Sinocence – Black Still Life Pose
Copro & Casket Records, 2005
Het Noord-Ierse Sinocence bouwde in de afgelopen paar jaar een redelijk positieve reputatie op door hun optredens tijdens het Belfast Tsunami Benefit. Godverdomme zeg! Waar een Tsunami wel niet goed voor kan wezen… (ondergetekende trekt een scheef gezicht) Behalve dit optreden stond de band in het voorprogramma van Machine Head tijdens hun toergedeelte in Ierland. Casket Music doet dit album de deur uit, naja “album”…. de compilatie van eerder uitgebrachte demo’s, onder het genre melodic thrash… Wéér een aanleiding voor een scheve smoel. Terend op bovengenoemde ‘selling points’ was er misschien wel haast. “We hebben nu een beetje naamsbekendheid opgebouwd, zullen we dan maar heel snel een full length gaan regelen?” Naar mijn mening had men hier nog even mee mogen wachten.
Sinocence produceert een mix van de pakkendste varianten van death, thrash plus melodie. Omdat er gekozen is voor een hoog gehalte aan toegankelijkheid neigt de muziek die de band speelt meer naar stevige catchy bedoelde rock. De heren hebben tijdens het schrijven van hun nummers duidelijk getracht enkele spanningsbogen aan te brengen in de muziek. Helaas blijft het bij een opbouwende spanning (die je tevens pas ontdekt na het meerdere malen beluisteren van de cd), die plotseling wordt verpest door slechte zang of een teleurstellende, verkeerd ingezette gitaarlijn. Dit effect is vergelijkbaar met hoe Machine Head spanning creëert alvorens een lekkere gitaarpiep…. Alleen Sinocence laat het effect van die piep vervolgens achterwege. Heel jammer, want het haalt nou net de jeux eruit.
Als recensente blijf ik me nog wel eens afvragen of het nou aan de promo ligt of dat ook de werkelijke release voorzien is van een bepaalde productie. Goed, het is een promo, maar als hiermee gepromoot moet worden zal dit dus wel gelijk zijn. De productie is ontzettend matig: er lijkt een soort ruis aanwezig te zijn, die zeker niet wordt veroorzaakt door mijn audio-apparatuur! Over de muziek met de bijbehorende ruis is de zang er op sommige momenten te hard overheen gezet.
De zang op zich verdient een eigen alinea. De zang behaalt zowel de hoogtepunten als de extreme dieptepunten. Afwisseling is gegarandeerd, dan wél alleen binnen de toegankelijkere genres. De manier waarop vocalen worden toegepast is soms te vergelijken met Life Of Agony, Alice In Chains maar ook met Green Lizard. Waar de zanger lang en gevoelig wil uithalen gaat het finaal mis, maar bij gecompliceerdere coupletten en refreinen met interessante lettergreep-breuken komt de kwaliteit naar boven zetten. Die moeilijkere zangstukken geven nummers als Psycho en Makin’ a Monster net dat beetje extra.
Sinocence, een band die vermoedelijk overhaast een debuutalbum wilde uitbrengen. Duidelijk nog op zoek naar hun eigen manier van muziek pakkend te maken. Een mooi voordeel is dat de band nog genoeg ruimte heeft om te keren. Wellicht dat die bijzondere verrichtingen er na nog wat meer oefening er wel in gaan zitten. Het herexamen dient dan ook zeker niet op korte termijn te worden aangevraagd!
Tracklist:
- Requiem
- Psycho
- Beneath The Halo
- Makin The Monster
- Six Second Stare
- Drown The Noise
- Shedding Skin
- Anything For The Next Escape
- Inside
- Novocain
- Soultied
- Scarred Human Voodoo Doll
Line up:
- Moro – Vox, Guitar & Piano
- Anto – Lead Guitar
- Kaxxx – Bass, Vox
- Davy – Drums
Links: