Shokran – Supreme Truth
Eigen Beheer, 2014
“Goh, ik ben benieuwd hoe snel dit gaat irriteren”. Dat is eigenlijk het voornaamste wat ik me afvraag bij het luisteren van de eerste nummers van Supreme Truth, het debuutalbum van Shokran. In een typisch gevalletje doorgeslagen-met-het-verzinnen-van-een-genre maakt de band naar eigen zeggen, hou je vast, Oriental-Groove-Djent-Metal. Djent met flink wat harmonische mineurtoonladders dus (zo’n oriëntaals tintje krijgt het daarvan) en een hoop kitscherige sitargeluidjes, de groove die moet je er zelf even bij verzinnen aangezien het voornamelijk bij de voorspelbare hakkerige syncopische riffs blijft die we ondertussen wel kennen van dit soort bands.
Maar ondanks dat het allemaal in essentie wat knullig en kinderachtig overkomt is de uitvoering op zijn minst degelijk te noemen. De gitaren klinken strak en de virtuoze stukjes zijn over het algemeen smaakvol gebracht en overheersen niet, de vocalen zijn, hoewel niet bepaald accentloos, zowel op het gebied van grunts als clean goed te pruimen en de mix… Ja, daar gaat het eigenlijk alweer een beetje de mist in. De basis is verre van professioneel te noemen maar niet onverdienstelijk. De keyboardgeluiden en sommige solo’s stijgen echter teveel boven de rest uit en vormen in bijna elke nummer een afleiding. Naast de normale versie heeft de band een instrumentale versie uitgebracht, ik had zelf liever een versie gehad met wat minder geneuzel tussendoor.
Een ander ding wat toch wel erg opvalt is de lengte van de nummers. Het is niet vaak dat je een album uit deze hoek van de metal tegenkomt waar het langste nummer slechts vier minuten lang is en maar liefst negen onder de drie minuten klokken. Niet dat dit per se slecht is; ik heb veel liever een compact nummer van drie minuten dat goed geschreven is dan een “epic” van een kwartier waar geen touw aan vast te knopen is. Maar het voelt bij Shokran alsof de band eigenlijk best nog wat langer wil doorgaan en in plaats daarvan de nummers op willekeurige momenten plotseling afkapt. Na een tijdje vraag je je na elk refrein af of het nummer nog door zal gaan of dat dit het alweer was, en ik kan mij niet voorstellen dat dit de bedoeling is geweest.
Geen hoogvlieger dus, maar echt slecht zou ik het nou ook weer niet noemen. Als je een paar irritante elementen wegdenkt blijft er best een degelijk stukje muziek over. Alles behalve revolutionair dus, maar de potentie is er wel. Om terug te komen op mijn vraag van hierboven: een paar minuten voordat het album ten einde was.
Tracklisting:
- Interlude
- Pray The Martyr
- Ghost Ruins
- Memories
- Charon
- Collapses
- Original Sin
- Crotalus
- The Right to Sorrow
- In Theatre of Illusions
- Supreme Truth
- Sands of Time
- Punishment
- Dark Desert
- The New Battalions
Line-up:
- Dmitry Demyanenko – Gitaar
- Aleksandr Burlakov – Gitaar
- Serezha Raev – Zang
- Michael Isaev – Drums
- Rodion Shevchenko – Basgitaar
Links: