar het gaat uiteindelijk om de muziek.
Sisters of… speelt postmetal van de instrumentale variant. Op een paar gesproken woord-momentjes hier en daar na in ieder geval. Ik heb altijd een beetje een haat-liefdeverhouding gehad met instrumentale metal. De muzikale voorkeur van mijn ouders heeft ervoor gezorgd dat ik vanaf jongs af aan naar (voornamelijk instrumentale) klassieke muziek heb geluisterd, alvorens ik in mijn tienerjaren via Apocalyptica bij de metal belandde. Ik weet als geen ander dat het mogelijk is om een paar uur muziek te schrijven zonder zang of tekst zonder dat het saai wordt of dat de luisteraar het gevoel heeft dat er iets ontbreekt. Maar of metal ook echt het geschikte genre hiervoor is daar twijfel ik steeds meer aan. Uiteindelijk is de stijl in 99 procent van de gevallen patroon-gedreven met de nodige herhaling, wat betekent dat je zonder zang vaak gedurende lange tijd naar dezelfde motieven aan het luisteren bent. Zolang je hier niet echt op let dan valt het minder op, maar als ik echt met aandacht ga luisteren begint dit me al snel te irriteren.
Postmetal heeft de potentie om hier een uitzondering in te zijn aangezien de muziek minder draait om afwisseling en juist gebaseerd is op de opbouw van spanning, onder andere door middel van herhaling. Dit vergt echter bijzonder veel vaardigheid van de songwriter of band in kwestie, en slechts enkelen hebben mij tot op heden kunnen overtuigen (Godspeed you, black emperor bijvoorbeeld). En om een lang verhaal nog iets langer te maken: Sisters of… valt daar niet onder. De ingrediënten zijn er allemaal wel, maar zonder chef-kok om ze op de perfecte wijze samen te voegen stijgt het nooit boven zichzelf uit. Zoals je zou verwachten zijn de lange spanningsbogen in zekere zin aanwezig, maar ze zijn harmonisch niet meeslepend genoeg om echt te boeien. De langverwachte climax is vervolgens niet explosief genoeg en zakt vrij snel weer in als een mislukte soufflé.
Ondanks dat zijn er een aantal momenten op The Serpent, The Angel, and The Adversary die best de moeite waard zijn. Gek genoeg is dit vooral na de eerste drie tracks die samen de titel vormen en blijkbaar een belangrijke rol dragen op dit album. Het kortste nummer Germana Cele heeft een fijne ambient-sound gemixt met een typisch Tool-achtig baslijntje, gevolgd door Annabelle waar de band met een paar prima riffs eindelijk wat ballen toont. Keerzijde is dat werkelijk alle riffs (en hierdoor alle nummers) in dezelfde toonsoort gespeeld worden. Luister voor grap een keer de eerste paar seconden van elk nummer achter elkaar en je hoort op 1 nummer na elke keer precies dezelfde noot. Het kan voor niemand een verrassing zijn dat dit na bijna vijftig minuten wel een beetje gaat vervelen.
Sisters of… maakt maar weer eens bijzonder duidelijk dat als je een essentieel element als zang uit de mix haalt dat je dit op andere vlakken moet compenseren. Waar andere artiesten met dezelfde punten van kritiek die ik hierboven plaats wegkomen, simpelweg omdat de vocalen mijn aandacht hiervan afleiden, liggen ze op dit album wagenwijd open. Dit maakt van The Serpent, The Angel, and The Adversary een weinig memorabele luisterervaring, en in een goed vertegenwoordigd genre niet de moeite waard.
Tracklisting:
- The Serpent
- The Angel
- The Adversary
- Germana Cele
- Annabelle
- Annaliese
- Leva In Mare
Line-up:
- Aaron Coker – Gitaar, drums
- Chris Clark – Gitaar, bas
Links: