Sieghetnar. De eerste platen waren een mix van Burzum en een aantal atmosferische en depressive bands à la Trancelike Void. Ik vond het prima, zoals de review van de gedeelde EP met Uruk-Hai liet lezen. De laatste jaren werd het steeds minder iel en depressief, de ambient bleef wel aanwezig, maar de stofzuigergeluiden werden uplifting en vrijblijvend, muzak met een beetje black metal. Nu is er album nummer twaalf (!) van de eenzaat genaamd Thorkraft, een bezige bij gezien de band nog maar bestaat sinds 2005 en nog een aantal splits heeft uitgebreid in de marge.
Goed, Sieghetnar dus met zijn Gebirge. Zoals de hoes laat vermoeden, is het heel zonnig en episch geworden in het imaginaire land van Sieghetnar. Net zoals Burzum in de gevangenis, gaat deze de puur instrumentale pingelpianotour op, maar dan met enorm zweverige en feeërieke klanken. Soms heb je het gevoel dat je naar een orkestje van twaalfjarigen zit te luisteren, die hun groeifeest of lentefeest (maakt niet uit) vieren op zeer spirituele wijze. Onstrak en zonder al te veel diepgang, net als de pogingen om creatief om te gaan met een drumcomputer. Het moge duidelijk zijn dat de bitterheid en levensmoeheid van de eerste platen eigenlijk Sieghetnar recht op bestaan gaven, hoe ironisch dat ook moge klinken. Dit is gewoon bijzonder zwak. Derdehandse Dungeons & Dragons soundtrack muziek voor atmosblackies die alles goed vinden.
Score:
45/100
Label:
Black Metal Propaganda Deutschland, 2019
Tracklisting:
- Gebirge
Line-up:
- Thorkraft – Instrumenten
Links: