Sideburn – Jail
Metal Heaven , 2011
Muziekvrienden, ik ben bijna vierenvijftig jaren oud, luister vanaf mijn twaalfde jaar met veel interesse naar hardrock en heavy metal en ben er de afgelopen tien jaar dieper ingedoken dan ik me ooit voor had kunnen stellen. Dat heeft als gevolg dat ik een veel bredere smaak op het gebied van rock en metal heb gekregen, maar ook dat ik nu alweer een jaar of vijf stukjes mag schrijven voor Zware Metalen. Wees niet bang (of blij), ik ga hier niet mijn afscheid aankondigen, ik vind het allemaal nog veel te leuk om te doen. Het is alleen maar even om duidelijk te maken dat ik, met name in de hardere rock en heavy metal de laatste tijd wel erg veel voorbij hoor komen dat ik al eens gehoord en gezien heb en meestentijds was dat “vroegûh” toch wel een klasse beter, maar dat kan ook komen doordat het toen nog wel origineel was. Het nieuwe album Jail van de band Sideburn, dat ik op dit moment beluister, roept gewoon de vraag op waarom een zo uitstekend spelende en zingende band niet iets meer initiatief en originaliteit kan tonen? Ik denk dat ik het dan allemaal een stuk leuker zou vinden.
Nu is het natuurlijk wel zo dat Sideburn een groot deel van de rockgeschiedenis al spelende meemaakte. De Zwitserse band Genocide werd al in 1986 opgericht en speelde onder die naam door tot en met 1996. In 1997 werd de band herdoopt tot Sideburn en maakte men een switch van de heavy metal naar de hardrock. Langzaam maar zeker is men tegen de internationale top aan gaan schurken en stond men live in het voorprogramma van veel beroemde bands. Genocide/Sideburn bracht tot nu toe zeven albums uit en Jail is dus de achtste schijf van deze club.
Meteen maar even vaststellen dat deze jongens geen copycats zijn en men de gemiddelde hardrockband op alle fronten qua kwaliteit de hielen laat zien. Echter qua stijl en speelwijze gaat men eigenlijk wat te nadrukkelijk winkelen bij bands als AC/DC en landgenoten Krokus. Dat ook het productieteam zijn sporen heeft verdiend in de hardrockwereld is dan ook weer goed te horen, het geheel steekt helder en logisch in elkaar. Toch zijn voor mij de hoogtepunten van deze cd de momenten waarop men nadrukkelijk kiest voor de blues. Dan wordt de ritmesectie plotseling simpel en zeer effectief, de zang slepend en de gitaar huilend met een wat metalen klank en zelfs de mondharmonica wordt uit de rugzak gehaald, heerlijk!
Een bovengemiddeld album van een heel goede band. Geen originaliteitsprijs en ook geen klassieker, maar zeer wel luisterbaar voor de liefhebber en daar valt ook wat voor te zeggen of eigenlijk daar doe je het als band voor, naast het feit dat je het zelf ook nog eens leuk vindt om een lekkere pot harde rock te spelen met elkaar.
Tracklisting:
- Live To Rock
- Devil And Angel
- One Night Stand
- Rock’n’Roller
- Lazy Daisy
- Jail
- Chase The Rainbow
- Long Beard And Boogie
- The Red Knight
- Good Boy
- Kiss Of Death
- Creedence Vibe
Line-up:
- Roland Pierrehumbert – Vocals, harmonica
- Fred Gudit – Rythm guitar
- Boris – Lead Guitar
- Michel Demierre – Bass
- Lionel Blanc – Drums
Links: